Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα παιδιά ζουν μεταφυσικά. Το παιδί και ό,τι είναι μέσα μας, μπορεί και γλιστράει έξω από τον τόπο και το χρόνο. Σε μυστικό κήπο. Η φαντασία είναι βίωμα, το ονειροπόλημα πράξη. Πράξη βαθιά κι αλησμόνητη. Γι' αυτό τα παιδιά είναι τόσο αληθινά μελαγχολικά και τόσο αληθινά χαρούμενα. Έχουν πολύ σημαντικό έργο συνεχώς: γεννούν το μεγάλο. Δεν μπορείς παρά να παίρνεις πολύ σοβαρά, ακόμα κι όταν παίζετε. Ιδίως τότε. Ένα βιβλίο από τραγούδια, λόγια και ήχους που θέλει να ελπίζει πως περνά απ' αυτόν το μυστικό κήπο. Απ' τη νοσταλγία του και απ' την προσδοκία του.

Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο θεραπευτής του μπορεί να τον γιατρέψει από τραύματά του, δεν μπορεί όμως να τον γιατρέψει απ' τα ελαττώματά του. Άλλο η ψυχολογική ασθένεια, κι άλλο η ηθική, η πνευματική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου αφήνει στο άτομο το περιθώριο να μπορεί να επιλέξει και το κακό. .. Βασιζόμενη στην επιστήμη της ψυχολογίας, η πασίγνωστη συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο της ανθρ...

Το σαλιγκάρι: Δεν ήξερα πως είναι ν' ανεβαίνεις σώμα. Όταν το αποφάσισα και πήρα τον ανήφορο, πλημμύρισα απ' τη χάρη του, ζαλίστηκα απ' το ύψος του κι έμεινα κοκαλωμένος. Ποιος φωτογράφος θα με στείλει στην αιωνιότητα; Ποια μάτια θα με ζεστάνουν με τις μνήμες τους, μέχρι που πάλι να γίνω δρόμος; Η πέτρα: Διασχίζω τα νερά του παρελθόντος κι είσαι το κουμπί για να συντονίζομαι με το κάθε λιμάνι-παρόν. Ως εύθραυστο και προσωρινό, είσαι η πιο ανθεκτική πανοπλία μου- πανοπλία για τους ευαίσθητους. Συμπλήρωμα και προέκταση, είσαι το τίποτα και το άπαν μου.

"Σ' εκείνο το πρωινό τηλεφώνημα του Στρατή, η φωνή του ακουγόταν απορημένη. Για όσους τον γνωρίζουν καλά, τούτη η φωνή, τούτος ο τόνος θα έκανε εντύπωση, γιατί δεν του ταιριάζει η απορία. Για όσους ξέρουμε καλά και από πολλά χρόνια τη σταθερότητά του, τη βραχώδη του θέληση, τις πεποιθήσεις του, τις βεβαιότητές του και τον έλεγχό του στα πράγματα και τον εαυτό του, ένα τέτοιο τηλεφώνημα ηχεί διαφορετικό: - Δεν ξέρω τι συμβαίνει τελικά με τον Χαλεπά... Πάλι ήρθαν και με βρήκαν κάποια νέα στοιχεία από μόνα τους. Λες και με κυνηγά... [...] Έτσι ξεκινά η Μάρω Βαμβουνάκη το...

Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο θεραπευτής του μπορεί να τον γιατρέψει από τραύματά του, δεν μπορεί όμως να τον γιατρέψει απ' τα ελαττώματά του. Άλλο η ψυχολογική ασθένεια, κι άλλο η ηθική, η πνευματική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου αφήνει στο άτομο το περιθώριο να μπορεί να επιλέξει και το κακό. .. Βασιζόμενη στην επιστήμη της ψυχολογίας, η πασίγνωστη συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο της ανθρ...

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση μαζί στη σπηλιά που άμα μπεις δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω. Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε "νύχτα ασέληνο" αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει. Από εκεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν. Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί. Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου. Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο. Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση...

Μια γυναίκα ζωντανή και παράφορη που διαρκώς παλεύει τις πρωτόγονες δίψες της και τις ενοχές που είναι μετανιωμένη. Και, λίγο πιο πίσω, ένας ερωτευμένος νεκρός δεν λέει να μετανοήσει.

Ξέρω πως είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις για μια φανταστική ιστορία. Το να αφηγηθείς για πρόσωπα αληθινά και για γεγονότα που όντως συνέβησαν, μοιάζει να ανταγωνίζεσαι την ίδια τη ζωή. Είναι αντίξοο, ίσως και ακατόρθωτο μια κι είναι αδιαπέραστη στο κουκούτσι της η ζωή. Ακόμα κι η δική μας. Σήμερα είναι Ιούλιος, καφτός Ιούλιος, ένα ξασπρισμένο απ' την πυρά της Αθήνας μεσημέρι, και εγώ πρέπει να γράψω για κάποιον που υπήρξε και έζησε. Που ήταν ο πιστότερος φίλος της εφηβείας μου, ο αχώριστος συμμαθητής μου. Και που όταν τον περασμένο χειμώνα άκουσα πως πέθανε, είχε πια κα...

Πρόκειται για μια συνάντηση προσωπικής αγωνίας καμωμένη από απαντήσεις που δίνει ο Αλέξανδρος Κατσιάρας σε ερωτήσεις της Μάρως Βαμβουνάκη. Για την ύπαρξη, τη σχέση, το όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τον Άλλο, τον Ξένο, την ετερότητα και την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Θεό που μας γυρεύει, τον Θεό που σκοτώνουμε, το "κάτι" που μας κάνει όντως να είμαστε. Για εκείνους που λένε Ναι και είναι Όχι, για εκείνους που λένε Όχι και είναι πιο κοντά στο Ναι, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με το να μένουν χλιαροί, για εκείνους που περιμένουν... Μια κουβέντα α...

Η νιότη πονάει. Η νιότη πονάει πολύ. Γνωρίζει τόσο λίγα και θέλει τόσο πολλά. Φοβερά και πολλά. Θέλει την αγάπη. Μπορεί να ήταν κι οι δυο τους καλοί μαθητές στο σχολείο, μπορεί να σπούδασαν, να πήραν πτυχία. Για την ασκητική της αγάπης όμως ξέρουν τόσο λίγα. Πιστεύουν ακόμα πως τους τη χρωστούν, πως μπορούν να την απαιτήσουν, ακόμα και να την επιβάλουν. Να εξοργίζονται όταν δεν τους αγαπούν. Οταν δεν τους έχουν για το κέντρο του σύμπαντος κόσμου. Προσπαθούν να γνωριστούν παίζοντας την τυφλόμυγα.

Τον λένε Ντάνκαν. Φτιάχνει τραγούδια καλά.Τα τραγουδάει μετά μ' ένα τρόπο μοναδικό, σα να σιωπά και να'ναι μόνος. Φτιάχνει τραγούδια για να μετρήσει το αδύνατο, για να ξαναγευτεί τη λύπη τής άρνησης σαν αναγκαία τιμωρία που διψάει. Παιδεύεται για να φτάσει στο δεν μπορώ. Από πολύ νέος, το αισθητήριό του, τού είχε απαγορεύσει τέτοιους συμβιβασμούς με την ευτέλεια και την ανοησία.

Το βιβλίο Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο, είναι ένα μυθιστόρημα που περιστρέφεται γύρω από την νοσταλγία.Στον πρόλογό της η συγγραφέας λέει : Η νοσταλγία είναι διεγερτικη γιατί ο άνθρωπος ποθεί την αιωνιότητα. Αν δεν μπορεί να την συναντήσει τραβώντας μπροστά, στρέφεται πίσω αναζητώντας την αρχή του. Διαισθάνεται πως μονάχα σπάζοντας το φράγμα του χρόνου, του μέλλοντος χρόνου και του παρελθόντος, ίσως να φτάσει στον χρόνο τον άχρονο και να ειρηνεύσει. Δίχως ελπίδα αιωνιότητας, θα καταλήξει, μ άλλα λόγια η Μέλα στο μυθιστόρημα, καμιά ελπίδα δεν αντέχει για πολύ.

Το γνωρίζω καλά αυτό το ύφος! Είναι το ύφος που συχνά παίρνουν γυναίκες με το δικό της παρελθόν. Επειδή δεν τις έμαθαν πως είναι αξιαγάπητες, καταφεύγουν στο να δείχνουν αξιολύπητες. Επειδή δεν νιώθουν ικανές στην αγάπη, εύκολα καταφεύγουν στο να ζητούν οίκτο. Είναι η δεύτερη επιλογή. Η δύναμη της αδυναμίας. Μου θυμίζει τώρα εκπληκτικά τη λιθογραφία με το άγγελο του Bouguereau στο χωλ έξω από το γραφείο μου. -Εσείς τι μου προτείνετε; ρώτησε παθητικά με φωνή δειλά παιδιάστικη. Εκανε συχνά την τσακισμένη για να προλάβει μην την τσακίσουν.

Τα ραντεβού με τη Σιμόνη είναι τα ραντεβού μιας διάσημης ηθοποιού του θεάτρου με την ψυχαναλύτρια της. Όταν με αλήθειες και ψέματα, φόβο και πόθο, αγωνίζεται να καταφέρει μια εφιαλτική και συνάμα σαγηνευτική επιστροφή στο δικό της αληθινό παρελθόν.

Πρόκειται για δεκαοχτώ ανεπίδοτες επιστολές ενός άντρα προς τη γυναίκα που χώρισε. Αυτοεξόριστος σ' ένα βορινό νησί και διασχίζοντας την τυραννική έρημο της απώλειας και της απόγνωσης κερδίζει τη λυτρωτική γνώση που θα τον γαληνέψει, επιτέλους.

Ένα μυθιστόρημα 24 ωρών. Με τη φασαρία της ημέρας και λόγια πολλά. Με την ησυχία της νύχτας που ειρηνεύει τη βαθιά ζωή. Τηλεφωνήματα και ενοχές που υφαίνουν την καθημερινότητα, με γέλια και με οδύνη, με συνεννοήσεις και παρανοήσεις ατελείωτες.