Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η νιότη πονάει. Η νιότη πονάει πολύ. Γνωρίζει τόσο λίγα και θέλει τόσο πολλά. Φοβερά και πολλά. Θέλει την αγάπη. Μπορεί να ήταν κι οι δυο τους καλοί μαθητές στο σχολείο, μπορεί να σπούδασαν, να πήραν πτυχία. Για την ασκητική της αγάπης όμως ξέρουν τόσο λίγα. Πιστεύουν ακόμα πως τους τη χρωστούν, πως μπορούν να την απαιτήσουν, ακόμα και να την επιβάλουν. Να εξοργίζονται όταν δεν τους αγαπούν. Οταν δεν τους έχουν για το κέντρο του σύμπαντος κόσμου. Προσπαθούν να γνωριστούν παίζοντας την τυφλόμυγα.

Πρόκειται για μια συνάντηση προσωπικής αγωνίας καμωμένη από απαντήσεις που δίνει ο Αλέξανδρος Κατσιάρας σε ερωτήσεις της Μάρως Βαμβουνάκη. Για την ύπαρξη, τη σχέση, το όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τον Άλλο, τον Ξένο, την ετερότητα και την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Θεό που μας γυρεύει, τον Θεό που σκοτώνουμε, το "κάτι" που μας κάνει όντως να είμαστε. Για εκείνους που λένε Ναι και είναι Όχι, για εκείνους που λένε Όχι και είναι πιο κοντά στο Ναι, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με το να μένουν χλιαροί, για εκείνους που περιμένουν... Μια κουβέντα α...

Μια γυναίκα ζωντανή και παράφορη που διαρκώς παλεύει τις πρωτόγονες δίψες της και τις ενοχές που είναι μετανιωμένη. Και, λίγο πιο πίσω, ένας ερωτευμένος νεκρός δεν λέει να μετανοήσει.

Ξέρω πως είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις για μια φανταστική ιστορία. Το να αφηγηθείς για πρόσωπα αληθινά και για γεγονότα που όντως συνέβησαν, μοιάζει να ανταγωνίζεσαι την ίδια τη ζωή. Είναι αντίξοο, ίσως και ακατόρθωτο μια κι είναι αδιαπέραστη στο κουκούτσι της η ζωή. Ακόμα κι η δική μας. Σήμερα είναι Ιούλιος, καφτός Ιούλιος, ένα ξασπρισμένο απ' την πυρά της Αθήνας μεσημέρι, και εγώ πρέπει να γράψω για κάποιον που υπήρξε και έζησε. Που ήταν ο πιστότερος φίλος της εφηβείας μου, ο αχώριστος συμμαθητής μου. Και που όταν τον περασμένο χειμώνα άκουσα πως πέθανε, είχε πια κα...

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση μαζί στη σπηλιά που άμα μπεις δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω. Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε "νύχτα ασέληνο" αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει. Από εκεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν. Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί. Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου. Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο. Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση...

Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο θεραπευτής του μπορεί να τον γιατρέψει από τραύματά του, δεν μπορεί όμως να τον γιατρέψει απ' τα ελαττώματά του. Άλλο η ψυχολογική ασθένεια, κι άλλο η ηθική, η πνευματική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου αφήνει στο άτομο το περιθώριο να μπορεί να επιλέξει και το κακό. .. Βασιζόμενη στην επιστήμη της ψυχολογίας, η πασίγνωστη συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο της ανθρ...

"Σ' εκείνο το πρωινό τηλεφώνημα του Στρατή, η φωνή του ακουγόταν απορημένη. Για όσους τον γνωρίζουν καλά, τούτη η φωνή, τούτος ο τόνος θα έκανε εντύπωση, γιατί δεν του ταιριάζει η απορία. Για όσους ξέρουμε καλά και από πολλά χρόνια τη σταθερότητά του, τη βραχώδη του θέληση, τις πεποιθήσεις του, τις βεβαιότητές του και τον έλεγχό του στα πράγματα και τον εαυτό του, ένα τέτοιο τηλεφώνημα ηχεί διαφορετικό: - Δεν ξέρω τι συμβαίνει τελικά με τον Χαλεπά... Πάλι ήρθαν και με βρήκαν κάποια νέα στοιχεία από μόνα τους. Λες και με κυνηγά... [...] Έτσι ξεκινά η Μάρω Βαμβουνάκη το...

Το σαλιγκάρι: Δεν ήξερα πως είναι ν' ανεβαίνεις σώμα. Όταν το αποφάσισα και πήρα τον ανήφορο, πλημμύρισα απ' τη χάρη του, ζαλίστηκα απ' το ύψος του κι έμεινα κοκαλωμένος. Ποιος φωτογράφος θα με στείλει στην αιωνιότητα; Ποια μάτια θα με ζεστάνουν με τις μνήμες τους, μέχρι που πάλι να γίνω δρόμος; Η πέτρα: Διασχίζω τα νερά του παρελθόντος κι είσαι το κουμπί για να συντονίζομαι με το κάθε λιμάνι-παρόν. Ως εύθραυστο και προσωρινό, είσαι η πιο ανθεκτική πανοπλία μου- πανοπλία για τους ευαίσθητους. Συμπλήρωμα και προέκταση, είσαι το τίποτα και το άπαν μου.

Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο θεραπευτής του μπορεί να τον γιατρέψει από τραύματά του, δεν μπορεί όμως να τον γιατρέψει απ' τα ελαττώματά του. Άλλο η ψυχολογική ασθένεια, κι άλλο η ηθική, η πνευματική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου αφήνει στο άτομο το περιθώριο να μπορεί να επιλέξει και το κακό. .. Βασιζόμενη στην επιστήμη της ψυχολογίας, η πασίγνωστη συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο της ανθρ...

Τα παιδιά ζουν μεταφυσικά. Το παιδί και ό,τι είναι μέσα μας, μπορεί και γλιστράει έξω από τον τόπο και το χρόνο. Σε μυστικό κήπο. Η φαντασία είναι βίωμα, το ονειροπόλημα πράξη. Πράξη βαθιά κι αλησμόνητη. Γι' αυτό τα παιδιά είναι τόσο αληθινά μελαγχολικά και τόσο αληθινά χαρούμενα. Έχουν πολύ σημαντικό έργο συνεχώς: γεννούν το μεγάλο. Δεν μπορείς παρά να παίρνεις πολύ σοβαρά, ακόμα κι όταν παίζετε. Ιδίως τότε. Ένα βιβλίο από τραγούδια, λόγια και ήχους που θέλει να ελπίζει πως περνά απ' αυτόν το μυστικό κήπο. Απ' τη νοσταλγία του και απ' την προσδοκία του.

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναί...

Πρόκειται για μια συνάντηση προσωπικής αγωνίας καμωμένη από απαντήσεις που δίνει ο Αλέξανδρος Κατσιάρας σε ερωτήσεις της Μάρως Βαμβουνάκη. Για την ύπαρξη, τη σχέση, το όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τον Άλλο, τον Ξένο, την ετερότητα και την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Θεό που μας γυρεύει, τον Θεό που σκοτώνουμε, το "κάτι" που μας κάνει όντως να είμαστε. Για εκείνους που λένε Ναι και είναι Όχι, για εκείνους που λένε Όχι και είναι πιο κοντά στο Ναι, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με το να μένουν χλιαροί, για εκείνους που περιμένουν... Μια κουβέντα α...

Που βρίσκεται σήμερα ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας; Σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι του καιρού μας τοποθετούν ο καθένας το δικό του κομμάτι στο πολύχρωμο ψηφιδωτό των ανθρώπινων σχέσεων. Η αναζήτησή τους ενώνεται με τη δική μας μέσα στην αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου να πλησιάσει τον εαυτό του και τους άλλους με τρόπους που απέχουν από αυτούς που κληρονόμησε. Μέσα από την ελπίδα και την απογοήτευση, η ανθρώπινη επιθυμία διαμορφώνεται, δυναμώνει και τελικά ανοίγει δρόμους εκεί που φαίνονται μόνο κλειστές πόρτες.

Πριν πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία. Όταν με πήγαιναν στα bal d' enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές, ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ' τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: Η δυνατότητα να γίνεις, για λίγο άλλος, είναι μια ελευθερία απόλυτη! Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις, δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ότι ψεύδεσαι, εκείνο που προτιμάς να ήσουν. Να φορέσε...

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν; Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τους επεξεργαζόμαστε; Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει; Αντέχει! Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη. Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας.

Έπεσε πάνω στο μαξιλάρι του και της γύρισε την πλάτη, κοιτώντας τον τοίχο απέναντι. Έμειναν έτσι όλη τη νύχτα κι οι δυο, κοιτώντας τον τοίχο με γυρισμένες πλάτες. Εκείνη το δικό της απέραντο και κρύο. Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων. Να μην την ασφαλίζει πια, να μην την προστατεύει από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο φοβάται. Εκείνος το δικό του απέραντο και κρύο. Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων. Να τον πλακώνει, να τον φυλακίζει και να τον κρατά μακριά από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο αποζητά.

O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν -στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία-, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται. Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω. Την αυτοτιμωρία που αι...