Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Απ' όλα του τα έργα, οι 120 μέρες είναι αυτό που μας θυμίζει περισσότερο τον προσωπικό του τόνο, όπως φαίνεται στην αλληλογραφία του' είναι σαν να πιάνουμε πάνω σε μια μαγνητοταινία την ανάσα της φωνής του, το παραλήρημα της μοναξιάς του. Αυτό το μαύρο διαμάντι ωστόσο αγγίζει τη σημερινή ευαισθησία με μια μοναδική ενάργεια. Αν ο Σαντ δεν αρέσει, είναι γιατί δεν ήθελε ν' αρέσει. Ένα όπλο τού απομένει μέσα στο σκοτάδι του για να εκδικηθεί μια κοινωνία που τον κρατά φυλακισμένο: να τη δείξει μέσα στην αυθαιρεσία της και ν' ανατρέψει τις ηθικές της αξίες. Η επανάσταση π...

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η Φρέγια Σταρκ, η "τελευταία από τις μεγαλύτερες ταξιδιώτισσες του 20ού αιώνα" (πέθανε στις 9 Μαΐου του 1993 σε ηλικία 100 ετών), ταξιδεύει κατά μήκος των νοτιοδυτικών ακτών της Μικράς Ασίας με το "Έλφιν", ένα μικρό σκάφος που ανήκε στο βρετανό πρόξενο της Σμύρνης Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Το ταξίδι στις ακτές της Λυκίας είναι στην πραγματικότητα ένα ταξίδι στο βάθος του χρόνου, ένα συνεχές πηγαινέλα από το σήμερα ώς το μακρινό χθες, την εποχή που ο Αντώνιος συναντούσε εκεί την Κλεοπάτρα, και την ακόμη πιο μακρινή εποχή που ο Αλκιβιάδης όργωνε...

Από τη φιλοσοφία και την ποίηση στη διαφήμιση, τη δημοσιογραφία και πάλι στην ποίηση. Από την άνεση στη φτώχεια και μετά στην ευμάρεια. Από τα μπεστ σέλερ στο περιθώριο. Από τη "Δυστυχία" στο "Φως των Ελλήνων" και στον "Ανθέλληνα". Από την επιτυχία στα ΜΜΕ στις δέκα παραιτήσεις. Από τη λογοτεχνία στην τεχνολογία. Από την πολυπραγμοσύνη στη μελαγχολία. Σε τέσσερις δρόμους έζησε ο Νίκος Δήμου τα εβδομήντα χρόνια της ζωής του. Σε αυτούς έπαιξε παιδί, ερωτεύθηκε έφηβος, πείνασε νέος, εργάστηκε, χάρηκε, αρρώστησε, απογοητεύτηκε. Το βιβλίο αυτό, που γραφόταν για δεκαπέντ...

Παρότι οργώνουν όλη νύχτα τους δρόμους για να ταΐζουν τις αγαπημένες τους Εφτάψυχες, δεν είναι απλές γατούδες. Το έχουν φιλοσοφήσει. Τις βοηθάει βέβαια και ο πνευματικός τους ταγός, ο ώριμος πλην όμως γοητευτικός γκουρού τους, που έχει ανακαλύψει ότι οι κεραμιδόγατοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι ακόμη στην Αθήνα είναι μετεμψυχωμένοι αρχαίοι φιλόσοφοι. Μόνο που η ζωή μας έχει τόσο πολύ απομακρυνθεί από τη σοφία τους, που η φωνή τους ακούγεται σαν απλό νιαούρισμα, εκφραστικό, τρυφερό, εν τέλει ακατανόητο. Και οι κυρίες του ομίλου "Οι Εφτάψυχες των Αθηνών" έχουν βαλθεί να μάθουν...

Για πρώτη φορά δημοσιεύεται ολόκληρο σε βιβλίο το ημερολόγιο της Β΄ Πολιορκίας του Μεσολογγίου, όπως το κατέγραψε ο Ελβετός Φιλέλληνας Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ στην εφημερίδα 'Ελληνικά Χρονικά', την οποία εξέδιδε στην πολιορκημένη πόλη. Πρόκειται για πρωτογενές ιστορικό υλικό, απ’ όπου ξεχειλίζει η συγκίνηση, η αγανάκτηση και το αίσθημα του δικαίου, όλα τα ανθρώπινα υλικά που συνέθεσαν μιαν από τις πιο μεγαλειώδεις και τραγικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας: "Έκτοτε δε ήρχισαν οι πολιορκούμενοι να τρέφωνται με το κρέας των εν τη πόλει ίππων, όνων, κυνών, γαλών, μυών κλπ., κ...

Η σκιά του Παρθενώνα, καθώς προβάλλει στον ορίζοντα της Αθήνας, μια οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου, μοιάζει με χάσμα στη συνέχεια της καθημερινότητας. Είναι μια ύπαρξη που έφτασε ως εμάς από τα βάθη των αιώνων, παραμένει όμως σύγχρονή μας. Στέκει δίπλα μας, ανάμεσά μας, μας αφήνει αδιάφορους ή όχι, πάντως το ξέρουμε πως δεν πρόκειται να φύγει από κει. Ή, εν πάσει περιπτώσει, ξέρουμε ότι αν κάποια μέρα, ο μη γένοιτο, ο λόφος της Ακρόπολης για οποιονδήποτε λόγο μείνει φαλακρός, τότε η ζωή μας δεν θα είναι πια η ίδια. Γράφοντας τις Μεταμορφώσεις της κρυφής Ελλάδας ανακάλυψα πως...

Κωνσταντινούπολη 1955. Ένα δεκάχρονο κορίτσι κρατά ημερολόγιο. Ίμβρος 1975. Η μικρότερη αδελφή της, είκοσι χρόνια αργότερα, το διαβάζει και ανασυνθέτει τη ζωή τριών αδελφών που μεγαλώνουν σε ένα προάστιο του Βοσπόρου και στην Ίμβρο αργότερα. Τρία κορίτσια αντιμέτωπα με τη μοίρα τους, η οποία ταυτίζεται με τη μοίρα του ελληνισμού της Πόλης.

Το "Οιδίπους σέντερ μπακ", ένα γλαφυρό αφήγημα με χιούμορ, καυστική ειρωνεία αλλά και συγκίνηση, δεν είναι ένα βιβλίο για τη σχέση του συγγραφέα με τον πατέρα του, τον θρυλικό ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού. Ούτε είναι ένα βιβλίο για τον Παναθηναϊκό ακόμη και Ολυμπιακοί μπορούν να το διαβάσουν. ΄Ισως δεν είναι καν ένα βιβλίο για το ποδόσφαιρο. Είναι ένα βιβλίο για την ψύχωση. Πολλοί θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ή το διπλανό τους. Πολλές, το σύντροφό τους. Το φαινόμενο είναι αρκετά διαδεδομένο οπότε ας το δούμε με λίγο χιούμορ... "Το βιβλίο μιλάει για τον οπαδισμό", αναφέ...

"Τους πήραν τους άλλους, πήγαν εκεί κάτω, και ανεστάλη η διαταγή. Ανεστάλη. Ξαναγύρισαν αργότερα, είκοσι έξι άνθρωποι αδειασμένοι απ' τον φόβο τους. Γιατί είχαν καταλάβει ότι επρόκειτο για τέτοια δουλειά. Και τους εκτέλεσαν λίγο μετά. Ημέρα Πέμπτη. Τετάρτη προς Πέμπτη. Ήταν βράδυ, τάχα να γνωρίσουν τους βαρυποινίτες. Εμάς μας κόψαν τα σημάδια. Διάλεξαν αυτούς που ήθελαν. Ε, λένε, τους άλλους αύριο. Τους κανονίζουμε αύριο. Αργότερα έφεραν και έναν που ήταν στο νοσοκομείο. Τον άφησαν διανυκτέρευσε. Ως τις τέσσερες το πρωί, που τους μαζέψανε έξω. Στον διάδρομο. Τέσσερες η ώρα...

"Στη ζωή μου πολλές φορές μου δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία να πεθάνω και μακάρι να μου είχε συμβεί αυτό. Είχα κερδίσει όλα όσα ήθελα, είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου απέναντι στη ζωή, το μόνο που μου απέμενε ήταν ο αγώνας ενάντια στη μοίρα. Επομένως, ακόμη κι αν η λογική από μόνη της αδυνατεί να μας κάνει να περιφρονούμε το θάνατο, ας ζήσουμε τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη ζωή η οποία θα μας δώσει την εντύπωση ότι έχουμε ζήσει με το παραπάνω. Γιατί παρ' όλο που οι αισθήσεις τους θα τους έχουν εγκαταλείψει, ωστόσο και οι νεκροί, όσο κι αν δεν μπορούν να νιώσουν τίποτε, έχου...

Οι ζωές δύο γυναικών -γιαγιάς και εγγονής- που ζουν η καθεμιά στη σκιά ενός κρυφού έρωτα. Η γιαγιά Μαρκέλλα θα βρει στην εγγονή Μαρκέλλα την κόρη που της στέρησαν κι η εγγονή Μαρκέλλα θα βρει στη γιαγιά Μαρκέλλα την μάνα που έχασε πριν καλά-καλά την γνωρίσει. Μοιράζονται και κάτι ακόμη πιο βαθύ: τη σκιά του χαμένου έρωτα. Η μία, η γιαγιά, τον έχασε στα χρόνια του πολέμου, η άλλη, η εγγονή, τον έπνιξε μέσα στον λαβύρινθο από τα συναισθήματα και τις ιδεολογικές παρεξηγήσεις που σημάδεψαν την ζωή της. Με φόντο την φτώχεια της Κατοχής, τα πέτρινα χρόνια μετά την απελευθέ...

Αυτές οι πανάρχαιες ιστορίες με πρωταγωνιστές θεούς και ήρωες, για πολλούς έχουν ήδη πει ό,τι ήταν να πουν. Όχι όμως και για τον μεγάλο ελληνιστή Ζαν-Πιερ Βερνάν, που δεν κουράστηκε, όσο ζούσε, να τις διαβάζει, να τις αναλύει, να τις αφηγείται και να ανακαλύπτει, συγκρίνοντάς τες, τα σήματα που μας στέλνουν απ' τα βάθη των αιώνων και είναι πάντα ζωντανά. Έτσι, στον μύθο της Πανδώρας, της πρώτης γυναίκας, εντοπίζει τα ίχνη της διαφοροποίησης των δύο φύλων. Κι όταν αφηγείται τις περιπέτειες του Οδυσσέα και του Περσέα σε μαθητές, περιγράφει την πάλη του ανθρώπου να εξε...

Ενίσταμαι. σε βαθμό τσιρίδας. Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει αναμασώντας διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί "γενεών" (αυτή του 1-1-4, εκείνη του Πολυτεχνείου, η άλλη της Μεταπολίτευσης), με εμάς δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Κι αυτό παρ' όλο που είτε πλησιάζουμε τα σαράντα ή τα έχουμε μόλις περάσει - δηλαδή έχουμε αρχίσει να έχουμε επιρροή στον τόπο, καλώς ή κακώς. Διάολε, δεν γίνεται: το να μιλήσει κανείς για εμάς δεν μπορεί να αποτελεί τόσο βαρετή διαδικασία. Έλεος! Οπότε ας γίνει μια αρχή. Έστω και για πλάκα. Σε οκτώ αλληλένδετα δοκίμια, γεμάτα αναμνήσεις και καυστικά (...

Το όνομα της Έβης Τουλούπα έχει συνδεθεί με την ιστορία της ελληνικής αρχαιολογίας στις τελευταίες δεκαετίες. Ως έφορος αρχαιοτήτων, πότε στην Ήπειρο, πότε στην Εύβοια και πότε στην Ακρόπολη, έχει ταυτίσει τη ζωή της και το δημιουργικό της έργο με τη σωτηρία και την ανάδειξη μιας μοναδικής στον κόσμο ιστορικής κληρονομιάς. Τα κείμενά της που συγκεντρώνονται σ' αυτό τον τόμο μπορούν να διαβαστούν σαν το ημερολόγιο μιας πορείας που τη σηματοδοτεί n ευαισθησία και n πίστη πως ό,τι μας άφησε το παρελθόν είναι ζωντανό κύτταρο του δικού μας παρόντος.

Σκεφτήκατε ποτέ πως και η πιο ακραία φαντασία αδυνατεί να συλλάβει την τρέλα που κουβαλά ο κόσμος γύρω μας, πως οι άνθρωποι δρουν συχνά όπως τα ζώα, γεμάτοι πάθη, ένστικτα και άνομες ορμές... πως θέλουν τη γυναίκα του γείτονα, τον άντρα της φίλης ή το κακό του διπλανού τους, και τις περισσότερες φορές ποθούν όσα δεν "πρέπει"; Αν σας συνέβη, τότε σίγουρα δεν θα παραξενευτείτε που ένας παπάς κατακυριεύεται εφ' όρου ζωής από το καταστροφικό πάθος του για μια γυναίκα... που η κυρα-Χρυσούλα -κατά κόσμον Τσιαμπάρδω- ανατρέπει τις ζωές των πάντων όσο εύκολα μαθαίνει τα πάντα γ...

"Δεν είναι εύκολο να βρεθούν τέτοια οράματα και τέτοιοι ηγέτες στην εποχή μας. Ο κόσμος είδε έκπληκτος τους αδύναμους βλαστούς της δημοκρατίας να προσπαθούν να φυτρώσουν στο σκληρό έδαφος της καταπίεσης. Όσοι θα ήθελαν να τους βοηθήσουν να αναπτυχθούν και να μεγαλώσουν, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αναζητήσουν έμπνευση και καθοδήγηση στην ιστορία του Περικλή και της πόλης του, της Αθήνας, όπου, μια φορά κι έναν καιρό, παρά τις μύριες αντιξοότητες, η δημοκρατία κατόρθωσε να θριαμβεύσει".

Το Βυζάντιο του Καρόλου Ντιλ είναι ένας ζωντανός κόσμος. Τον χτίζουν οι καθημερινές ιστορίες των ηγεμόνων του, αλλά και των αστών του, ο αγώνας για την εξουσία, το πάθος για τη θρησκευτική πίστη, οι ερωτικοί ανταγωνισμοί, οι μικρές και οι μεγάλες φιλοδοξίες. Γραμμένο με την πένα του μεγάλου βυζαντινολόγου, ο οποίος σήμερα πια θεωρείται κλασικός, το βιβλίο αυτό οδηγεί τον αναγνώστη στις απόκρυφες διαδρομές μιας εποχής που γοητεύει τόσο με τη λάμψη της, όσο και με τις σκιές της. Τα πρόσωπα του Ντιλ, αν και ιστορικά τεκμηριωμένα, συγκινούν σαν μυθιστορηματικοί χαρακτήρες.

Στη δεύτερη σειρά των βυζαντινών πορτραίτων του ο Κάρολος Ντιλ μας μεταφέρει στην καθημερινότητα της εποχής όπου οι Φράγκοι και οι Βυζαντινοί ανακάλυπταν ο ένας τον άλλο. Οι πολιτικοί γάμοι και οι δολοπλοκίες, οι έρωτες και οι συνωμοσίες άνοιξαν τον δρόμο γι' αυτό που, εκ των υστέρων, εξελίχθηκε στη σύγκρουση δύο πολιτισμών συγγενών μεταξύ τους και όμως τόσο διαφορετικών, της λατινικής Δύσης και της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Ο κόσμος στον οποίο μας μεταφέρει ο Ντιλ μοιάζει με το εργαστήριο όπου δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις γι' αυτή τη σύγκρουση, της οποίας τους μακρινούς...