Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς παρουσιάζει την έρευνά του αυτή για να μη λησμονηθούν με τον καιρό τα έργα των ανθρώπων και να μη μείνουν αμνημόνευτα τα μεγάλα και θαυμαστά κατορθώματα των Ελλήνων και των βαρβάρων, ούτε, ειδικότερα, τα αίτια για τα οποία πολέμησαν μεταξύ τους..."

"Ύστερα απ΄αυτά, το αποτέλεσμα στάθηκε αντίθετο από κείνο που περίμενε όλος ο κόσμος: γιατί όπως είχαν βρεθεί συγκεντρωμένες κι αντιμέτωπες δυνάμεις απ΄όλη σχεδόν την Ελλάδα, κανένας δεν αμφέβαλλε ότι σε περίπτωση μάχης οι νικητές θα γίνονταν κυρίαρχοι κι οι νικημένοι υπήκοοι τους. Ωστόσο ο θεός τα ΄φερε έτσι, ώστε η καθεμιά από τις δύο παρατάξεις να στήσει τρόπαιο σαν να ΄χε νικήσει, δίχως η άλλη να προσπαθήσει να την εμποδίσει· κι οι δυο τους έδωσαν πίσω νεκρούς εχθρούς σαν νικητές, αλλά κι οι δυο περισυνέλεξαν δικούς τους νεκρούς σαν νικημένοι· και ενώ κι η μια και η άλλ...

"Σαν έφτασε ο Θηραμένης με τους υπόλοιπους πρέσβεις στη Σελλασία και τους ρώτησαν τι έρχονται να κάνουν, αποκρίθηκαν ότι έρχονται πληρεξούσιοι να διαπραγματευτούν ειρήνη. Τότε οι έφοροι πρόσταξαν να τους φωνάξουν, κι όταν ήρθαν συγκάλεσαν Συνέλευση. Εκεί διαμαρτυρήθηκαν πολλοί άλλοι Έλληνες και ιδίως οι Κορίνθιοι κι οι Θηβαίοι, λέγοντας ότι δεν πρέπει να κάνουν συνθήκη με τους Αθηναίους, αλλά να τους αφανίσουν. Οι Λακεδαιμόνιοι όμως δήλωσαν ότι αρνούνται να υποδουλώσουν πόλη ελληνική που τόσες υπηρεσίες είχε προσφέρει τον καιρό του μεγαλύτερου κινδύνου που είχε απειλήσει πο...

"Αν σήμερα κάποιος χαρακτηρίσει τους Αθηναίους ως σωτήρες της Ελλάδος, δεν θα απέχει καθόλου από την αλήθεια· η ζυγαριά θα βάραινε οπωσδήποτε από την μεριά όπου θα πήγαιναν αυτοί. Θέλοντας η Ελλάδα να εξακολουθήσει να είναι ελεύθερη, αυτοί ξεσήκωσαν όλους τους άλλους Έλληνες, όσους δεν εμήδισαν, και αυτοί ήσαν εκείνοι που με την βοήθεια των θεών απέκρουσαν τον βασιλιά. Ακόμη και οι φοβεροί χρησμοί που δόθηκαν από τους Δελφούς και τους προκάλεσαν μεγάλο δέος, δεν τους έπεισαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, αλλά έμειναν και περίμεναν αποφασιστικά τον επερχόμενο κατά της πατρίδο...

Αυτά έλεγαν οι Λακεδαιμόνιοι, αλλά δεν συμφώνησαν όλοι οι σύμμαχοι. Οι περισσότεροι σιωπούσαν και μόνο ο Κορίνθιος Σωσικλής είπε τα εξής: "Ο ουρανός θα βρεθεί κάτω από τη γη και η γη θα βρεθεί μετέωρη πάνω από τον ουρανό και οι άνθρωποι θα ζουν με το θαλασσινό νερό και τα ψάρια στη στεριά, όταν σεις, Λακεδαιμόνιοι, ετοιμάζεστε να καταργήσετε στις διάφορες πολιτείες την ισοπολιτεία και να επιβάλετε τυραννίες, που απ΄αυτές δεν υπάρχει πιο άδικο και πιο σκληρό καθεστώς. Αν νομιζετε ότι είναι σωστό να υπάρχουν τυραννίες στις πολιτείες, τότε σεις πρώτοι να διαλέξετε έναν τύραννο...

Μεσημέρι Ιουλίου, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου σ' ένα ελληνικό νησί, ένας άντρας παλεύει να κλείσει τους λογαριασμούς του με το αίσθημα της αθωότητας, με το οποίο βόλευε για μια ολόκληρη ζωή τις ενοχές του. Το τέλος δεν είναι μακριά. Το ναυάγιο της ενδοσκόπησης εξιλεώνεται σ' ένα πυροτέχνημα παροξυσμού και πικρού γέλιου. Και οι οργιαστικές σκηνές υπό το φως της πανσελήνου λυτρώνονται στους κραδασμούς μιας συνείδησης, που παρότι υπήρξε αδίστακτη δεν έχασε το δικαίωμα στην ανθρωπιά.

Χωρισμένος από τη νευρασθενική σύζυγό του, ο ήρωας αυτής της ιστορίας φτάνει στη Μύκονο για να μπορέσει να ξεπλύνει, στο πλευρό ενός φίλου από τα παλιά, τ' άπλυτα της ζωής του. Όμως η θεότητα του ελληνικού καλοκαιριού αποδεικνύεται απρόβλεπτη, όσο και οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ξεφύγει από τις ναρκωμένες του αισθήσεις. Η ατμόσφαιρα του κοσμικού νησιού, εκτός από λευκές νύχτες, επιφυλάσσει εκπλήξεις και εμπειρίες, από τις οποίες οι σημαντικότερες δεν είναι ούτε η παρέα των τεσσάρων που αναζητά τον "Θησαυρό της Νοσοκόμας", ούτε το πτώμα που θα πέσει με όλο...

"Χάρντκορ. Ένα βιβλίο που ανάβει σαν πυροτέχνημα. Γίνεται συνεχώς κάτι σαν ζάπινγκ της ψυχής, όπου πραγματικότητα και φαντασίωση γίνονται ένα. Το Χάρντκορ είναι ευχάριστο και θανατηφόρο συγχρόνως. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο κέφι, τρόμο, ηδονή, θάνατο, φόνους, μελαγχολία, χαρά, είναι Pulp Fiction, Pulp μουσική, Pulp όλα, σεξ, πολύ σεξ, ερωτισμό, ελευθερία, φρίκη, ναρκωτικά, είναι γεμάτο ΖΩΗ. Από την πρώτη σελίδα, το βιβλίο σε πιάνει από τον λαιμό, δεν ξέρεις αν θες να κλάψεις ή να γελάσεις. Αυτό όμως που θα κάνεις σίγουρα, είναι να το διαβάσεις". Μαργαρίτα Καραπάνου

"Τους πήραν τους άλλους, πήγαν εκεί κάτω, και ανεστάλη η διαταγή. Ανεστάλη. Ξαναγύρισαν αργότερα, είκοσι έξι άνθρωποι αδειασμένοι απ' τον φόβο τους. Γιατί είχαν καταλάβει ότι επρόκειτο για τέτοια δουλειά. Και τους εκτέλεσαν λίγο μετά. Ημέρα Πέμπτη. Τετάρτη προς Πέμπτη. Ήταν βράδυ, τάχα να γνωρίσουν τους βαρυποινίτες. Εμάς μας κόψαν τα σημάδια. Διάλεξαν αυτούς που ήθελαν. Ε, λένε, τους άλλους αύριο. Τους κανονίζουμε αύριο. Αργότερα έφεραν και έναν που ήταν στο νοσοκομείο. Τον άφησαν διανυκτέρευσε. Ως τις τέσσερες το πρωί, που τους μαζέψανε έξω. Στον διάδρομο. Τέσσερες η ώρα...

Μεγαλωμένος στη Γαλλία, από πατέρα Έλληνα πρόσφυγα από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, ο ήρωας-αφηγητής επιστρέφει στην Ελλάδα για να βρει τα ίχνη της πορείας του, μια πορεία που ο ίδιος προτιμάει να την αφήνει βυθισμένη στη σιωπή. Εδώ θα διαπιστώσει ότι και οι άλλοι πρωταγωνιστές του προσφυγικού δράματος προτιμούν να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Το παρελθόν ανήκει στη σιωπή του. Κι αυτή η σιωπή, που σαν μόνιμο υπονοούμενο απλώνεται σε κάθε βήμα του αφηγητή για να δώσει μια εντελώς πρωτότυπη και τρυφερή εικόνα του τοπίου της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας, δημιουργεί τη συγκινη...

Το Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο πρώτο: Αμερική (Κέδρος 1972, ΄Αγρα 1993), που πρωτοδημοσιεύτηκε πριν από τριάντα επτά χρόνια (1964) στο περιοδικό «Ταχυδρόμος», αφηγείται τις περιπέτειες ενός πάμπτωχου Πελοποννήσιου αγρότη, ο οποίος στις αρχές του 20ού αιώνα επιχειρεί να εγκατασταθεί στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική, για να γλιτώσει από τις προαιώνιες στερήσεις, τη μοίρα του τόπου του. Το Συναξάρι, ήδη κλασικό έργο, έχει ήδη μεταφραστεί και εκδοθεί στη Γερμανία (Romiosini 1982), στη Γαλλία (Climats 1993) και στη Σουηδία (Ellerstoms 1997).

Εδώ και δεκαοκτώ περίπου αιώνες, το έργο του Λουκιανού, ζωντανός οργανισμός, διατηρεί το σφρίγος και τη λάμψη του. Θα ήταν δύσκολο να περιγράψει κανείς με συντομία τη διεθνή επιβολή του. Από τα αρχαία ως τα νεότερα χρόνια (αποφασιστική καμπή η Αναγέννηση), συγγραφείς με τους πιο ανόμοιους προσανατολισμούς, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, φανερώνουν εμπράκτως τη γοητεία του έργου αυτού: ο Αλκίφρων και ο Αρισταίνετος, ο Ηλιόδωρος και ο Θεόδωρος Πρόδρομος, ο Ρόιχλιν και ο Έρασμος, ο Ραμπελαί και ο Μπουαλώ, ο Αριόστο και ο Σαίξπηρ, ο Θερβάντες και ο Συρανό ντε Μπερζεράκ,...

Είναι μόλις δεκατριών χρονών. Το πρωί πηγαίνει σχολείο. Τα βράδια το σκάει για να πάει σινεμά. Σύντροφός του ο ανίκητος ντεντέκτιβ Μάτζικ Ο' Μπράιαν με τις επικίνδυνες περιπέτειές του απ' το μουντό Λονδίνο ως το υγρό Άμστερνταμ. Μαζί του κι ο μικροκαμωμένος συμμαθητής του με την ακαταμάχητη ομιλία -τονίζει όλες τις λέξεις στη λήγουσα. Όταν στο σπίτι του τα πράγματα θα φτάσουν στο απροχώρητο, ο οργισμένος έφηβος θα δώσει μια λύση που θα κινητοποιήσει όλο τον κόσμο: Στο μαγευτικό φινάλε πρωταγωνιστούν ο ίδιος, οι γονείς του, ο Μάτζικ, ένα ζεύγος λόρδων, μια ξανθιά ερωμένη, ο...

Για πρώτη φορά δημοσιεύεται ολόκληρο σε βιβλίο το ημερολόγιο της Β΄ Πολιορκίας του Μεσολογγίου, όπως το κατέγραψε ο Ελβετός Φιλέλληνας Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ στην εφημερίδα 'Ελληνικά Χρονικά', την οποία εξέδιδε στην πολιορκημένη πόλη. Πρόκειται για πρωτογενές ιστορικό υλικό, απ’ όπου ξεχειλίζει η συγκίνηση, η αγανάκτηση και το αίσθημα του δικαίου, όλα τα ανθρώπινα υλικά που συνέθεσαν μιαν από τις πιο μεγαλειώδεις και τραγικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας: "Έκτοτε δε ήρχισαν οι πολιορκούμενοι να τρέφωνται με το κρέας των εν τη πόλει ίππων, όνων, κυνών, γαλών, μυών κλπ., κ...

"Έτσι άρχισα να φοβάμαι και να εχθρεύομαι τα φίδια όπως κάθε βροτός. Έτσι άρχισα επίσης να δίνω μεγάλη προσοχή ακόμη και στα πιο ανόητα λόγια. Γιατί μια λέξη σαν το περιούσιος, που λέγεται χιλιάδες φορές και για χιλιάδες χρόνια, στο τέλος γίνεται ευχή και κατάρα. Αυτός που τρέμει τα φίδια, με τη σκέψη του τα προσκαλεί. Αυτός που προσπαθεί να ξεδιακρίνει τα υπαρκτά απ' τ' ανύπαρκτα, πορεύεται με τα μάτια δεμένα. Κι όποιος φοβάται το τέλος του κόσμου, ίσως και να το εύχεται". Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, με το πολυσυζητημένο "Ο θάνατος του ιππότη Τσελάνο" η Θ...

-Και το πιστόλι πού το βρήκε; -Δεν ξέρω πού το βρήκε. -Κι ο άνθρωπος που λέει ότι σ' το έδωσε; -Δεν τον ξέρω, δεν έχω ιδέα. Ας έρθει εδώ να δείτε αν με γνωρίσει. Εγώ παίρνω τσιγάρα βερεσέ. -Και η γυναίκα πού το βρήκε; -Εγώ είμαι τσαγκάρης, δεν είμαι του βουνού. Ο αδερφός της ήταν του βουνού. Ίσως αυτός να είχε πιστόλια. Δεν ξέρω. Μπορεί να τον έχουν βάλει ψευδομάρτυρα να λέει ότι μου το 'δωσε. -Ώστε πιστεύεις ότι η γυναίκα σου αυτοκτόνησε; -Κατά βάθος, ναι. Ήταν μελαγχολική. Μαγνητοφώνησα μια κουβέντα με τον φίλο της. Του έλεγε ότι θα αυτοκτονήσει. Έχω κασέτες που το μαρτυρ...

Όσοι έζησαν την εποχή, ξέρουν ότι οι μήνες του 1974 άλλαξαν το πρόσωπο της Ελλάδας: έπεσε η Χούντα, η μισή Κύπρος χάθηκε, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άρχισε να οικοδομεί το πρόσωπο της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Μαζί άλλαξε και η ίδια τους η ζωή. Όσοι δεν την έζησαν, θα βρουν στις σελίδες αυτού του βιβλίου ένα ατόφυο κομμάτι Ιστορίας γραμμένο με την πένα του Ακαδημαϊκού Άγγελου Βλάχου, ενός από τους αφανείς πρωταγωνιστές των γεγονότων. Γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών και διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Καραμανλή, ο Άγγελος Βλάχος μας μεταφέρει σε μια περίοδο όπου...

Παρότι οργώνουν όλη νύχτα τους δρόμους για να ταΐζουν τις αγαπημένες τους Εφτάψυχες, δεν είναι απλές γατούδες. Το έχουν φιλοσοφήσει. Τις βοηθάει βέβαια και ο πνευματικός τους ταγός, ο ώριμος πλην όμως γοητευτικός γκουρού τους, που έχει ανακαλύψει ότι οι κεραμιδόγατοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι ακόμη στην Αθήνα είναι μετεμψυχωμένοι αρχαίοι φιλόσοφοι. Μόνο που η ζωή μας έχει τόσο πολύ απομακρυνθεί από τη σοφία τους, που η φωνή τους ακούγεται σαν απλό νιαούρισμα, εκφραστικό, τρυφερό, εν τέλει ακατανόητο. Και οι κυρίες του ομίλου "Οι Εφτάψυχες των Αθηνών" έχουν βαλθεί να μάθουν...

Η σκιά του Παρθενώνα, καθώς προβάλλει στον ορίζοντα της Αθήνας, μια οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου, μοιάζει με χάσμα στη συνέχεια της καθημερινότητας. Είναι μια ύπαρξη που έφτασε ως εμάς από τα βάθη των αιώνων, παραμένει όμως σύγχρονή μας. Στέκει δίπλα μας, ανάμεσά μας, μας αφήνει αδιάφορους ή όχι, πάντως το ξέρουμε πως δεν πρόκειται να φύγει από κει. Ή, εν πάσει περιπτώσει, ξέρουμε ότι αν κάποια μέρα, ο μη γένοιτο, ο λόφος της Ακρόπολης για οποιονδήποτε λόγο μείνει φαλακρός, τότε η ζωή μας δεν θα είναι πια η ίδια. Γράφοντας τις Μεταμορφώσεις της κρυφής Ελλάδας ανακάλυψα πως...

Στην έρημο των αιώνων, στην απεραντοσύνη του ορίζοντα, στην άλλη, την πραγματική έρημο, μια ζωή που κρατάει 3000 χρόνια μπορεί να είναι εντελώς πραγματική. Αυτός είναι ο Τζίντζερ. Περιπλανιέται από την Αρχαία Αίγυπτο ως το Βρετανικό Μουσείο και τη συμβολική νήσο Εγκαδί για να αποδείξει, με την τέχνη του, ότι ο θάνατος για την αιωνιότητα είναι το ύστατο αισθητικό γεγονός της ζωής.