Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Και άλλοι αέρηδες τη σήκωσαν από τότε σε άλλα νησιά. Αλλά πάντα μετρούσε την έντασή τους με εκείνους τους πρώτους αέρηδες που της έφεραν τον άνθρωπο από τη μεγάλη πολιτεία και της θύμισε την απεραντοσύνη του κόσμου. "Διάλεξε", της είπε." Τα διηγήματα της Δήμητρας Μήττα υπάρχουν σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα: ως στοχασμός, ως αφηγηματικός λόγος, ως αποτύπωση της σχισμάδας που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που φαίνεται, ως μυθοπλασία, ως ασκήσεις μνημονικού, ως δεξαμενή εκφραστικών μέσων. Η συγγραφέας υποπτεύεται το απίθανο και ανακαλύπτει το στιγμιαίο κάλλος...

Αιώνες μετά, ο Οιδίποδας ακόμα ψάχνει να βρει φταίχτες κι ενόχους. Στο μεταξύ τα παιδιά του προσπαθούν ν’ απαλλαγούν απ’ το όνομά τους και να σπάσουν προγονικές αλυσίδες φεύγοντας απ’ τον τόπο της καταγωγής και της οδύνης. Η Αντιγόνη λουφάζει φιμωμένη κι η Ιοκάστη κατηγορεί την Ισμήνη ότι αυτή επινόησε την ιστορία της αιμομιξίας. Όλ’ αυτά τα περί ερώτων, παρελθόντος, αναζήτησης ταυτότητας, απόδοσης ευθυνών κι ενοχών καθόλου δεν ενδιαφέρουν αιχμάλωτες γυναίκες. Εκάβη και Ανδρομάχη αγωνίζονται να επιβιώσουν και να σώσουν. Πονεμένες μάνες οι ίδιες, βιασμένες από μια βία ανείπω...

"Τη συναντούσε κάθε Δευτέρα απόγευμα στις 5, χειμώνα-καλοκαίρι στο ίδιο καφέ στην ίδια θέση. Ένα τραπεζάκι δίπλα στον τοίχο κάτω από έναν καθρέφτη, με δύο καρέκλες, τη μία απέναντι από την άλλη, μόλις ένα τραπέζι μακριά από το παράθυρο. Ένα κεντημένο άσπρο σεμεδάκι κι ένα βαζάκι με δυο-τρία φρέσκα λουλούδια. Ποτέ αλλού, ποτέ άλλη ώρα, ποτέ τίποτε άλλο εκτός από καφέ, πάντα πρώτος εκείνος, πάντα δεύτερη αυτή. Ανάμεσα στον χαιρετισμό της άφιξης και τον χαιρετισμό του τέλους - "Γεια σου", "Την άλλη Δευτέρα"- εκείνη του έλεγε τα όνειρα της...". Χρόνια μετά, η γυναίκα θα δει τα...

Η Μπιξ Μπιξ έφυγε. Πήρε τ' αστέρια που μάζεψε, την άμμο που κόλλησε επάνω της και το 'σκασε για τον ουρανό από μια σκάλα που έφτιαξε με τη φωνή της. Ένα ουρλιαχτό την έλυνε από το λουρί που την έδενε με τη γη και την πήγαινε αλλού. Κανένας τους δεν ήθελε να θυμάται γιατί έφυγε τόσο γρήγορα. Ποιος θέλει να θυμάται δυσάρεστα πράγματα; Ποιος θέλει να θυμάται γιατί οι άνθρωποι φέρονται καμιά φορά περίεργα στα ζώα; Ποιος θέλει να πονάει;

Εννέα μελετητές του έργου του ποιητή Μάρκου Μέσκου φωτίζουν όψεις του ποιητικού του πορτρέτου στο "Μικρόν εγκόλπιον για τον ποιητή Μάρκο Μέσκο", και ενσκήπτουν σε ζητήματα ποιητικής στην ποίηση του Μέσκου, στο κοινωνικό και ιδιωτικό όραμα του ποιητή, στη μόνωση και στην ποιητική συνομιλία με τον εαυτό και τους άλλους, στα ποιητικά περάσματα προς την ελευθερία. Ο αφιερωματικός τόμος στον Μάρκο Μέσκο, με τη συνεχή εκδοτική ποιητική παρουσία από το 1958 μέχρι σήμερα, ξεκινά με τρία ποιήματα του ποιητή και κλείνει με το ποιητικό επιμύθιο του Κ.Θ. Ριζάκη, ο οποίος επιμελήθηκε...

[...] Κι όμως, ειδικά για τον χώρο της λογοτεχνίας θεωρώ ότι ο κάθε γραφιάς είναι πρώτα ένας καλός ωτακουστής, μαζεύει λόγια ας πούμε στο λεωφορείο, και τα συναρμολογεί σε ιστορίες ή μαζεύει ιστορίες και τις μεταφέρει αυτούσιες ή μεταπλάθοντάς τες, κρατώντας τον πυρήνα τους ή μια παράλευρη λεπτομέρεια. Αυτό έχει συμβεί σε κάποιες ιστορίες από τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό και που οφείλονται στην αφηγηματική δεινότητα κάποιων. Πρόκειται για ιστορίες που λέχθηκαν σε διάφορες χρονικές στιγμές και με ποικίλες ευκαιρίες. Στο ερώτημα ποιες είναι αυτές φοβούμαι...

Ο μύθος εξακτινώνεται σε πολλά πεδία έρευνας: - στα κείμενα, πεζά και ποιητικά, που τον παραδίδουν και τον μεταπλάθουν μέχρι τις μέρες μας, - στην τέχνη της αρχαιότητας που τον παρήγαγε και μέχρι τη μοντέρνα τέχνη, - στη φιλοσοφία που ερευνά τη μυθολογία συνολικά, ως εκδήλωση του ανθρώπινου πνεύματος, σε αντιδιαστολή με τον εαυτό της ή συμπληρωματικά, αλλά και στη φιλοσοφία που χρησιμοποιεί μυθολογικά και τελετουργικά συμφραζόμενα στη διατύπωση των προβληματισμών της. - στον χώρο των τελετουργικών δρωμένων και των θρησκευτικών δεδομένων της αρχαιότητας, των εκάστοτε πολ...

Ως κύρια λατρευτικά κέντρα των Kαβείρων -οι οποίοι στη Σαμοθράκη είναι γνωστοί ως Mεγάλοι Θεοί- αναφέρονται η Σαμοθράκη, η Λήμνος, η Θήβα, η Θεσσαλονίκη καθώς και η Ίμβρος, σε όχι τόσο σημαντικό ρόλο, και πιθανόν ο Άθως. Kάθε τόπος που σχετίζεται με τους Kαβείρους ή τους Mεγάλους Θεούς συνδέεται απαραίτητα με μια συγκεκριμένη οικογένεια θεών, η οποία παραπέμπει σε ειδικό κάθε φορά περιεχόμενο και σημασία. Oι φωτογραφίες που παρατίθενται στο τέλος του βιβλίου εν είδει λευκώματος είναι από αρχαιολογικές θέσεις και από το φυσικό τοπίο της Λήμνου και της Σαμοθράκης.

[...] Θλίψη και γέλιο, απόκρυψη και αποκάλυψη, απελευθέρωση και δέσμευση, αλήθεια και ψεύδος ή μη αλήθεια ή ημι-αλήθεια, θάρρος και φόβος, όλα αυτά μαζί εκρήγνυνται στο σημείο μάσκα ή προσωπείο. Τι είναι λοιπόν ένα προσωπείο; Το ζήτημα μοιάζει εξαιρετικά σύνθετο. Γι' αυτό στην αρχή θα παρουσιάσουμε τα στοιχεία χωρίς σχόλια, ώστε να φανεί η πολυσημία του, τα πολλά πρόσωπα του προσωπείου. Μόνο στο τέλος θα επιχειρήσουμε να συγκεράσουμε τα στοιχεία και να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για τον γενικό νόμο που το διέπει. (από την εισαγωγή του βιβλίου)

Σπάνια πια πίνω. Οι καταπακτές μου κρατιούνται κλεισμένες. Κανά δυο φορές ήρθαν οι περιστάσεις έτσι που ήπια λίγο παραπάνω. Οι καταπακτές άνοιξαν. Αλλά ο αγαπημένος μου δεν είναι πια εδώ για να του πω τον έρωτά μου. Η κάρτα με τον κοιμισμένο φτερωτό έρωτα ήταν κατά γης, με ροδιές φορτηγού αυτοκινήτου επάνω του. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο οδηγός.

Ο Λουκάς είναι ένας έφηβος που δεν ξέρει πώς να σταθεί απέναντι στις αλλαγές που φέρνει η ηλικία του. Νιώθει μόνος μέσα σε μια οικογένεια που πολύ ενδιαφέρεται για το "τι θα πει ο κόσμος", όχι όμως για σκέψεις και συναισθήματα. Μια φωτιά θα καταστρέψει στο πέρασμά της μια ολόκληρη περιοχή και θα κάνει στάχτη τις ζωές ανθρώπων. Ένας παππούς, ακόμη και μέσα στ’ αποκαΐδια, παραμένει οδηγός για τον Λουκά. Τυχερός ο εγγονός, γιατί κάποιοι δεν έχουν κανέναν δίπλα τους, όταν απλώνουν την περπατησιά τους στον κόσμο.