Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ββββ, πόσο θα αντέξεις ακόμη, μικρέ; Στο τέλος θα σε ρίξω", έλεγε ο βοριάς και η παγερή του ανάσα έσφιγγε το κυπαρισσάκι. Είχε δίκιο ο βοριάς και το κυπαρισσάκι το ήξερε... Πόσο θα άντεχε ακόμη; Θα το έριχνε κάτω χτυπημένο...

[...] Και πες πες ο Πάνας, και άκου άκου η Πίτυς, και πες πες ο Πάνας, και άκου άκου η Πίτυς, και πάλι πες πες, ε... στο τέλος υπέκυψε η Πίτυς στα παρακάλια του και τον ερωτεύτηκε. Δεν τον έβλεπε άσχηµο πια, δεν κοίταζε τα τριχωτά αφτιά του, ούτε την ουρά του που περίσσευε, ούτε καν αυτά τα πόδια του, που µοιάζανε µε τράγου! Παρά έβλεπε τον τρόπο που της µιλούσε, την κοιτούσε και της τραγουδούσε. [...] - Ποια λουλούδια γεννήθηκαν από τα δάκρυα της Αφροδίτης; - Ποιες θεές τσακώθηκαν για τον Άδωνη και ποια τον κέρδισε τελικά; - Τι χρώμα έχει οίνος που πίνει ο τραγοπόδα...

Το παιδί κατέβασε το κεφάλι. Δάκρυα πήγαν ν' ανέβουν στα μελιά του μάτια, μα τα κατάπιε σαν την πείνα του. Γινήκαν κόμποι, που κατασκήνωσαν στην καρδιά του. Το χέρι της μάνας σηκώθηκε για να τον χαϊδέψει, γεμάτο ρόζους, σαν τους κορμούς των δέντρων, από τις δουλειές. Κοίταξε τον γιο της, τον χάιδεψε μόνο με τη ματιά της και το χέρι της, τελικά, κατευθύνθηκε να δέσει και να στεριώσει καλύτερα τη μαντίλα της. Τα χέρια τότε ήταν σκληραγωγημένα για βαριές δουλειές, οι αγκαλιές και τα χαϊδέματα δεν περισσεύαν. Και όταν δίνονταν, ήταν σχεδόν πάντα με το βλέμμα... ... Όσο γρήγο...

Δάκρυ γλυκό, δάκρυ πικρό, δάκρυ μαλαματένιο, δάκρυ ζωής, και το 'πια εγώ, δάκρυ κεχριμπαρένιο. "Έτσι είναι η ζωή καλή μου... γλυκόπικρη" είπε η γιαγιά χελώνα στη μικρή πεταλούδα. Ένα τρυφερό παραμύθι για τρεις αδελφές ψυχές, τρεις πεταλούδες που ξεκινούν το ταξίδι της ζωής και της ενηλικίωσης μέσα στο δάσος, με τους κινδύνους και τις περιπέτειες που καραδοκούν. Θα τα καταφέρουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, φιλία, σεβασμός και πώς μπορεί να συνεχίσει κάποιος να πετάει ακόμα κι αν χάσει το φτερό του;

Ο Καρίμ ήταν έξω από ένα χαμηλό χωμάτινο σπίτι κι έπαιζε μπάλα. Έκανε πολλή ζέστη και τα παιδάκια ήταν γυμνά από τη μέση και πάνω. Μόνο στο κεφαλάκι τους φορούσαν ένα άσπρο τουρμπάνι για να τα προστατεύει από τον ήλιο που έκαιγε. Οι μανάδες τους λίγο παραπέρα έπλεναν τα ρούχα δίπλα στο ρυάκι κι έριχναν και καμιά ματιά στα μικρότερα που έπαιζαν μέσα στις λάσπες. Ξαφνικά όμως σηκώθηκε πολλή σκόνη, σαν ανεμοστρόβιλος. Ένα τζιπ σταμάτησε απότομα κοντά τους. Κατέβηκαν βιαστικά φωνάζοντας κάποιοι άνθρωποι με στολές. Οι γυναίκες φοβήθηκαν. Τι χρώμα έχουν τα όνειρα των παιδιών;...

Το "Κυπαρίσσι που έγερνε" είναι ένα γλυκό παιδικό ανάγνωσμα, που πλημμυρίζει από άρωμα αλλοτινών χρόνων, καθώς αφηγείται μια ιστορία, που θα μπορούσε να προέρχεται από το χωριό του καθενός μας, σε μια ελληνική ύπαιθρο παραδοσιακή, ανέγγιχτη, αγνή. Γι αυτό μας είναι τόσο οικείο. Το μήνυμα του είναι αισιόδοξο, ειδικά μέσα στη φοβερή κρίση που περνάμε. Ένα μήνυμα αγάπης, ελπίδας και πίστης για μικρούς και μεγάλους.