Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ Σαν του Πενθέα το κομματιασμένο σώμα Μαζεύω ό,τι απόμεινε απ’ την αγάπη - Ένα φιλί απάνω στο βουνό (Κνήμη που φορά ακόμη τ’ άρβυλο) Ένα τελευταίο χάδι Σαν τον κομμένο τον βραχίονα Και ένα πρόσωπο που στρέφει να με δει Το ίδιο το κεφάλι του Πενθέα Κομμένο Τα απαλά, τα τρυφερά Τα χτύπησα με τη μανία Βάκχης Τα λόγια της αγάπης Με φοβέρισαν σαν μούγκρισμα λιονταριού Και από φόβο Όχι από δύναμη Έμοιασα τις Βάκχες Τα σκυλιά

"Αυτό μόνο" Το σώμα μου εμίσησα/ Και κάθε τι το κοντινό μου./ Με χαρά χωρίς το παράπονο του στερημένου/ Τα μακρινά ποθώ,/ Το δροσερό αεράκι του δειλινού που/ Δεν ξέρω από που έρχεται -αυτό μόνο. (από τη σελ. 25 του βιβλίου)