Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι ήρωες των διηγημάτων του βιβλίου προσπαθούν να αποκαθάρουν το νου και την ψυχή τους μέσα από τη φαντασία και το όνειρο. Οραματίζονται, μεταφέρονται σε τόπους καθαγιασμένους, γίνονται μάρτυρες της δημιουργίας του κόσμου, ζουν στην ψευδαίσθηση της πνευματικής αναλαμπής στον καθημερινό ορίζοντα. Αναζητούν τους στόχους τους στο ξάφνιασμα της Μουσικής, του Έρωτα, της Ζωγραφικής, του Μύθου και της Ιστορίας, καθώς η αιώνια παλέτα της άνοιξης ντύνει με χρώματα την προσμονή, την ατέλειωτη προσμονή της Ελπίδας, της Αγάπης, της Ελευθερίας. Ο πόνος τους γίνεται μελωδία, η αναζήτηση...

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μουσική. Ο νεαρός πιανίστας, Ορφέας, βλέπει ένα όνειρο· ότι κλέβει τις δημιουργίες των καλλιτεχνών κι όταν συλλαμβάνεται από τον αόρατο συνομιλητή του, εξηγεί ότι το κάνει για να αποδώσει στους ανθρώπους τα έργα τους, όπως έκανε ο Προμηθέας με τη φωτιά. Ο σπάνιος, όμως, ήχος ενός βιολιού τον ξυπνά απότομα. Πετάγεται από το κρεβάτι του και τρέχει στο δρόμο, αναζητώντας το «δράστη» του μαγικού ήχου. Φτάνει σ’ ένα αρχοντικό και προσπαθεί να δει το σολίστα, όταν, η πόρτα του αρχοντικού ανοίγει ξαφνικά κι εμφανίζεται στο μπαλκόνι ένα πανέμορφο κορί...

Η ωραιότερη γυναίκα της Ασίας έλεγαν πως ήταν, εγώ ακόμα δεν την είχα δει για να ξέρω. Το όνομά της πάντως, αν και σήμαινε "μικρό αστέρι", δε μου άρεσε καθόλου. Κάτι από βραχώδη μονοπάτια θύμιζε ο ήχος του. Άκου Ρωξάνη, και να μας "φιγουράρει" τώρα η Ρωξάνη και για ωραία, λες και χάθηκαν από τη γη οι Αρτέμιδες, οι Αφροδίτες και οι Ελένες. "Αχ, Αλέξανδρε, τι έχεις πάθει με τις βάρβαρες; Βάρβαρος θα καταντήσεις από περήφανος Μακεδόνας". Και συνέχιζα να του αραδιάζω ονόματα Ελληνίδων καλλονών, σε μία ύστατη προσπάθεια να τον αποτραβήξω από την Ασιάτισσα. Εκείνος όμως προετοίμα...

Πρόκειται για μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Ίσως γιατί η εποχή που διαδραματίζεται, φαντάζει μακρινή. Ίσως, γιατί ο άνδρας που την αφηγείται, φέρει την αύρα από τον κόσμο του παραμυθιού, του θρύλου και του ονείρου. Η δημιουργός τον αποτυπώνει έτσι όπως φαντάζει στα μάτια του αναγνώστη: Όπως τον βλέπω ντυμένο με το επίσημο ένδυμά του και με τον αέρα τού κοσμοπολίτη, αναρωτιέμαι, αν και ο ίδιος δεν είναι ένας από τους ήρωες αυτής της ιστορίας. Προχωρεί, με βήμα αγέρωχο στη σκηνή, υποκλίνεται στο ακροατήριο, ανεβαίνει στο πόντιουμ και αφήνει πάνω στο αναλόγιο τη χ...