Θεοχάρης Γιώργος Χ.
Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης γεννήθηκε το 1951 στη Δεσφίνα Φωκίδας. Από το 1965 διαμένει στην Αντίκυρα Βοιωτίας. Συνταξιοδοτήθηκε από τη βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου, στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας, όπου εργάστηκε ως τεχνικός μηχανολογικής συντήρησης. Είναι ποιητής. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και αλβανικά. Δημοσιεύει επίσης δοκιμιακά σημειώματα και κείμενα λογοτεχνικής κριτικής. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό "Εμβόλιμον" που εκδίδεται στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Συμμετείχε, επίσης, στη σύνταξη της έντυπης εφημερίδας "Book Press". Έχει εκδώσει τα βιβλία ποίησης: "Πτωχόν μετάλλευμα" (έκδοση του περιοδικού "Εμβόλιμον", 1990), "Αμειψισπορά" (Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λεβαδείας, 1996), "Ενθύμιον" (Καστανιώτης, 2004), "Πιστοποιητικά θνητότητας" (Σύγχρονη Έκφραση, 2014), "Πλησμονή οστών" (Μελάνι, 2018) και έχει επιμεληθεί τον συλλογικό τόμο ιστορικών μαρτυριών "Δίστομο, 10 Ιουνίου 1944: Το Oλοκαύτωμα" (Σύγχρονη Έκφραση, 2010), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας.
Δίστομο 10 Ιουνίου 1944: Το ολοκαύτωμα
Συλλογικό έργο
Σύγχρονη Έκφραση (2010)
... Το Σάββατο 10 Ιουνίου 1944 τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής, εφαρμόζοντας εμπράκτως τις αρχές του πολιτισμού του υπερανθρώπου και τις αξίες της αρείας φυλής, έγραψαν ακόμη μία αιματοβαμμένη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το Δίστομο της Βοιωτίας γνώρισε την απερίγραπτη σφαγή και τον όλεθρο. Η σφαγή του Διστόμου έδειξε σε τι έσχατη θηριωδία οδηγεί τον άνθρωπο ο φασισμός και ο πόλεμος. Τ' αχνάρια από το αίμα των θυμάτων δείχνουν το πέρασμα της βαρβαρότητας. Το Δίστομο μένει στην Ιστορία για να θυμίζει τη φασιστική αγριότητα και να σηματοδοτεί το μέγεθος της χρεοκ...
Ενθύμιον
Θεοχάρης Γιώργος Χ.
Εκδόσεις Καστανιώτη (2004)
Eικόνες βασανίζουν τη μνήμη μας. Ξεπηδούν στο παρόν από τις ανεπούλωτες χαρακιές που αφήσανε τα γεγονότα στο σώμα μας. Mνήμες από την ηλικία της θύμησης. Aπό την εποχή μιας αθωότητας η οποία ήταν κιόλας φορτωμένη αμαρτίες των γονιών μας. Mνήμες της δικής μας ενηλικίωσης και αυτουργίας στη διαμόρφωση του δεύτερου μισού τον περασμένο αιώνα. Mε ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή και στην τέχνη. Mνήμες και προσωπικές ενοχές. Γιατί η τυραννία της μνήμης διαρκεί ακόμη κι όταν μας περιθάλπει η ευσπλαχνία της. Mνήμες γιατί ψιχαλίζουν μέσα μας διαρκώς οι απουσίες και οι νεκροί μάς επισκέ...