Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σούρουπο, στην Ταϊλάνδη. Ένα δεκάχρονο αγοράκι φυλάει τις αγελάδες του μέσα στην ειρηνική εξοχή. Είναι ένα αγοράκι σακάτικο αλλά ονειροπόλο, που εμπιστεύεται τη μοίρα του στη ζωή που θα έρθει. Ξαφνικά θα του επιτεθεί μια τεράστια κόμπρα. Το παιδί θα συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις σ' αυτή τη θανάσιμη πάλη και θα κατορθώσει, με το μοναδικό γερό χέρι του, να κρατήσει σε απόσταση το φαρμακερό στόμα του τέρατος, που τυλιγμένο γύρω του τού συντρίβει το σώμα. Το παιδί τρέχει γυρεύοντας τη βοήθεια των δικών του ανθρώπων, αυτοί όμως, μόλις αντικρίζουν στα μάτια τους το διπλό τέρ...

Το τιμιότατο δώρημα που χάρισε η Θεσσαλονίκη στα Νεοελληνικά Γράμματα με την ασύγκριτης πνευματικότητας και γλώσσας λογοτεχνική "Σχολή" της, προσφέρθηκε δια χειρός Γ. Θ. Βαφόπουλου, που πρώτος, περνώντας από οδυνηρές υπαρξιακές δοκιμασίες, ακούσε εντός του και διερμήνευσε την μοναδική, υψηλόφθογγη φωνή της. Τιμούμε με τον τόμο αυτό, τον άξιο, ακάματο, εμπνευσμένο Αρχηγέτη της και τιμούμε το αυτόνομα πανάξιο ποιητικό κυρίως, αλλά και πεζογραφικό του έργο, ένα έργο που φάνηκε κιόλας να διεκδικεί την αθανασία -και που καθορίζει την μεθόριο και το ύψος μιας "Σχολής", της "Σχ...

[...] Το πρώτο κείμενο αυτού του βιβλίου, ο "Λόγος για τα πάθη του έρωτα", είναι το πρωιμότερο απ' τα τέσσερα και πρέπει να γράφτηκε γύρω στο φθινόπωρο του 1653. Ανήκει στην κοσμική του περίοδο και σώζεται σε δύο χειρόγραφα, που ανακαλύφθηκαν το ένα το 1843 απ' τον Victor Cousin, και το άλλο το 1907 απ' τον Augustin Gazier. Ένα μεγάλο μέρος της κριτικής αμφισβήτησε έντονα την απόδοση αυτού του κειμένου στον Πασκάλ, πρόβλημα που παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα, έστω κι αν το πνεύμα που το διατρέχει φαίνεται ολότελα συγγενικό, αν όχι το ίδιο, μ' εκείνο των "Σκέψεων". Το δεύτε...

Στο ταξίδι της ζωής έχεις σκοπό; Ή μήπως η ματαιότητα ελευθερώνει την ψυχή σου γυμνώνοντάς την απ' τα ερωτικά κοσμήματα του κόσμου; Η ματαιότητα που κάποτε συγκινεί το πνεύμα σου. Πνεύμα. Πνοή. "Και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν". Και αρχίζεις να προχωράς. "Από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ' αυτού"· ή δ' αν ημέρα φάγητε απ' αυτού, θανάτω αποθανείσθε". Και συνεχίζεις να προχωράς. Στο ταξίδι της ζωής έχεις να συναντήσεις το θάνατο. "Ου θανάτω αποθανείσθε· ήδει γαρ ο Θεός ότι εν η αν ημέρα φάγη...