Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα πρωινό ο μπαμπάς ήρθε με τα προβατάκια μας μέσα στην αυλή του σχολείου! - Μα, για να τα γνωρίσουν οι συμμαθητές σου! μου είπε ενώ τον κοιτούσα άφωνος. Μια άλλη μέρα οι γονείς μου παρουσιάστηκαν με τις παραδοσιακές στολές τους στη γιορτή που ετοιμάζαμε με την τάξη μου! - Αυτή είναι η παράδοσή μας, αγάπη μου! Γιατί με κοιτάς έτσι; απόρησε η μαμά. Τι άλλο μου ετοιμάζουν πραγματικά δεν ξέρω! Τρομάζω μόνο και να το σκεφτώ...

Μόλις οι Πέρσες έφτασαν στον Μαραθώνα, απέναντί τους έβλεπαν βουνά, ενώ δεξιά τους ένας βάλτος κάλυπτε μια μεγάλη έκταση. Αυτό όμως που έκανε τους δυο στρατηγούς να χαρούν ήταν η πεδιάδα. "Το καλύτερο μέρος για να κινηθεί το ιππικό μας" ψιθύρισε ο Δάτης και ο Αρταφέρνης χαμογέλασε. Η είδηση δεν άργησε να φτάσει στην Αθήνα. Ο Αθηναίος στρατηγός Μιλτιάδης ήξερε πως, αν ήθελαν να νικήσουν τους Πέρσες, έπρεπε να τους αντιμετωπίσουν στον Μαραθώνα. Η μεγάλη μάχη δεν θα αργούσε να ξεκινήσει...

"Λουκά, με αυτά που κάνεις θα μείνεις μόνος!" μου είπε μια μέρα η μαμά. Πήρα το ύφος του μετανιωμένου παιδιού. Παλιά έπιανε αμέσως. Εκείνη τη μέρα, όχι. "Στο δωμάτιό σου, τώρα!" μου φώναξε κι εγώ, απλώς, εξαφανίστηκα. Μόλις είχε φύγει από το σπίτι η νονά μου. Μα πού να ήξερα ότι τα χέρια μου είχαν σοκολάτα; Ήμουν σίγουρος ότι τα είχα σκουπίσει. Εγώ να την αγκαλιάσω ήθελα μόνο. Μανία κι αυτή να φοράει λευκά ρούχα την άνοιξη...

Στην Πέλλα της Μακεδονίας γεννήθηκε ένα αγόρι με το όνομα Αλέξανδρος. Από μικρός φαινόταν πως κάποια μέρα θα γινόταν σπουδαίος. Δώδεκα χρονών κατάφερε να δαμάσει το άλογό του, τον Βουκεφάλα. "Γιε μου, κοίτα να βρεις ένα βασίλειο ίσο μ' εσένα, γιατί η Μακεδονία δεν σε χωράει" του είπε ο πατέρας του μια μέρα. Ο Φίλιππος ήθελε τον καλύτερο δάσκαλο για τον γιο του. Κι αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Αριστοτέλη. Σιγά σιγά όλοι άρχισαν να μιλάνε για τον νεαρό γιο του βασιλιά...

"Η πόλη της Σπάρτης θα καταστραφεί από τους Πέρσες, εκτός κι αν πεθάνει ένας βασιλιάς της!" Τα λόγια της Πυθίας δεν φόβισαν τον Λεωνίδα. Ως βασιλιάς της Σπάρτης, ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει. Κάλεσε τους Σπαρτιάτες στρατιώτες και τους ρώτησε: "Πόσοι από σας έχετε γιους;". Tότε μόνο εκείνοι κατάλαβαν ότι αυτή η αποστολή ήταν για λίγους. Τριακόσιους διάλεξε, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν απογοητευμένοι. Ο Λεωνίδας έπρεπε να πάρει μαζί του άντρες που είχαν αφήσει πίσω γιους για να συνεχίσουν τη γενιά και τ' όνομά τους. Γνώριζε ότι από τη μάχη στις Θερμοπύλες δεν υπήρχ...

Είμαι μαθήτρια της Δευτέρας. Αν και όλα τα τετράδιά μου είναι γεμάτα Α, κάτι παθαίνω όταν η κυρία μού κάνει μια ερώτηση χωρίς να σηκώσω το χέρι μου. "Ποιο είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, Νεφέλη;" με ρώτησε πριν από λίγες μέρες και, φυσικά, εγώ δεν απάντησα. Και δεν έφτανε αυτό, ξαφνικά ένιωσα να απομακρύνομαι από την τάξη. Το ταβάνι εξαφανίστηκε κι άρχισα να ανεβαίνω, ώσπου βρέθηκα σε ένα πανύψηλο βουνό. Ο Όλυμπος πρέπει να ήτανε. Ίσα ίσα που διακρίνονταν οι συμμαθητές μου και η δασκάλα μου. Όταν επέστρεψα, όλοι είχαν βγει διάλειμμα και η κυρία με περίμενε για να...

Η μέρα της εφημερίας για τον δάσκαλό μας έφτασε! Εκατό παιδιά στην αυλή. Τα μάτια του τα ’χει δεκατέσσερα. Δεν ησυχάζει λεπτό. Τον παρατηρώ από μακριά. Δεν προλαβαίνει να στρίψει στη γωνιά και μια κουκουνάρα έρχεται καταπάνω του. Αναγκάζεται να σκύψει, για να την αποφύγει. - Τι σας έχω πει για τις κουκουνάρες; φωνάζει και πιάνει τον λαιμό του. "Λαρυγγίτιδα" του είχε πει ο γιατρός. Να μη μιλάει καθόλου για τρεις μέρες. - Καλά κι εγώ με νοήματα θα κάνω παρατηρήσεις; μας παραπονιόταν μες στην τάξη. Νέος δάσκαλος είναι. Δεύτερη χρονιά φέτος...

Κοιτάχτηκα μια τελευταία φορά στον καθρέφτη. Ευτυχώς οι γονείς μου έλειπαν, κι έτσι δεν θα με διέκοπταν. Έπρεπε να το κάνω σωστά! Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έβαλα τη μηχανή στο κεφάλι μου και τρίχες άρχισαν να πέφτουν. Συνέχισα το έργο μου, και στο τέλος δεν υπήρχε ούτε μια τρίχα στο κεφάλι μου. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα λιγάκι. Να, δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά φαινόμουν διαφορετικός... Μια ιστορία για την ανιδιοτελή αγάπη. Αλήθεια, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν αγαπάμε αληθινά;

Την ήθελα αυτή την πορτοκαλάδα. Ναι, το ήξερα πως ήταν με ανθρακικό και πως οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να την πιω, αλλά εγώ θα προσπαθούσα να τους πείσω...

Κάθομαι στο πρώτο θρανίο. Μπροστά ακριβώς από την έδρα της κυρίας. Για κακή μου τύχη κάθομαι με τον Θοδωρή, που ήρθε φέτος στο σχολείο μας και είναι ενοχλητικός και ακατάστατος. Μα καλά, από όλα τα παιδιά της τάξης μου, με αυτόν μου έτυχε να καθίσω; Φυσικά, από την αρχή έβαλα τους κανόνες μου. Με το μολύβι μου τράβηξα στο θρανίο μια γραμμή. Μια χοντρή μαύρη γραμμή. Έτσι, κανείς δε θα μπορούσε να μπει στον χώρο του άλλου...

Δυο πανέμορφα αμάξια στόλιζαν τη βιτρίνα ενός καταστήματος. Ο Πρίγκιπας και η Πριγκιπέσα. "Δε θα χωρίσουμε ποτέ!" υπόσχονταν το ένα στο άλλο. Μιλούσανε, γελούσανε, ώσπου τα έπαιρνε ο ύπνος. Ένα απόγευμα ο θόρυβος από τα κλειδιά της πόρτας τα ξύπνησε. Η υπεύθυνη του καταστήματος πλησίασε προς το μέρος τους με έναν υπάλληλο, κοίταξε την Πριγκιπέσα και είπε: "Πάρτε το! Πουλήθηκε!". Μέσα σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Ο Πρίγκιπας ήταν απαρηγόρητος. Δε θα το άφηνε όμως έτσι. Θα έψαχνε να τη βρει. Και σε αυτό θα τον βοηθούσε ένα μικρό παιδί, ο Θάνος...

Γεννηθήκαμε σε έναν πανέμορφο δρόμο. Σε μια πεδιάδα μακριά από σπίτια και φασαρία. Στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν το σπίτι του κυρ Σταύρου, του «μπαμπά» μας. Άνθρωπος αυτός, δέντρα εμείς. Εγώ δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα δέντρα. Εκείνα είχαν ρίξει περισσότερο μπόι από μένα και καμάρωναν με τον ψιλόλιγνο κορμό τους, ενώ ο δικός μου κορμός παρέμενε κοντός με τα κλαδιά μου να καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου. Μια μέρα ο μπαμπάς με πλησίασε και μου είπε: - Πώς μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου; Δηλαδή, είχα φυτρώσει κατά λάθος εδώ;...

Όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό στην παραλία. Ο Αντρέας είπε για μια ακόμα φορά ένα ψέμα. Δεν είχε όμως την κατάληξη που εκείνος περίμενε. Η δασκάλα του κινδύνευσε στη θάλασσα, η αγαπημένη του φίλη η Μυρτώ αναγκάστηκε να μετακομίσει με τους γονείς της, ο γάτος του ο Τόμπι εξαφανίστηκε, η κυρα-Μάρω γλίτωσε την τελευταία στιγμή πριν πάρει φωτιά το σπίτι της. Και αυτά ήταν μόνο η αρχή... Δεν έπρεπε να είχε πει εκείνο το ψέμα. Το ήξερε καλά πια. Μπορούσε ακόμα ο Αντρέας να επανορθώσει ή ήταν πια πολύ αργά;

- Ξύπνα, υπναρά! Ώρα για σχολείο μου λέει η μαμά και φεύγει. Σηκώνομαι με δυσκολία. - Μην ξεχάσεις να ανοίξεις τα παντζούρια! φωνάζει από μακριά. Στην αρχή το έκανα αμέσως, αλλά τον τελευταίο καιρό φοβάμαι. Δεν πρέπει να πέρασε ένας μήνας από τότε που δυο λύκοι με τρόμαξαν. Είχαν κρυφτεί, και μόλις άνοιξα τα παντζούρια, πετάχτηκαν μπροστά μου... Παίρνω μια βαθιά ανάσα! Θα τους αντιμετωπίσω...

-Το θέλω τώρα! φώναξε η Μαρία από το δωμάτιό της. Η μαμά της, η κυρία Ευγενία, για άλλη μια φορά δεν της απάντησε. Εξάλλου, δεν ήταν η πρώτη φορά που της ζητούσε κάτι η κόρη της. Παλιότερα, της έκανε όλα τα χατίρια. Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Έτσι, αποφάσισε να αλλάξει τακτική...

Κάθε καλοκαίρι ο Νικολής με τον Γιώργη παρακολουθούν τη Λαμπρινή, την κοπέλα με τα μακριά κατακόκκινα μαλλιά, και δεν την αφήνουν στιγμή μόνη της. Πιστεύουν πως είναι γοργόνα. Στην αρχή η Λαμπρινή γελούσε και δεν έδινε σημασία, αλλά μετά άρχισε να ενοχλείται από την επιμονή των δύο μικρών παιδιών. Έτσι, μια μέρα κάνοντας πως δεν τους είδε που ήταν κρυμμένοι στην αυλή της, και κρατώντας μια μεγάλη τσάντα κατευθύνθηκε στην παραλία των Γοργόνων. Εκεί θα τους έδινε ένα καλό μάθημα. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευε εκείνη...

Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη... Μόλις άνοιγε η πόρτα, συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια. Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα, για να προστατευτούμε. Δεν έπρεπε να μας δει το φως! Θα μας έκαιγε τα φτερά! Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό, το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά. Νικάμε τους φόβους Διεκδικούμε την Ελευθερία

Της Νικολέτας της άρεσαν πολύ οι γόμες των συμμαθητριών της. Δε χόρταινε να τις κοιτάζει στο σπίτι της. Τις είχε πάρει χωρίς να ρωτήσει, αλλά θα τις επέστρεφε σύντομα. Όταν πήγε στο σχολείο, οι φίλες της δεν ήταν πια χαρούμενες. Και ήξερε πολύ καλά πως έφταιγε εκείνη γι' αυτό. Δεν έπρεπε να το είχε κάνει, αλλά τη μάγεψαν... Ναι, για όλα έφταιγαν αυτές. Οι μάγισσες γόμες!

Της Νικολέτας της άρεσαν πολύ οι γόμες των συμμαθητριών της. Δε χόρταινε να τις κοιτάζει στο σπίτι της. Τις είχε πάρει χωρίς να ρωτήσει, αλλά θα τις επέστρεφε σύντομα. Όταν πήγε στο σχολείο, οι φίλες της δεν ήταν πια χαρούμενες. Και ήξερε πολύ καλά πως έφταιγε εκείνη γι' αυτό. Δεν έπρεπε να το είχε κάνει, αλλά τη μάγεψαν... Ναι, για όλα έφταιγαν αυτές. Οι μάγισσες γόμες!

Το δεντρόσπιτο έχει χώρο για όλους. Τα παιχνίδια του Νικόλα όμως δεν θέλουν τα παιχνίδια της Αλίκης. "Κούκλες, καθρεφτάκια και φορέματα μέσα στο δεντρόσπιτο; Που ακούστηκε;" λένε ξανά και ξανά στις τρεις κούκλες που τους κοιτάζουν παράξενα. Η μπαλαρίνα, η χορεύτρια και η ακροβάτισσα ξέρουν πως έχουν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται εκεί. Δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι τόσο ανεπιθύμητες. Ένας ξαφνικός αέρας που θα φυσήξει, θα κάνει τα αγορίστικα παιχνίδια να τις δουν διαφορετικά. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή...