Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν διάβαζε ο Φίλιπο αυτές τις γραμμές που γράφω για κείνον. Μερικά από τα πολυτιμότερα πράγματα γράφονται γι’ αυτούς που μάλλον δεν θα τα διαβάσουνε ποτέ. Δίχως παρέκκλιση, επιβεβαιώνεται εσαεί η κωμωδία που ονομάζεται "γράφω για κάποιον, γράφω εξαιτίας του, γράφω γιατί τον αγαπώ, γράφω γιατί εκείνος με αποδιώχνει".

Εμπνεύστηκα τα ποιήματα αυτής της συλλογής περνώντας χρόνο με μια σειρά ακουαρέλες του Walton Ford. Διάλεξα 100 από αυτές κι έγραψα ένα ποίημα - περιγραφή για την καθεμιά. Έτσι προέκυψαν 100 ποιήματα, σύντομες ελεγείες μιας οργιάζουσας φύσης. Ως επιπρόσθετη απόπειρα εξύμνησης, έδωσα στο καθένα τον τίτλο ενός από τα 100 διαφορετικά ονόματα με τα οποία περιγράφεται ο Θεός στο Κοράνι. Μια τέτοια χειρονομία μού φάνηκε ταιριαστή στην επίπονη προσπάθειά μου να περιγράψω το θαύμα. Με σχέδια των: Ηλία Καφούρου, Ντόρας Οικονόμου, Μαρίας Λάλου, Βασίλη Νούλα, Σοφίας Σιμάκη, Πέτρ...

Ανδρόγυνο σώμα, που πέρασες απ'όλα τα φύλα. Φάρος σοφίας. Ύμνος της ζωής. Ερωτικός καρπός μου. Απόλυτή μου φαντασίωση. Λατρεία μου. Κάβλα μου. Ομορφιά μου. Η "Νεκρή φύση. Προς δόξα της πόλης" παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο επίσημο τμήμα του Φεστιβάλ της Αβινιόν 2014 σε σκηνοθεσία Michel Raskine (μετάφραση: Μυρτώ Γόντικα).

Ανεμοστρόβιλος. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν σκέφτεται μεγαλοφώνως. Τα πάντα είναι ζήτημα μοντάζ. Ο Πάπας πέθανε. Ζήτω ο Πάπας. Το αυτόματο της ιστορίας πετά φράσεις. Πώς πολιτικά και θρησκευτικά διακυβεύματα της Ιστορίας μπορούν να αφυπνίσουν το παρόν; Μέσα από το υβριδικό κείμενο-κολλάζ "Habemus Papam, Walter", εννιά περφόρμερ επιχειρούν να μιλήσουν για τον χαμένο παράδεισο. (Κείμενο-σκηνοθεσία: Μανώλης Τσίπος, 1η παράσταση: Φεστιβάλ Αθηνών, Γκαράζ-Πειραιώς 260, 3 Ιουνίου 2009).

Γερμανία, Αύγουστος 2005. Μια γυναίκα με το όνομα Σαμπίνε γεννά και σκοτώνει τα νεογέννητα παιδιά της. Η Αστυνομία ανακαλύπτει, ύστερα από εκτεταμένες έρευνες, ότι, μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Σαμπίνε είχε γεννήσει εννέα παιδιά, τα οποία βρέθηκαν θαμμένα είτε στην πίσω αυλή του σπιτιού των γονιών της είτε μέσα σε γλάστρες. Με την υπόθεση ασχολήθηκαν ο γερμανικός Τύπος, η τηλεόραση, απλοί άνθρωποι, ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση. Το θέμα όμως ξεχάστηκε το ίδιο απότομα όπως προέκυψε, δίχως να έχει δοθεί κάποια ικανοποιητική απάντηση στο τι ήταν τελικά αυτό που όπλισε τα χέρια...