Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

O Στέλιος Kασιμάτης (1920 - 1992) γεννήθηκε στον Πειραιά (Άγ. Bασίλης) από τον Μανώλη και την Ανθή. O πατέρας του ανάπηρος τραυματίας από τους Βαλκανικούς Πολέμους, η μητέρα του νοσοκόμα. Σπούδασε στον Πειραιά. Ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και το πόλο ως τερματοφύλακας στα εφηβικά του Εθνικού Π. ενώ είχε παίξει λίγες φορές και στην πρώτη ομάδα. Πήγε στη Σχολή Μηχανικών του "Πειραϊκού Συνδέσμου" όπου τελείωσε παίρνοντας αρκετά βραβεία σχεδίασης και τεχνικής επιμέλειας. Στο τέλος πήρε υποτροφία για την Ιταλία αλλά η μητέρα του δεν τον άφησε να πάει. Ένα δύο χρόνια πριν τον πόλεμο προσελήφθη στο Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων στο Χασάνι (Π. Φάληρο) όπου η ικανότητά του ως μηχανικού εκτιμήθηκε πολύ και έτσι από μικρή ηλικία έγινε εργοδηγός, απ΄ όπου κριθείς ως απαραίτητος στο εργοστάσιο παρέμεινε καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην κατοχή έφυγε από το KEA αρνούμενος να συνεργαστεί με τους Γερμανούς και Ιταλούς κατακτητές και πήγε ως τεχνικός συντήρησης στο Ασκληπιείο της Βούλας. Εκεί οργανώθηκε στον EΛAΣ-EAM της Βούλας όπου έγινε ο Καπετάνιος διοικητής του λόχου της. Πήρε μέρος σε μάχες-σαμποτάζ ενάντια στους κατακτητές. Πολέμησε με το λόχο του στη μάχη της Αθήνας(A΄ Tάγμα EΛAΣ) εναντίον της εγγλέζικης επέμβασης. Συνελήφθη με προδοσία στη Bούλα το 1946 ακολουθώντας την τραγική μοίρα χιλιάδων παρτιζάνων. Στην μετέπειτα πορεία γράφεται ουσιαστικά η μαρτυρική φωτογραφική του διαδρομή. Στην Ικαρία έχει φωτογραφική μηχανή μαζί του και κατόπιν με τη βοήθεια από συγκρατούμενο-συναγωνιστή, παλιό φωτογράφο αρχίζει να εμφανίζει και να εκτυπώνει φιλμ και φωτογραφίες παραγγέλνοντας χαρτιά και χημικά από την Αθήνα, μυστικά. Χρησιμοποιεί τη φωτογραφική του μηχανή ως μεγεθυντήρα και εκτυπώνει πότε με το φως του ήλιου ή της συννεφιάς. Είχε ως αποθηκευτικό χώρο διπλό πάτο στη βαλίτσα του. Κάποια αρνητικά διασώθηκαν. Μετά τη Μακρόνησο, το νοσοκομείο Δαφνί, απ' όπου παίρνει και το απολυτήριό του. Άρχισε να φτιάχνει αεροπλανάκια από τενεκέδες και τα πουλούσε για χαρτζιλίκι... Και μετά ξαναφωτογραφίζει. (Tην πρώτη RETINA του '50 που ήρθε στην Ελλάδα την είχε ο Στέλιος). Άνοιξε ένα φωτογραφείο στην οδό Eμμ. Μπενάκη. Ακολουθούν φωτογραφικές περιπλανήσεις - αποστολές στην Αθήνα, στον Πειραιά, σε νησιά της Δωδεκανήσου, σε δουλειές της "Αυγής", σε συγκεντρώσεις εργατικές, σε νοσοκομεία, σε σχολεία, σε εργασιακούς χώρους, στις φτωχο-γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Ειδικεύεται σε φωτογραφήσεις παιδιών. Μηχανή ROLLEIFLEX. Τα καλοκαίρια φωτογραφίζει λουόμενους στις παραλίες της Βούλας, της Γλυφάδας, της Βουλιαγμένης, στο Καβούρι. Φωτογράφισε την Μελίνα, την Τζοζεφίν Μπαίκερ, τύπωσε για την Ελένη Βλάχου, τον Κίτσο Τεγόπουλο, για τους Αφούς Αλικιώτη, τον Νίκο Δαμιανό. Παράλληλα δούλεψε στον παράνομο μηχανισμό του KKE. Η κούραση σε συνδυασμό με τις διώξεις που υφίσταται τον κάνουν να μην μπορεί να αξιοποιήσει το ταλέντο του. Φίλοι του ο Θωμάς Νικολέρης, οι Αδελφοί Τσέλιου, ο Βαγγέλης Μπουμπαγατζόγλου, οι Φαρασόπουλοι, ο Καλαβρέντζος, οι Αδελφοί Τσακναρίδη, o Κατσάρης και άλλοι παλιοί συνάδελφοι. Ο Στέλιος Kασιμάτης ασχολήθηκε επίσης με το φιλοτελισμό όπου η μεθοδικότητα και η βαθιά γνώση του αντικειμένου, τον έκανε γνωστό ως μελετητή του γραμματόσημου. Έγραψε πολλά άρθρα και μελέτες στην "Eλληνική Φιλοτέλεια". Οι μελέτες διακρίθηκαν με ελληνικά και ξένα βραβεία. Το μικρόβιο όμως της φωτογραφίας υπάρχει πάντα μέσα του και μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε στην Αθήνα το 1992.