Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η Αυγή, φωτεινή, λαμπερή, γλυκιά. Δώρο ζωής που την αντικρίζεις κάθε πρωί, ευτυχία που μπορείς και τη νιώθεις, την οσμίζεσαι, την αισθάνεσαι να σ' ακουμπά, αύρα, χρώμα. Μα μήπως η αυγή δεν είναι η ίδια η ζωή, η ευτυχία, το θεϊκό δώρο; Η μέρα που ξημερώνει και ανθίζει και τη ζητάς, την προσμένεις, τη λαχταράς. Αυγή, αυγή, ζωή μου..." Η Χρύσα Πούλου με τη νουβέλα αυτή κάνει τη δεύτερη εμφάνισή της στο χώρο της Νεοελληνικής Γραμματείας. Ο έρωτας, η φιλία και οι άρρηκτοι οικογενειακοί δεσμοί είναι θέματα που την απασχολούν και σ' αυτό το βιβλίο και με τα οποία καταπιάνεται...

«Αλήθεια, δε με νοιάζει καθόλου πόσο είσαι! Στα μάτια τα δικά μου αυτή τη στιγμή είσαι η "Αφροδίτη", είσαι η θεά μου που θέλω όσο τίποτα να με ταξιδέψεις στις βαθιές σπηλιές και στα κρυσταλλένια νερά του νησιού σου κι απ' τη μαγεία που θα συναντήσω ίσως μείνω εκεί για πάντα... Είπε και χάθηκε μέσα στο πλήθος, χάθηκε, όπως χάνονται οι άγγελοι, όταν φεύγουν για το ουράνιο ταξίδι τους... Η Κατερίνα κατέβηκε με βήμα γοργό, σαν να την κυνηγούσαν τα λόγια εκείνα του Στέφανου, σαν να φώναζαν μέσα της οι νεράιδες αυτές που ακολουθούν την Αφροδίτη... Ναι, ένιωθε ευτυχία πριν ακό...