Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τον αντικρύσαμε να έρχεται από μακρνά και από ψηλά, με τα φτερά απλωμένα μεγάλα, να κρατεί στο ράμφος του χλωρό βλαστάρι από τους απόρρητους λειμώνες του ανθρώπινου μυστηρίου: ήταν ο Ποιητής Δ. Π. Παπαδίτσας. Από εκεί που ήλθε, προς τα εκεί κάποια νύχτα βιαστικός μας έφυγε, κληροδοτώντας μας ένα έργο μεγάλο, όπου η γλώσσα μας χαριτώθηκε με τόσην ισχύ ώστε να γίνει πραγματική γλώσσα χρησμοδότη, προφήτη και ιεροφάντη μαζί. Η ευγένεια και ο ασίγαστος οίστρος της ψυχής του Παπαδίτσα αποτυπώθηκαν με τρόπο ουσιώδη και μαζί υπερούσιο μέσα στο σπουδαίο και ακήρατο αυτό έργο....

"Το μαύρο χιούμορ είναι οριοθετημένο από πολλά πράγματα, όπως απ' την ηλιθιότητα, τη σκεπτικιστική ειρωνεία, την αστειότητα χωρίς οξύτητα· είναι ο κατ' εξοχήν θανάσιμος εχθρός της αισθηματικότητας, που αιώνια έχει το ύφος ότι πνέει τα λοίσθια, που βρίσκεται πάντα στο γαλάζιο φόντο", γράφει ο Μπρετόν. Ένας γαλαξίας συγγραφέων, βιογραφίες εκτυφλωτικές, παρουσιάζεται και ανθολογείται. Ο Μποντλέρ, ο Ρεμπό, ο Ντε Λ' Ιλ Αντάμ, ο Ζαρί, ο Απολινέρ, ο Λωτρεαμόν, ο Πόε, ο Κάφκα, ο Νίτσε, ο Σαντ, ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Ζιντ, ο Κρο, ο Σουίφτ και άλλοι, εξυψώνουν ό,τι αποκαλείται χιούμ...

Ύστερα από μια παραμονή που κράτησε χίλιες τετρακόσιες εξήντα μέρες και νύχτες στην Άπω Ανατολή, κυρίως στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με ενδιάμεσα ταξίδια στη Σιγκαπούρη, στη Νότιο Κορέα και στην Ιαπωνία, ο συγγραφέας, μεταξύ των άλλων, αποδελτιώνει και υπομνηματίζει ορισμένους θεμελιώδεις κώδικες της ασιατικής συμπεριφοράς, αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία τόσο στη διερεύνηση της καθημερινής εθιμοτυπίας των Κινέζων, όσο και στην προβολή παραθεωρημένων πλευρών της σινικής δεοντολογίας.

Από τις λεωφόρους του Μανχάταν στην παλιά πόλη του Ντύσσελντορφ και στα βιομηχανικά κέντρα της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας κι από κει στις βουερές γειτονιές του δαιδαλώδους Πεκίνου, στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ, στην "Ponte Flor de Lotus", τη "Γέφυρα του Λωτού" στο Μακάο, στη Σεούλ και στις Βερμούδες: οι τόποι γίνονται φράσεις, παράγραφοι, επιστολές που θα επιδοθούν πολλά χρόνια μετά, όταν η Γλαύκη και η Μαρκέλλα θα έχουν ξεπεράσει το φράγμα της σιωπής και θα έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ανάμεσα στις άλλες γλώσσες και τη γλώσσα του αποστολέα. Συνομιλίες με ανώνυμους περαστικούς...

Ένα οδοιπορικό στην Άπω Ανατολή, που προσεγγίζει με την ποίηση της γραφής την άφθαστη μαγεία των τοπίων. Ο Γιώργος Βέης μάς ξεναγεί σ' έναν κόσμο απαγορευμένο και επιθυμητό, άγνωστο και σαγηνευτικό: Πεκίνο, Χονγκ Κονγκ, Μπάλι, Σεούλ, Μπανγκόκ και Πατάγια συνυπάρχουν σε μια χωροχρονική αλληλουχία όπου η μνήμη καταργεί τις αποστάσεις, οι αισθήσεις παραδίδονται σε μια συνένοχη απόλαυση. Ο λυρισμός των περιγραφών εναλλάσσεται με την οξυδέρκεια των παρατηρήσεων. Ο συγγραφέας προσπερνά τους πειρασμούς του εξωτισμού και βυθομετρά τους πειρασμούς της ίδιας της ζωής: ένα καλειδοσκό...

[...] Δεν θα χαρακτήριζα, παρ' όλα αυτά, τον Μπάρα ακραιφνή απαισιόδοξο, αρνητή του φαινομένου της ζωής που θέλει να ακυρώσει τα αίτια και τα αιτιατά του: αντίθετα, τον θεωρώ ορθόδοξο, στοχαστικό πραγματιστή. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των δημιουργών που έχουν το προνόμιο -αλλά και το βάρος- να θεωρούν τη συμφιλίωση με τον αρχέγονο γνόφο θεμελιώδη ποιητική εμπειρία. Γι' αυτό ακριβώς και το βιολογικό του τέλος δεν συνεπάγεται και το τέλος της ποίησής του: μας έρχεται, χωρίς να διστάζει, μας γνέφει, διακριτικά, από εκεί. (από την εισαγωγή του βιβλίου)

Θα μπορούσε να ήταν ένα μυθιστόρημα, ή το σενάριο μιας ταινίας, ένα ποίημα, ίσως, πάνω στο σώμα της μογγολικής νύχτας. Είναι μια σειρά γυναικών που βγαίνουν από τα βαγόνια των τρένων, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα και επείγονται να μιλήσουν ελληνικά. Έρχονται από τις στέπες και το αναβαθμισμένο Ουλάν Μπατόρ για να μείνουν μαζί μας. Είναι οι Μογγόλες, που έχουν για σπίτι τους την έρημο Γκόμπι, που κατεβαίνουν η μια μετά την άλλη στο Πεκίνο, στη Σεούλ και στο Χονγκ Κονγκ για να δουν πώς άλλαξε η άλλοτε επικράτεια του ένδοξου παππού τους, του Κουμπλάι Χαν. Είναι τα κορίτσια πο...

Δύο ποιήματα, τρεις βιβλιοκριτικές και τρία δοκίμια αποτελούν τη συμμετοχή του ίδιου του Ηλία Λάγιου στον τόμο αυτό. Όλα κείμενα της ωριμότητάς του, πολυσχιδή και πολυσήμαντα, αποτυπώνουν ευκρινώς το ίχνος του πνευματικού ανθρώπου, δίνουν ένα ισχυρό δείγμα του ποιητικού λόγου και ένα ευκρινές στίγμα της δημόσιας παρουσίας του, του δημόσιου λόγου του. Τα υπόλοιπα κείμενα αναφέρονται στο έργο του, είναι γραμμένα από κριτικούς και ομοτέχνους του, και ως σύνολο αποτελούν το κύριο σώμα της κριτικογραφίας που αφορά την ποίησή του. Η έκδοση αυτή έχει τον χαρακτήρα της τελευταία...

Πώς κυλάει η ζωή στα περίχωρα του Ντεπάσαρ και στις παρυφές του Τόκιο; Τι συμβαίνει στο Δέλτα του Ποταμού με τα Μαργαριτάρια; Τι έχουν να μας πουν σήμερα μια Σπηλιά με Ποιήματα, ένα παροπλισμένο εργοτάξιο οπίου στο Μακάο, η Γέφυρα του Άνθους του Λωτού κι ο τάφος του Κομφούκιου; Γιατί αξίζει να την περπατήσουμε από το ένα άκρο ως το άλλο τη Λεωφόρο Σικουμβίτ, στο κέντρο της Μπανγκόκ, και μάλιστα όχι μια φορά; Πώς λατρεύεται το δάχτυλο του Βούδα στο Χονγκ Κονγκ; Πού βρίσκεται και τι μας περιμένει στην Πύλη της Σελήνης; Γιατί το Μπαλί παραμένει το νησί των μεταμορφώσεων; Μπορε...

[...] Στον παρόντα τόμο περιλαμβάνονται κριτικές που δημοσιεύτηκαν μέχρι τώρα για τα εκδοθέντα βιβλία. Κρίθηκε προσφορότερη η παράθεσή τους κατά βιβλίο σε χρονική αλληλουχία και τα συνολικότερα κριτικά αντικρίσματα να συμπληρώνουν την εικόνα, από τη σελίδα 283 και μετά. Η παράθεση των κριτικών με αλφαβητική σειρά κατά συγγραφέα σημειώνεται και στη δεύτερη σελίδα κάθε ψευδότιτλου ως πίνακας περιεχομένων. [...] (από το εισαγωγικό σημείωμα)