Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα συλλογικό πολυφωνικό μοιρολόι που πάει πέρα από το θρήνο. Το ανά χείρας βιβλίο δεν επιδέχεται ταξινόμησης και κατηγοριοποίησης. Είναι ένα συλλογικό πολυφωνικό μοιρολόι, που δεν μένει ωστόσο στο θρήνο, αλλά, όπως ταιριάζει στον εκλιπόντα, περνά από τη σφαίρα του ιδιωτικού στο δημόσιο, από τη θλίψη στην ελπίδα, από την απώλεια στη θέση για την εξόντωση όλων των κοινωνικών και άλλων απωλειών του απλού κόσμου της εργασίας, από το παράπονο για το άδικο στη διεκδίκηση του δικαίου μέσω της αγωνιστικής παρακαταθήκης που άφησε πίσω του. Και εάν θέλαμε να το "βαφτίσουμε" βι...

Η Γεωργία Σκοπούλη επανέρχεται με το πέμπτο της βιβλίο "Αυτές που ζήσανε σε δύο κόσμους". Μετά τις συγκλονιστικές εξομολογήσεις ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών της Ηπείρου, η συγγραφέας επέλεξε να παρουσιάσει τη ζωή μεταναστριών γυναικών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Γυναίκες από 30 μέχρι 67 χρονών, γυναίκες πονεμένες, ατσαλωμένες, με τη δική τους μόρφωση και κουλτούρα διηγήθηκαν τη ζωή τους. Στο βιβλίο αυτό τα στερεότυπα, απροσδόκητα, αποκτούν όνομα, αποκτούν ιστορίες, ερωτήματα, στοχασμούς, συναισθήματα, όνειρα και ανησυχίες. Είκοσι τρεις γυναίκες από τις πρώη...

Ασ' τα! Δεν τα παίρνει ένα βιβλίο, γράψε τ' αναγκαία μόνο... Ήμασταν και οι δυο βομβαρδισμένοι. Σαν νύφη και γαμπρός ξένα ρούχα είχαμαν. Τώρα τα λέω στα εγγόνια και τους φαίνεται σαν μύθος! Δεν το πιστεύουν. Νομίζω ότι η γυναίκα πρέπει να έχει την πρώτη θέση. Εκείνο που με έκανε επαναστάτη ήταν το μοιρολόι της βάβως μου. Εκεί είδα Ελασίτες να παραδίδουν τα όπλα και να κλαίνε... Και ένας είπε: Ε, ρε Κώστα, αν χρειαστούν αυτά τα όπλα, πού θα τα βρούμε; Τα παιδιά ήταν φτηνά τότε. Δυο ώρες στο σχολειό, πέντε στα γίδια. Πάειναμαν στην Αλβανία, είχε πολύ...

Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια κι ας έλειψαν οι πολλοί που τον γνώρισαν. Έμειναν οι μαρτυρίες και ο απόηχος. Πώς να τιθασέψεις εκατόν τόσες φωνές; Εκατόν τόσες ψυχές; Πώς να σου παρουσιάσω αναγνώστη τόσες αφηγήσεις, μικρές και μεγάλες, θραύσματα μνήμης και λογικές αποτιμήσεις, αναπολήσεις και συγκινήσεις... Το υλικό οργανώθηκε σε τέσσερις ομόκεντρους κύκλους. Με πρώτον την αυτοβιογραφία του και δεύτερον τις αφηγήσεις αυτών που έζησαν μαζί του, εργάστηκαν δίπλα του, συναγωνίστηκαν τον αγώνα τον καλόν· που τα λόγια τους θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της αυτοβιογραφίας του....

Τρεις νύχτες του Δεκεμβρίου να κάτσουμε εδώ δεν τελειώνουν αυτά... Και με πάντρεψαν. Ούτε στήθος, ούτε τα ρούχα μου είχα ακόμη! Μόλις τελείωσα το Δημοτικό, άρχισα και το όργωμα. Μου άρεσε. Αν μ' έβλεπες να κάνω χωράφι! Πέταγα. Με τα πόδια και ξυπόλυτες. Τα παπούτσια στο χέρι για να μην χαλάσουν. Και αρχίσαμε με την σειρά από σπίτι σε σπίτι να θάβουμε τους νεκρούς. Το δρεπάνι για το θέρο τόχα πάντα δεμένο στη μέση μου για να μην το χάνω. Α, παλιόγρια! μου λεν. Έρχονται μπάμ-μπούμ, έχετε λίρες, έχετε λίρες... Καταστραφήκαμαν. Με την πεθερά μου ήμασταν φίλες, σαν μάνα μ...

Καλλιτέχνες και συγγραφείς. Του πνεύματος και της ψυχής. Ηπειρώτες δημιουργοί. Γνωστοί και άγνωστοι και κάθε ηλικίας. Είναι και αυτοί που πάνε την ιστορία ένα βήμα μπροστά. Είναι και αυτοί που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Όπως έλεγε κι ο Μπρεχτ, μέσα στην τέχνη οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ζωή. Για να μένει ένα κομμάτι του τόπου και του χρόνου. Για να μην χαθεί η ιστορία. Γι' αυτό και το βιβλίο τούτο.