Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η΄ Κάθεται στο σκαλοπάτι και χτενίζει τα μακριά λευκά μαλλιά της αντικρίζοντας ένα κορίτσι βυθισμένο στο όνειρο να επιστρέφει εαυτό ενοφθαλμίζοντας τον ουρανό στη σταύρωση Ψυχών μεμακρυσμένων σε πολική μοναξιά ''το πιο τίμιο, τη μορφή τους'' Σ΄αναγνωρίζω σιωπηλή την πέτρα πάσχοντας την απόγνωση που είναι επίκληση σε κάτι αθάνατο να συμπληρώνεις τη λέξη στο παλιό υπομένοντας στον πυρήνα της τη ζωή που προσπαθώ ΙΗ΄ Όσο περισσότερο αύξαινε η αποστροφή της για τους τρόπους της εξουσίας να τσαλακώνει τους ανθρώπους τόσο βαθύτερα έμπαινε στην Ποίη...

... Λευκά κεριά μετεωρίζονται στο σκοτάδι ανάβοντας ουρανό ως τη ζωή μας κι ο άνθρωπος ξημερώνει άνθρωπος εξημερώνοντας το θάνατο μέσα του. Παιδική ηλικία ψιχαλίζει στη γη. ... αέρας σηκώνεται στις φωνές των αστεριών πέφτοντας συνέχεια ανοίξεις και η ψυχή ξεπαγιάζει ανθρώπινη ουσία. Είμαι χρώμα τόσο πολύ χρώμα μες στο θάνατο που μαζεύω από το χέρι του τις τελευταίες λέξεις των νεκρών και φτιάχνω φως

Λέξεις της γης, του πόνου και της σταύρωσης, της προδοσίας και της ερημιάς, του εξαίσιου έρωτα και του θανάτου, των λουλουδιών και της βροχής των ακονισμένων αισθήσεων, των πολλών, της μόνης οδού. Λέξεις άχρηστες στο χρηματιστήριο αξιών. Λέξεις του ονείρου, ανίατα από γης καμωμένες και μες στην εξορία τους. Λέξεις που κλέινουν τον ποιητή απ' έξω από τον κόσμο. Λέξεις αόρατες στα ραντάρ της ανθρωπότητας που μονάχα αυτός τις συλλαμβάνει και λέξεις κάρβουνα στα ατμόπλοια της ιστορίας. Λέξεις όλες μία: Η Ποίηση η κιβωτός του Ανθρώπου.