Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανοίγω τα παράθυρα. Λιώνω απ’ την ιδέα και μόνο. Πού θα σε βρω; Πώς θα σε δω; Ο κόσμος είναι μικρός. Με ατέλειωτα δάκρυα. Και με κακές εκτιμήσεις. Γυρνάω. Τι θα δούμε στον κύκλο; Το π. Το ρ. 2π επί ρ. π επί ρ στο τετράγωνο. Δεν θα είναι μακριά. Δεν θα είναι κοντά. Θα συζήσουμε. Μέσα στο όνειρο. [Μη Ρωτάς.] Δεν θα προλάβω να μάθω. Δεν θα μπορέσω να ξέρω. Και δεν ξέρω αν θα τελειώσω, αν ποτέ τα καταφέρω.

Αυτό ακριβώς: Πάνω κάτω σε μια έρημη χώρα. Θυμήθηκα μόλις. Θυμήθηκα μια νύχτα μεθυσμένος στην Άνδρο. Ίσως θυμήθηκα πολλά και τελικά δεν τα έζησα. Μπήκα στον κόσμο της σπατάλης με απροθυμία. Σκέπασα το πρόσωπό μου για να μην κλάψω. Μιμήθηκα τη ζωή στη φυλακή που απομένει. Έζησα σαν να μη μπορούσα ποτέ μου να ζήσω. Και τελικά τι κατάφερα; - Ένας σκύλος περνά από μια βόλτα το πρωί και γαβγίζει.

Τι αξία έχει η ζωή αν δεν τη μοιράζεσαι; Έψαχνα εκεί που πια δεν έβρισκα τίποτα. Και πού να ψάξεις για παρηγοριά όταν όλα τριγύρω σε αδειάζουν. Κανονικά δεν θα έπρεπε να αισθανόμουνα έτσι. Είχα βυθιστεί σε ένα μονότονο χάος. Η πορεία μου δεν με εμπόδιζε να συνωστιστώ σε μια αποικία του φόβου. Τα βράδια με βοηθούσαν να είμαι καλά αλλά το όνειρο δεν με άφηνε να το καταλάβω. Περπατούσα μόνος μου σε έναν ήσυχο δρόμο...

"Εσωτερικός μονόλογος ενός αυτοαναλυόμενου και διαρκώς προβληματιζόμενου που γίνεται αναμφισβήτητα ποίηση που δεν πλατειάζει." Κώστας Στεργιόπουλος "Μια ποίηση που ενώ φαίνεται φιλοσοφική είναι στην ουσία μια γνήσια λυρική κραυγή, μια ιλιγγιώδης υπαρξιακή περιδίνηση που με την ορμή της διατυπώνει μια άρρητη και ανεξερεύνητη περιοχή της ανθρώπινης συνείδησης." Θανάσης Νιάρχος