Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κατά το βραδάκι ήρθε το πρώτο σημάδι. Ένα βουβό φουσκοθάλασσο τελείως αδικαιολόγητο άρχισε να λικνίζει το βαπόρι. Ο καπετάνιος είχε στυλωθεί στη βαρδιόλα και κοιτούσε τον ορίζοντα χωρίς να ξέρει τι ψάχνει. Στον ουρανό είχαν μείνει μόνο τα πολύ φωτεινά αστέρια. Τα άλλα τα είχε σκεπάσει ένα πολύ αδύνατο σεντόνι από σύννεφα που στα βιβλία της μετεωρολογίας τα είχαν βαφτίσει με την υπέροχη ελληνική λέξη "θύσανοι". Μόνο ο Δίας και ο Σείριος διακρίνονταν ακόμη. Σε λίγο σκεπάστηκαν κι αυτά. Πριν σκοτεινιάσει, έφερε ο Μάρκελλος φρέσκο ραπόρτο. Η "Νόρμα" -έτσι είχε βαφτίσει τον τ...

Αυτές τις μέρες που γίνεται η δίκη, θέλω δεν θέλω, ξαναζώ τα γεγονότα από την αρχή. [...] Πηγαίνω στο δικαστήριο κάθε πρωί. Στέκομαι πίσω πίσω όρθιος και κοιτάζω το εδώλιο χωρίς να τον βλέπω. Φοράει ακόμη το σακάκι του πατέρα μου. Δεν βλέπω το πρόσωπό του. Έχει γυρισμένη την πλάτη. Καλύτερα, γιατί δεν θα ήθελα να ξαναδώ τα μάτια του. [...] Ντρέπομαι που βρίσκομαι εκεί. Ντρέπομαι που ζω. Τα έχω χαμένα. Δεν έπρεπε να αφήσω να σκοτώσουν τον πατέρα μου. Δεν έπρεπε να φύγω από το σπίτι και να τους αφήσω μόνους. Μήπως λοιπόν στ' αλήθεια είμαι ένοχος; Μήπως φταίω εγώ που τον σκότω...

"Το παλιό ελληνικό φορτηγό Χίος και το δανέζικο Έμμα Μέρσκ στο παρθενικό τους ταξίδι, φορτώνουν στη Γιοκοχάμα φύλλα λαμαρίνας και σαλπάρουν για το Μπιλμπάο. Το πρώτο θα φτάσει, το δεύτερο όχι. Πυκνό πούσι και ορατότης μηδέν στο τράφικο του English Channel. Το γιαπωνέζικο Καπετάν Γιάννης, με το ραντάρ του τον Κίτσο χαλασμένο, βαδίζει τυφλό στα πολυσύχναστα και επικίνδυνα νερά, με δανεικά μάτια του Ντήλιαν Λητώ που ακολουθεί και δίνει οδηγίες. Πλεύσιμος Αμαζόνιος, Μανάους, απέραντη ζούγκλα, Τιχάκα, ερημικά και ο πολιούχος των ξενιτεμένων Καζαντζίδης. Τόκυο. Μεγάλη Παρασκε...