Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τα διηγήματά του Ρόμπερτ Χάουαρντ, δε διαβάζει λέξεις, αλλά μέσα από τις λέξεις βιώνει την εμπειρία της Ιστορίας... Τα γραπτά του φαίνονται αρχικά εύκολα, σαν ο καθένας να μπορούσε να τα γράψει. Αλλά ταυτόχρονα οι σκηνές και η δράση στις οποίες μας εμπλέκει είναι τόσο αξέχαστα λαμπερές, τόσο έντονα ανάγλυφες, που μας αποτυπώνονται στο μάτι του νου την ίδια στιγμή πού τις διαβάζουμε, σαν μια εικόνα που μια απρόσμενη αστραπή την κάνει ν' αποκαλυφθεί ξαφνικά μέσα από το απόλυτο σκοτάδι."

Κάποτε οι πόλεις ήταν απλοί τόποι σύναξης και αμοιβαίας προστασίας - αλλά και τα ιδανικά θερμοκήπια μιας αγελαίας ανθρωπότητας, ενός άβουλου κοπαδιού ανθρώπινων προβάτων. Σ’ αυτές μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι, και σκύβοντας το κεφάλι πάψαμε να βλέπουμε τ’ αστέρια. Και με το χρόνο οι πόλεις εξελίχτηκαν σε μαντριά και σε φυλακές - ως τη στιγμή που ο άνθρωπος ωρίμασε αρκετά για ν’ απαλλαγεί από τα δεσμά του και να ξεφύγει από τα μαντριά-πόλεις. Τόσο ώριμος ώστε ν’ απαλλαγεί ακόμη κι από τα δεσμά των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών ιδεολογιών! Αλλά μήπως ήταν πλέον αργά...

Σ’ ένα μακρινό και άφατο μέλλον, σ’ έναν πλανήτη απόμακρο από τους μητροπολιτικούς κόσμους του ανθρώπινου είδους (δηλαδή, εδώ και σήμερα!), ένα εξελικτικό παρακλάδι της φυλής μας έχει ακολουθήσει τους δικούς του δρόμους. Κι εκεί, στο μοιραίο σταυροδρόμι της συνάντησης, ενώ ο αδελφός κόσμος φαίνεται να λαμβάνει με το ένα χέρι την τεχνολογική πρόοδο που του προσφέρει η επιστημονικά προηγμένη ανθρωπότητα, στην πραγματικότητα καταλήγει να προσφέρει με τη σειρά του, στο σύνολο της Οικουμένης, μια διαφορετική αλλά απτή αντίληψη της ολότητας και του συγκερασμού των αντιθέτων. Π...

Μια συλλογή διηγημάτων που ξεκινά από τις πανάρχαιες εποχές των θρύλων μέχρι τις αβύσσους του τρόμου της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης, καλύπτοντας, συχνά με ανατρεπτικό χιούμορ, όλο το φάσμα της φανταστικής λογοτεχνίας. - Οι αρουραίοι του νεκροταφείου Κουνώντας σοφά τα γκρίζα κεφάλια τους, οι γεροντότεροι ισχυρίζονταν ότι υπήρχαν και χειρότερα πράγματα από τους αρουραίους και τα σκουλήκια, που σέρνονταν κάτω από την ανίερη γη των αρχαίων νεκροταφείων του Σέηλεμ. -Το κάστρο του σκότους Το ερπετό ήταν πιο αρχαίο από το κακό· ήταν πέρα και πάνω απ’ αυτό, όπως ένας θε...

"Υπήρχε ένας κόσμος μεταλλαγμένων ανθρώπων, αντρών και γυναικών που ήσαν κάτι παραπάνω από απλοί άντρες και γυναίκες. Ήταν άτομα που κατείχαν ορισμένα ανθρώπινα ταλέντα και ορισμένες ανθρώπινες αντιληπτικές ικανότητες που οι κοινοί άντρες και γυναίκες αυτού του κόσμου δεν είχαν γνωρίσει ποτέ ή κι αν τα γνώριζαν, δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν στο σύνολό τους, όντας ανίκανοι να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά όλες τις πανίσχυρες δυνάμεις που παρέμεναν κοιμισμένες στο μυαλό τους. Αυτό ήταν το επόμενο βήμα προς τα πάνω. Αυτή ήταν η εξέλιξη. Έτσι προόδευε το ανθρώπινο είδος...

Τόποι και εποχές, γήινοι και εξωγήινοι μπλέκονται σ’ ένα φοβερό λαβύρινθο, όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν και συνήθως συμβαίνουν. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν ο Χωροχρόνος άρχιζε ξαφνικά να λειτουργεί σαν δημόσια υπηρεσία! Φοβερό, ε; Να μην ξέρεις τι σε περιμένει πίσω από κάθε πόρτα, εκτός του ότι όλο και κάποιος θα σε στείλει σε μιαν άλλη πόρτα και μετά σε παράλλη... μέχρι που να βρεθείς πάλι στην πρώτη πόρτα ή στην έξοδο. Και βέβαια, ο καθένας και το καθετί ακολουθεί το δικό του ωράριο και η κάθε μέρα είναι αργία, ημιαργία ή απεργία...

"Γιατί εκείνο που είχαμε αντικρίσει στο μισόφωτο της ερειπωμένης αίθουσας με τους δράκοντες ήταν πέρα από κάθε εμπειρία, πέρα από κάθε γνώση κι επιστήμη. Δεν ήταν η μορφή τους που μας πανικόβαλε έτσι -αυτό δεν ήταν τίποτα. Ούτε καν το γεγονός ότι, αν και μετάλλινα, είχαν κίνηση. Εκείνο που μετρούσε ήταν το γεγονός ότι, μόλο που ήταν μετάλλινα, είχαν κινηθεί συνειδητά, με λογική και βούληση. Ήταν κομμάτια από μέταλλο με νόηση! Αυτό... αυτό ήταν και το πιο απίστευτο, το πιο τρομερό απ’ όλα. Το γεγονός ότι είχαν δική τους νόηση (!) αλλά και δύναμη. Ένας Ηρακλής συμπιεσμένος στ...

Ένα λογοτεχνικό αριστούργημα για την κρυμμένη δύναμη της φύσης, για τη μυστικιστική ένωση του ανθρώπου με τα δέντρα, για το γοητευτικό σύμπαν ενός από τα αρχαιότερα είδη στη Γη. "Είναι αλλόκοτο", σκέφτηκε στοχαστικά, "φοβερά αλλόκοτο, το ότι τα δέντρα θα μου έδιναν μια τέτοια αίσθηση μιας αμυδρά διαφαινόμενης, αχανούς ζωής: Την ένιωθα ιδίως, το θυμάμαι αυτό, στην Ινδία· το ίδιο και στα δάση του Καναδά, αλλά ποτέ στα μικρά αγγλικά δάση μέχρι που ήρθαμε εδώ. Και ο Σάντερσον είναι ο μόνος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου ο οποίος την νιώθει κι αυτός. Δεν το είπε ποτέ ξεκάθαρα...

Τι θα λέγατε για μερικές ιστορίες μαγείας βουντού γραμμένες από έναν ιερωμένο και καλό φίλο του Λάβκραφτ; Ιστορίες μαγείας βουντού από ιερωμένο; Και καλό φίλο του Λάβκραφτ; "He has nothing of the musty cleric about him; but dresses in sports clothes, swears like a he-man on occasion, and is an utter stranger to bigotry or priggishness of any sort." Α... μη σας κάνει εντύπωση. Κι εγώ, προσωπικά, αντάλλαξα κάποτε με ένα φανατικό αναγνώστη μου μερικά βελάκια ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής από τη συλλογή του με μερικά... δηλητήρια από τη δική μου συλλογή. Και ο αναγ...