Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"... Ξέρω ένα πολύ όμορφο χωριό. Από μακριά μου θυμίζει ανοιχτή παλάμη παππού, γεμάτη με καλούδια. Από κοντά, μια ζωγραφιά πολύχρωμη σε υδάτινο κάδρο! Τη θάλασσα όπου πάνω της καθρεφτίζει την ομορφιά του! Σ' αυτή τη θάλασσα πλατσούρισαν τα ποδαράκια τους για πρώτη φορά, μωρά ακόμα, απερπάτηγα, τα δυό παιδιά της φίλης μου της Γεωργίας: ο Μάριος κι ο Κωνσταντίνος. Τώρα, βέβαια, μπορούν και κολυμπούν μόνα τους. Σαν ψαράκια. Με χρωματιστά όμως πτερύγια: τα μπρατσάκια τους!"

"Είχε ακούσει η Γεωργία για δάση που καίγονται. Για δάση που καταστρέφονται για να γίνουν διάφορα έργα. Ακόμα και για δάση που κόβονται κρυφά και γίνονται οικόπεδα είχε ακούσει. Αλλά για δάση που κινδυνεύουν να πεθάνουν από γηρατειά πρώτη φορά άκουγε..."

"... Η αλεπουδίτσα του Μάριου είναι μαμά. Κι όπως όλες οι μαμάδες, έτσι κι αυτή πρέπει να γνοιαστεί για το φαΐ των παιδιών της. Και πρέπει πολύ να κοπιάσει για να το εξασφαλίσει. Γιατί τα ποντίκια και τα άλλα μικρά ζωάκια που η αλεπουδίτσα του τρώει για να ζήσει δεν κάθονται ακούνητα σαν τους θάμνους και τα χόρτα, για να πάει να τα πιάσει. Μόνο οι κότες στο κοτέτσι της γιαγιάς Αγγελικής είναι ήσυχες, αλλά..."

"... Πάνω στο νερό της πηγής μια κόκκινη αλεπουδίτσα καθρεφτιζόταν κάνοντας την πρωινή της τουαλέτα. Λίγο πιο πέρα έπαιζαν με τα νερά δυο μικρά αλεπουδάκια. Τα παιδιά της! -Εμπρός, τι κάθεστε; τους έβαλε τις φωνές θυμωμένη η μαμά τους, η αλεπουδίτσα. Ετοιμαστείτε, τους είπε. -Γιατί; Τι έχουμε να κάνουμε μετά; τη ρώτησε το μεγαλύτερο απ΄τα δυο. -Αυτό δεν πρόκειται να σου το πω, του απάντησε. Η σημερινή μέρα είναι έκπληξη..."