Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν κλείνουμε τα μάτια στο πολύχρωμο μωσαϊκό της ελληνικής παράδοσης και τιμούμε την ιστορία μας. Δεν φοβόμαστε να πούμε την άποψή μας, αλλά είμαστε παθιασμένοι με τη δουλειά μας. Θα θέλαμε να μπορούμε να μιλήσουμε όλα τα γλωσσικά ιδιώματα που συναντάμε στην Ελλάδας, να μάθουμε βλάχικα, τσακώνικα, αρβανίτικα, ποντιακά, να καταφέρουμε να πλουτίσουμε το λεξιλόγιό μας, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Με αυτόν τον στόχο ξεκινήσαμε τη σειρά βιβλίων "Ρίζες Ελλήνων-Ανθρωπογεωγραφία της Ελλάδας". Για να ανοίξουμε ένα παράθυρο στη γνώση και να ασχοληθούμε με την καταγωγή μας... χ...

Περιεχόμενα: - Προλογικό κείμενο: Ευάγγελος Γιαννόπουλος, "Η Βίνιανη της ΠΕΕΑ" - Προλογικό κείμενο: Νίκος Μπακογιάννης, "Η πατρίδα μας, η Βίνιανη" - Ένα ποίημα του Κώστα Αλατάρη, "Παλιά μου Βίνιανη" - Μικρό εισαγωγικό για ένα μεγάλο τόπο: Η Βίνιανη μέσα στο χρόνο - Σ' ένα σχολείο τα έδρανα της ελευθερίας: Η κυβέρνηση του βουνού - Ηλίας Γ. Προβόπουλος, "Η μοναξιά ενός χωριού"

Περιεχόμενα: - Προλογικό κείμενο: Ευάγγελος Γιαννόπουλος, "Η Βίνιανη της ΠΕΕΑ" - Προλογικό κείμενο: Νίκος Μπακογιάννης, "Η πατρίδα μας, η Βίνιανη" - Ένα ποίημα του Κώστα Αλατάρη, "Παλιά μου Βίνιανη" - Μικρό εισαγωγικό για ένα μεγάλο τόπο: Η Βίνιανη μέσα στο χρόνο - Σ' ένα σχολείο τα έδρανα της ελευθερίας: Η κυβέρνηση του βουνού - Ηλίας Γ. Προβόπουλος, "Η μοναξιά ενός χωριού"

Οι δυνατές βάσεις από ένα μεγάλο πέτρινο τόξο που γεφύρωνε τον Μέγδοβα κάτω από το χωριό Νεράιδα (Σπινάσα) είναι ό,τι έχει απομείνει από το ονομαστό Μέγα Γεφύρι, το πιο σημαντικό του αρχαίου βατού δρόμου που ένωνε κάποτε την Αιτωλία με τη Θεσσαλία. Η ανατίναξή του, τον Ιούνιο του 1949, με εντολή μάλιστα ενός ευρυτάνα ανώτερου αξιωματικού και σε εποχή όπου οι πολεμικές συγκρούσεις με τους αντάρτες του ΔΣΕ στην περιοχή είχαν τελειώσει, αποτελεί και την αρχή για την παρακμή ολόκληρης της περιοχής, ενώ, μέχρι σήμερα, στις αιτήσεις των κατοίκων της Νεράιδας και των χωριών της Ευ...

Ο οικισμός του Ασφοντυλίτη βρίσκεται στο μέσον περίπου της "Μεγάλης Στράτας", του δρόμου δηλαδή που συνδέει την Αιγιάλη με τη Χώρα, την πρωτεύουσα του νησιού και το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας και χαρακτηριστικό του είναι ότι όλα τα κτίσματά του είναι με καμωμένα με ξερολιθιές και οι στέγες με ξύλα και χώμα. Σημαντικό είναι επίσης ότι δίπλα στον οικισμό υπάρχουν αρκετά πηγάδια, γεγονός που τον κάνει ξεχωριστό σε όλο το νησί που είχε πάντα δυσκολίες με το νερό. Τα χωράφια του Ασφοντυλίτη απλώνονται στο μικρό υψίπεδο και σε σχέση πάλι με τα υπόλοιπα του νησιού απαιτούσαν...

Η Ελλάδα βγήκε στα βουνά το δίκιο της να πάρει, το δίκιο που της τό 'πνιξαν φονιάδες και προδότες. Έχει λεβέντικα παιδιά, που χάρο δε λογιάζουν, Έχει πρωτοπαλήκαρο, τον Άρη Βελουχιώτη!

Το βιβλίο "Ορεινή Πατρίδα - Στον Άσπρο, στην Πίνδο" είναι αφιερωμένο στους "χειμωνιάτες", λέξη που στη γλώσσα της ιθαγένειας σημαίνει τους ανθρώπους οι οποίοι μένουν και το χειμώνα στα έξι μικρά χωριά που αναφέρεται η έκδοση: Τη Νεράιδα, την Κορυφή, τη Λαφίνα, το Παχτούρι, τον Αετό και το Αρματολικό που όλα μαζί συγκροτούν τη Διευρυμένη Κοινότητα Νεράιδας Τρικάλων. Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι είναι οι τελευταίοι που συνεχίζουν, άλλοι από αδήριτη ανάγκη και άλλοι από απέλπιδα συνήθεια, ένα τρόπο ζωής που τείνει να εκλείψει. Ένας τρόπος ζωής που δεν μπορεί να θεωρηθεί παραδοσιακ...

Το βιβλίο "Ορεινή Πατρίδα - Στον Άσπρο, στην Πίνδο" είναι αφιερωμένο στους "χειμωνιάτες", λέξη που στη γλώσσα της ιθαγένειας σημαίνει τους ανθρώπους οι οποίοι μένουν και το χειμώνα στα έξι μικρά χωριά που αναφέρεται η έκδοση: Τη Νεράιδα, την Κορυφή, τη Λαφίνα, το Παχτούρι, τον Αετό και το Αρματολικό που όλα μαζί συγκροτούν τη Διευρυμένη Κοινότητα Νεράιδας Τρικάλων. Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι είναι οι τελευταίοι που συνεχίζουν, άλλοι από αδήριτη ανάγκη και άλλοι από απέλπιδα συνήθεια, ένα τρόπο ζωής που τείνει να εκλείψει. Ένας τρόπος ζωής που δεν μπορεί να θεωρηθεί παραδοσιακ...

[...] Το βιβλίο "Πανηγύρια ατο Αιγαίο" είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας να προσεγγίσω, να περιγράψω βιωματικά, να ερευνήσω αλλά και ν' αποτυπώσω φωτογραφικά αυτόν τον τεράστιο πλούτο του πολιτισμού μας. Τα πανηγύρια του Αιγαίου είναι κορυφαία στιγμή της κοινωνικής ζωής των νησιωτών, ενώ παράλληλα αποτελούν μοναδικό πυρήνα διαφύλαξης της πολιτισμικής ταυτότητας του νησιού, δημιουργώντας έτσι την προϋπόθεση για τη διάσωση της στο χρόνο. Η παρούσα έκδοση δεν φιλοδοξεί να θεωρηθεί λαογραφική έρευνα. Μακριά από εμένα μια τέτοια πρόθεση - ούτε τα επιστημονικά εφόδια διαθέτω...

[...] Το βιβλίο "Πανηγύρια ατο Αιγαίο" είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας να προσεγγίσω, να περιγράψω βιωματικά, να ερευνήσω αλλά και ν' αποτυπώσω φωτογραφικά αυτόν τον τεράστιο πλούτο του πολιτισμού μας. Τα πανηγύρια του Αιγαίου είναι κορυφαία στιγμή της κοινωνικής ζωής των νησιωτών, ενώ παράλληλα αποτελούν μοναδικό πυρήνα διαφύλαξης της πολιτισμικής ταυτότητας του νησιού, δημιουργώντας έτσι την προϋπόθεση για τη διάσωση της στο χρόνο. Η παρούσα έκδοση δεν φιλοδοξεί να θεωρηθεί λαογραφική έρευνα. Μακριά από εμένα μια τέτοια πρόθεση - ούτε τα επιστημονικά εφόδια διαθέτω...

Είναι αλήθεια ότι για να μπορέσουμε να φτάσουμε ως την έκδοση αυτής της σειράς των βιβλίων μαθητεύσαμε για πολλά χρόνια στην... Ελλάδα! Ίσως το μεγαλύτερο "πανεπιστήμιο" απ' όσα έχουμε πάει να βρίσκεται στο πεδίο, στον δρόμο, στη διαδρομή, στο ταξίδι σε τούτη δω τη χώρα. Οι περισσότεροι από τους συντελεστές της έκδοσης "Ρίζες Ελλήνων", δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, είναι τα τελευταία χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι. Μια βαλίτσα που δεν αδειάζει σχεδόν ποτέ, δεν έχει περιττά πράγματα μέσα, δεν έχει χώρο για πολλά παραπάνω. Ταξιδεύοντας μάθαμε για τους Σαρακατσάνους, εκτιμήσα...

...σε ασπρόμαυρο φόντο "Το Κουντρί", μια ασήμαντη μεγάλη πέτρα στην έξοδο ενός χωριού, λίγο μακριά απ' την Άρτα, την Κυψέλη (Χόσεψη), εκεί γύρω στη δεκαετία του '30, μπορεί σήμερα και να μην υπάρχει. Αυτή η πέτρα έμεινε "καρφί στην καρδιά" ενός εντεκάχρονου, τη στιγμή του μισεμού του για την αναζήτηση καλύτερης τύχης, αφήνοντας πάνω της την μάνα αποκαμωμένη δίνοντάς του το τελευταίο χάδι με τα στερνά τρυφερά λόγια και συμβουλές της. Έμελλε... να μην την ξαναδεί! Ο πρόωρος χαμός της αγαλματώθηκε ως αιώνιο σύμβολο πόνου και μόχθου, μέσα στην ψυχή και το νου του εντεκ...