Παράσχου - Κουρή Κωστούλα
Η Κωστούλα Παράσχου-Κουρή γεννήθηκε στο Ναύπλιο από γονείς Αναπλιώτες, τον αξιωματικό Στρατού Ξηράς Παναγιώτη Παράσχο και την Ευανθία, θυγ. Γ. Μαρκοπούλου. Λόγω του επαγγέλματος του πατέρα της, τα εγκύκλια μαθήματα τα παρακολούθησε στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, στην Ερμούπολη Σύρου και στο Ναύπλιο. Μόλις τέλειωσε το σχολείο, διορίστηκε στο Στρατολογικό Γραφείο Ναυπλίου, ως δημόσιος υπάλληλος. Όταν αργότερα η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στο Δήμο Παπάγου, μετατέθηκε στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (Γενικό Επιτελείο Στρατού) και έφτασε στο βαθμό του τμηματάρχη. Το έτος 1978 υπέβαλε την παραίτησή της στην υπηρεσία της, για να αφοσιωθεί στην επιμέλεια και την ανατροφή του παιδιού της, που είχε αποκτήσει από το γάμο της με το δικηγόρο Αθηνών κ. Νάσο Κουρή. Τίτλους ανώτερων σπουδών δεν απέκτησε γιατί την είχε απορροφήσει ο αγώνας για τη ζωή και οι οικογενειακές υποχρεώσεις. Η ζωή, όμως, της απένειμε ξεχωριστούς και ιδιαίτερης αξίας τίτλους: της αφοσιωμένης συζύγου, της άξιας μητέρας και της εξαιρετικής νοικοκυράς. Έχει διαβάσει και συνεχίζει να διαβάζει Έλληνες, ξένους συγγραφείς κι έχει ασχοληθεί με τον ποιητικό λόγο.
Το πλήρωμα του χρόνου
Παράσχου - Κουρή Κωστούλα
Ιωλκός (2018)
Ένα οδοιπορικό από ταξίδια της δημιουργού με το σύζυγό της Αθανάσιο Κουρή και τον υιό τους, Βασίλη Κουρή, βραβευμένο Έλληνα ποιητή, που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή σε ηλικία μόλις 22 ετών. Η Ελλάδα και η Ευρώπη μέσ’ από τα μάτια μιας συζύγου και μητέρας που μας ταξιδεύει με τις αναμνήσεις και φωτογραφίες της. Το πλήρωμα του χρόνου εμπλουτίζουν ποιήματα, λόγια, σκέψεις του νεαρού Βασίλη καθώς κι αναφορές πνευματικών ανθρώπων στο έργο του.
Κοντά στο παιδί μου
Παράσχου - Κουρή Κωστούλα
Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη (2006)
"Αναπολώ τα περασμένα, όταν τον είχα κοντά μου. Ξημέρωνε και ένιωθα τον ήλιο δίπλα μου να μου ζεσταίνει την καρδιά και να φωτίζει τη ζωή μου. Βράδιαζε και έβλεπα το φωτεινό μου αστέρι να λάμπει σαν τον αυγερινό και να οδηγεί τα βήματά μου. "Ήλιε μου", του έλεγα, "αστέρι μου γλυκό κι αγαπημένο". Τώρα τίποτα. Ένα άδειασμα ψυχής μόνο. Παγωνιά, ερημιά και ένα σκοτάδι αφώτιστο, ανατριχίλα. Πώς να το δεχτώ ότι ο ήλιος μου αυτός κι εκείνο το λαμπερό αστέρι μου βασίλεψαν για πάντα; Και αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια όλα αυτά που μου συμβαίνουν ή είναι ένα κακό, εφιαλτικό όνειρο... Εί...