Tan Canan
Η Τζανάν Ταν γεννήθηκε στην Άγκυρα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου της Άγκυρας. Όταν ήταν ακόμη μαθήτρια λυκείου, πήρε το πρώτο της βραβείο από το λογοτεχνικό περιοδικό "Χισάρ". Μετά το πέρας των σπουδών της παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο Ντιγιαρμπακίρ για αρκετά χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ένα διήγημά της ήρθε πρώτο σε διαγωνισμό σεναρίου της εφημερίδας "Χουριέτ" και δημοσιεύτηκε ως φωτορομάντζο με τον τίτλο "Ο γιος μου". Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Εκείνη την περίοδο άρχισαν να βραβεύονται διηγήματα που έστελνε σε διαγωνισμούς, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε για την επικαιρότητα στις εφημερίδες της Σμύρνης "Χουριέτ Εγκέ" και "Γενί Ασίρ" και έγραφε χιουμοριστικά σχόλια για την εφημερίδα "Μιλιέτ Παζάρ". Το 1996, την πρώτη επέτειο από το θάνατο του συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, πήρε μέρος στο διαγωνισμό χιουμοριστικού διηγήματος του εκδοτικού οίκου "Ινκιλάπ", και το διήγημά της με τίτλο "Είτε μοβ είτε μπλε" ξεχώρισε από εκατοντάδες άλλα έργα και εκδόθηκε, προσδίδοντάς της το χαρακτηρισμό της πρώτης γυναίκας συγγραφέα στην Τουρκία που έγραφε χιουμοριστικές ιστορίες. Ακολούθησε η πρώτη θέση στο διαγωνισμό χιουμοριστικού διηγήματος "Ριφάτ Ιλγκάζ". Παράλληλα με τα χιουμοριστικά διηγήματα, άρχισε να γράφει και έργα για παιδιά, που όλα βραβεύτηκαν σε διαγωνισμούς παιδικής λογοτεχνίας. Το 2002 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με διηγήματα για ενηλίκους, το "Μελαγχολία με επικάλυψη σοκολάτας", ενώ το 2003 εκδόθηκε το πρώτο μυθιστόρημά της, "Πιραγέ", βιβλίο-σταθμός στη συγγραφική καριέρα της. Εκείνη την εποχή και για δύο χρόνια αρθρογραφούσε σε μια από τις μεγαλύτερες και παλιότερες τοπικές εφημερίδες της Τουρκίας, τη "Γενί Ασίρ", τρεις φορές την εβδομάδα. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματά της "Χορεύοντας με την ηρωίνη" και "Οι καρδιές πεθαίνουν τελευταίες".Το 2004 κέρδισε το βραβείο του αρθρογράφου της χρονιάς, ολοκληρώνοντας την πορεία της στο συγκεκριμένο χώρο. Τώρα πια δε συμμετέχει σε διαγωνισμούς. Το μεγαλύτερο βραβείο, σύμφωνα με την ίδια, είναι η αγάπη των αναγνωστών, που μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.
