Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ψάχνοντας στη µεταλλική ντουλάπα του µπαλκονιού, δίπλα από βερνίκια παπουτσιών, κάτω από ξεσκονόπανα, βρήκα το τασάκι. Πήλινο, ένας κύκλος, µε καµπυλωτό χείλος, χωρίς υποδοχή για τσιγάρο, το είχα αγοράσει τον καιρό που απολύθηκα από φαντάρος. Το είχα πάντα στο γραφείο, το κουβαλούσα στην κουζίνα κι από κει στο σαλονάκι. Το έπιασα στα χέρια σαν να έπιανα όλα τα τσιγάρα που κάπνισα –τότε που ήµουν πραγµατικός καπνιστής–, είδα στο βάθος του µαζεµένη όλη τη στάχτη, ανέβαινε καπνός, καπνός πολύς, σιωπηλός, φασαριόζος, µεθυσµένος. Πρόσεχα να µη µου φύγει από τα χέρια. Γιατί µια φ...

Ένα παιδί μεγαλώνει ανάμεσα σε πολλά άλλα παιδιά. Κοιμάται στις Ομάδες, τρώει στην Τραπεζαρία, πηγαίνει σχολείο στο Σχολείο. Γιατί η μάνα του όλα αυτά τα χρόνια -από την πρώτη δημοτικού- δεν ήρθε να τον δει; Λαβαίνει όμως γράμματα της. Από τη διεύθυνση του θείου του. Αυτός τον έφερε εδώ. Της γράφει στην ίδια διεύθυνση, δεν ξέρει άλλη. Τα Σύρματα τον κλείνουν σ' ένα τεράστιο παραλληλόγραμμο. Εκεί που σταματούν ξεκινά ο άλλος κόσμος, ο έξω. Εκεί που αρχίζουν τελειώνει ο δικός του κόσμος, ο μέσα. Μήπως δεν επιτρέπουν την είσοδο και στον χρόνο; Έχει φτάσει στην πέμπτη τάξη. Κι...

Ένα από τα πλέον κρίσιμα θέματα στην παγκόσμια ατζέντα είναι η μετανάστευση. Μετανάστευση για λόγους οικονομικής ή πολιτικής επιβίωσης, αλλά και μετανάστευση ιδεών, φαινομένων, συμπεριφορών. Αυτό ήταν και το ζητούμενο για το "Hotel 2007". H αυξημένη φετινή συμμετοχή (227 κείμενα, έναντι 147 του περσινού "Hotel Γ. Μ. Βιζυηνός") στον πανελλήνιο θεματικό διαγωνισμό διηγήματος των εκδόσεων Πατάκη, σε συνδυασμό με την αξιόλογη στάθμη των προς κρίση κειμένων, δημιουργεί μια σημαντική δυναμική για το μέλλον αυτής της λογοτεχνικής πρότασης. Η κριτική επιτροπή 2007 κατέληξε σ' ένα...

-"Είχε εργοστάσια εκεί που 'σουν, δουλειές για τον κόσμο;" -"Ναι, πολλά. Έβρισκες δουλειά". -"Έκανε κρύο, ε;" -"Ναι, έκανε..." -"Και τ' αεροπλάνο που σ' έφερε ήταν μεγάλο;" -"Όχι, μικρό. Ήταν τσάρτερ φλάιτ". -"Άι, καλά. Δώσ' μου τώρα πλάκες..." Ο μαστρο-Στέλιος καθόταν πάνω στα ταβανοσάνιδα λες και καθόταν στην πολυθρόνα του σαλονιού του. Μονάχα έβγαζε πού και πού το παλιό στρατιωτικό τζόκεϊ και με την ανάποδη του χεριού του σκούπιζε τον ιδρώτα απ' το μέτωπο. Προχώρησα με τα χέρια ανοιχτά, σαν ακροβάτης. Απ' τα περάσματα στα ταβανοσάνιδα, έβλεπα τα κέδρινα δοκάρια, χ...