Cognetti Paolo
Ο Πάολο Κονιέττι (Μιλάνο, 1978) έχει γράψει τα "Manuale per ragazze di successo" (2004), "Una cosa piccola che sta per esplodre" (2007), "Sofia si veste sempre di nero" (2012) και "A pesca nelle pozze piu profonde" (2014). Με θέμα τα βουνά έχει δημοσιεύσει το έργο "Il ragazzo selvatico" (Terre di mezzo, 2013). Είναι επιμελητής της ανθολογίας διηγημάτων New York Stories (Einaudi, 2015). Είναι ένας συγγραφέας από τους πιο αναγνωρισμένους από τους κριτικούς, αλλά και από τους αγαπημένους των αναγνωστών. Με τα "Οχτώ βουνά" ("Le otto montagne", 2017), ένα βιβλίο γοητευτικό και ώριμο, που εξερευνά τις περιστασιακές αλλά ακλόνητες σχέσεις των ανθρώπων, τη δυνατότητά τους να μαθαίνουν και να αναζητούν τη θέση τους στη ζωή, o Κονιέττι κατέκτησε τον διεθνή εκδοτικό κόσμο. Το βιβλίο τιμήθηκε με το Premio Strega Giovani και με το Premio Strega, δυο βραβεία αφιερωμένα στα βουνά, όπως είπε ο ίδιος όπως και με τα Prix Medicis etranger (Γαλλία) και English Pen Translates Award.
Τα οχτώ βουνά
Cognetti Paolo
Εκδόσεις Πατάκη (2018)
Ο Πιέτρο είναι ένα αγοράκι της πόλης, μοναχικό και λίγο κακότροπο. Η μητέρα του δουλεύει σ' ένα γραφείο συμβουλευτικής οικογενειών στην περιφέρεια κι έχει ταλέντο στο να φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων. Ο πατέρας είναι χημικός, τύπος σκοτεινός και γοητευτικός, που γυρίζει στο σπίτι κάθε βράδυ από τη δουλειά μες στα νεύρα. Τους γονείς του Πιέτρο τούς συνδέει ένα κοινό πάθος: γνωρίστηκαν στο βουνό, ερωτεύτηκαν στο βουνό και μάλιστα παντρεύτηκαν στα ριζά των Τριών Κορυφών του Λαβαρέντο. Το βουνό τούς ένωνε πάντα, ακόμα και στην τραγωδία, και τώρα ο επίπεδος ορίζοντας του Μιλά...
Το αγρίμι
Cognetti Paolo
Εκδόσεις Πατάκη (2019)
"Είχα πάει στο βουνό µε τη σκέψη πως κάποια στιγµή, εφόσον αντιστεκόµουν αρκετό καιρό, θα µεταµορφωνόµουν σε κάποιον άλλον και πως η µεταµόρφωση θα ήταν µη αναστρέψιµη: όµως ο παλιός µου εαυτός ξεπρόβαλλε κάθε φορά πιο δυνατός από πριν. Είχα µάθει να κόβω ξύλα, ν’ ανάβω φωτιά µες στην καταιγίδα, να καλλιεργώ έναν σχεδόν πρωτόγονο λαχανόκηπο, να µαγειρεύω µε τα χόρτα του βουνού, ν’ αρµέγω µια γελάδα και να δεµατιάζω το άχυρο· δεν είχα όµως µάθει να µένω µονάχος, που είναι κι ο µοναδικός αληθινός στόχος του ασκητισµού. Πιο πολύ κι από σπιτάκι στο δάσος, η µοναξιά έµοιαζε µε τ...