Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Υπάρχουν λατινικά και λατινικά. Λατινικά ποιητικά, σαν του Οβίδιου και του Βιργίλιου, λατινικά ρητορικά σαν του Κικέρωνα και ιστορικά σαν του Ιούλιου Καίσαρα, λατινικά σαν του Κάτουλλου και του Μαρτιάλη, που βρίζουν και δαγκώνουν κατά βούληση. Κοντά σ' αυτά, είναι τα λατινικά του Μεσαίωνα και των Γραφών, τα λατινικά της εκκλησίας και των νόμων, τα λατινικά της ιατρικής και των θετικών επιστημών, τα λατινικά των αλχημιστών, αλλά και τα καθημερινά λατινικά που μιλούσαν οι κοινοί και ημι-εγγράματοι θνητοί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως διασώθηκαν σε ζουμερά και σκαμπρόζικα...

"Πιάσ' το αυγό και κούρεφ' το" έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Σύμφωνοι, δεν το έλεγαν ακριβώς έτσι. Τα δικά τους λόγια ήταν: "ωόν τίλλεις", δηλαδή "προσπαθείς να τραβήξεις τις τρίχες του αυγού". Η ουσία είναι πως, από τότε μέχρι και σήμερα, εμείς ο Έλληνες βρίσκουμε πολύ παραστατικούς τρόπους για να περιγράψουμε τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων. Από τον μικρό αυτό οδηγό θα μάθετε: Πόσο παλιές είναι κάποιες παροιμίες όπως το "ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη" ή το "απ' το κεφάλι βρωμάει το ψάρι", από πού πήραμε το "αβρόχος ποσίν", το "βρώμα και δυσωδία", το "πυξ και λ...