Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΔΙΝΗ αστροναύτης έφτασα σ’ επίγειο γαλαξία το κράνος μου φωτόνια βομβαρδίζουν τα πάντα στρέφονται γυρίζουν κι εγώ παρατηρώ σε αφασία εντυπώσεις σαν φωτογραφίες κουνημένες λεωφορεία κόκκινα επιταχύνουν φωτός λωρίδες πίσω τους αφήνουν που μένουν λίγο ξεχασμένες ο Τάμεσης την πόλη πλένει καταπονημένος νοσταλγώντας ίσως μέρες λαμπερές μες στα λιβάδια νυχτόβιος εργάτης πλέον που δεν του δίνουν άδεια τρέχει και δεν προλαβαίνει, γκρι και κουρασμένος οι λάμπες ψήνουν το σκοτάδι χωρίς ενδοιασμούς μωβ ατμούς διαχέοντας στον ουρανό τα σύννεφα στραγγίζονται, στάζ...

ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ Αφηρημένος χτυπούσε παλαμάκια στο χορό των συντρόφων ο Ελπήνωρ. Σαν ξεκούρδιστο βιολί ένιωθε ανάμεσα στις μεθυσμένες κραυγές, σαν αλλιώτικος που περίσσεψε. Πώς, όμως, κυλά απαρατήρητο το δάκρυ και χάνεται έτσι κι ο Ελπήνωρ αποτραβήχτηκε μόνος, στη στέγη πάνω του παλατιού της Κίρκης. Την είδε, καθώς σκαρφάλωνε, μονάχη στο κρεβάτι να ρωτά το ραβδί της για την αγάπη, να σβήνει σαν το αγριοπούλι των σκοτεινών δρυμών που διασπάσθηκε στη μαυρίλα. Μα όχι, πώς να βοηθήσει ο Ελπήνωρ τη Θεά; Ξάπλωσε στην άκρη της στέγης, μπρος στο πέλαγο, πάνω ακριβώς απ’...