Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Οι τυφλοί του Σαραμάγκου" Όταν τυφλώθηκαν όλοι με τη λευκή τυφλότητα/ του μυαλού τους/ Και γέμισαν οι δρόμοι σκουπίδια, περιττώματα και/ αναθυμιάσεις/ Όταν τίποτα δεν έμεινε στην ανθρωπότητα παρά η ανάμνηση/ των χρωμάτων/ Τότε μόνο τα δάκρυα απόκτησαν την ορθή τους σημασία. (από τη σελ. 27 του βιβλίου)

Αχάριστη καρδιά δε σου 'φτασαν τόσα χρόνια που σε περίμενα; Χωρίς μέτρο σ΄αγάπησα. Και χωρίς έλεος φέρθηκα στους δικούς μου. Ούτε τη μάνα μου δεν έκλαψα όταν πέθανε. Απ' όλους με χώριζε η βαριά σκιά σου. Τεράστια σαν τις αποστάσεις που μας χώριζαν, σαν τη σιωπή σου που πολλαπλασιαζόταν με τους χρόνους σε θάνατο διαρκείας. Ποτέ δεν αγάπησα τόσο όσο πόνεσα για το χαμό σου. Πόσους; Τριάντα; Κι οι μέρες τριακόσιες εξήντα πέντε κι οι νύχτες διπλάσιες.

Στην "Οδό διαφυγής" μέσα από ένα πυκνό κείμενο που διαθέτει άρτια δομημένη γλώσσα, παρακολουθούμε την εσωτερική διαδρομή του ήρωα, καθώς η ιστορία του οδεύει προς το τέλος· ή μήπως διαισθανόμαστε το τέλος της Ιστορίας του Ανθρώπου; Δίχως συναισθηματικές ευκολίες και κοινωνιολογικές απλουστεύσεις, η "Οδός διαφυγής" προσπαθεί να εμβαθύνει στο πρόβλημα του σύγχρονου μαζικοποιημένου ατόμου και να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές εκείνων που πασχίζουν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους.