Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

πλανόδιες γραφές τ' αργαλειού που λέγανε παλιά πλανερές σαν το γιοφύρι που πέφτει αν δεν σφαχτεί του πρωτομάστορα η κυρά

μέσα στην αμφιβολία όλα και της σχετικότητας τις αρρυθμίες όλα κολυμπάν στα όρια τώρα ένα σμάρι πουλιά σκιάζει κι ο ουρανός τ' αποδιώχνει και τα στρφογυρίζει τ' ονείρου έκτρωμα σαν ψυχές αντάρτισσες καπνισμένες απ' του χορού τα φτερουγίσματα γδαρμένα όνειρα άθρωπου σκιές ακονίζουνε σπαθιά το λώρο να κόψουνε της γέννας το σπλάχνο να ταφτοποιήσουνε το μυστήριο να χαθεί στο φως

το λυχνάρι έκοβε στο τέλειωμα της πόρτας τα νοήματα που η σκέψη λίχνιζε σε άπειρη σκόνη φορτωμένη ζωή κι απ' το βυθό μιά τράτα φανέρωνε τα δίχτυα με γέννα γιομάτα και μυστικά όπως πάντα φεβγάτα που περιφέρουνται στης ανυπαρξίας τα κιόσκια του κόσμου υλικά πριν την αποκαθήλωσή του

Εφίλησα τον έρωτα στου Μαρακές τη φύση και κάρπισαν οι εποχές σ' ανατολή και δύση

αν ο άνθρωπος που ψάχνει την αλήθεια έλεγε λίγη οι κάλυκες θα 'ταν στα λουλούδια κι όχι στα χώματα κι από κάτω οι ψυχές

αν ο άνθρωπος που ψάχνει την αλήθεια έλεγε λίγη οι κάλυκες θα 'ταν στα λουλούδια κι όχι στα χώματα κι από κάτω οι ψυχές

Στην τέχνη ο άνθρωπος σα δύτης βυθίζεται και καμακώνει τ' άγνωστο κι ο ποιητής, αγωνίας θαλάμι, θανάτου κοχύλια σηκώνει που έχουνε της καρδιάς του το χρώμα φτιαγμένο μ' ελπίδες κι αλάτι απ' τα σωθικά του.