Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα "σκληρό μυθιστόρημα" του Σιμενόν από την αμερικανική περίοδο του βίου του. Δύο αδέλφια, που έκαναν διαφορετικές επιλογές και ακολούθησαν άλλη πορεία στη ζωή τους - ο ένας έγινε πετυχημένος δικηγόρος και κτηματίας, ο άλλος, που έζησε στη φτώχεια, σκότωσε και δραπέτευσε απ’ τη φυλακή-, βρίσκονται μέσα σε μία αποχαλινωμένη φύση και έρχονται αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο με όρους αρχαίας τραγωδίας.

Ο Σιμενόν στήνει στο παρόν μυθιστόρημα μία από τις συγκλονιστικότερες και πιο λεπτές περιγραφές της συμπεριφοράς ενός σήριαλ κίλλερ στο Παρίσι του 1955. Πέντε νέες γυναίκες δολοφονούνται στο διάστημα ενός εξαμήνου, στην ίδια γειτονιά της Μονμάρτρης. Πραγματικός εφιάλτης για τον επιθεωρητή Μαιγκρέ και τους συνεργάτες του στο Εγκληματολογικό. Και ο κόσμος ζει αναστατωμένος, μέσα στον τρόμο, ανήσυχος με τα δημοσιεύματα και τις εικασίες του Τύπου. Ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία με τον Μαιγκρέ, Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα έγινε ταινία το 1958 από τον Jean Delannoy με τον Jean...

"Ήταν 3 Δεκεμβρίου. Η βροχή δεν είχε σταματήσει στιγμή. Πέρασαν ακριβώς είκοσι μέρες, από τις 13 Νοεμβρίου, τη μέρα του συμβάντος, κι άλλο ένα πελώριο 3 στο ημερολόγιο - τότε δολοφονήθηκε η πρώτη ηλικιωμένη γυναίκα, κοντά στην εκκλησία Σαίν-Σωβέρ, λίγα βήματα πέρα απ' το κανάλι. "Με θεωρείται τρελό, μανιακό, διεστραμμένο (τον είπαν μάλιστα και σεξουαλικά διεστραμμένο ενώ καμιά απ' τις ηλικιωμένες γυναίκες δεν είχε βιαστεί). Κάνετε λάθος. Είμαι ένας άντρα με απόλυτα σώας τας φρένας. "Αν οι πράξεις μου δεν σας φαίνονται φυσιολογικές, είναι επειδή δεν γνωρίζετε. Και, δυστυχ...

Όμως μέσα σ’ αυτό το ντουλάπι υπήρχε ένα πτώμα που πρέπει να το τοποθέτησαν εκεί όρθιο και σιγά σιγά να δίπλωσε στα δύο. Ανήκε σε μια γυναίκα περίπου τριάντα χρόνων, πολύ ξανθιά -βαμμένη ξανθιά-, που ήταν ντυμένη με ένα λεπτό, μάλλινο, μαύρο φόρεμα. Ο Ντονζ δεν φώναξε. Ιδιαίτερα χλομός, πλησίασε το γυάλινο κλουβί του Ραμιουέλ και έσκυψε στο γκισέ για να του μιλήσει. - Ελάτε να δείτε... Ο λογιστής τον ακολούθησε. Υπάρχε το Παρίσι της αφθονίας και των εκλεπτυσμένων τρόπων. Υπάρχει και αυτό των μελαγχολικών πρωινών και των εξουθενωμένων ζευγαριών. Ο Προσπέρ Ντονζ, υπά...

O Ελί Ναζεάρ πρέπει να κρυφτεί αφού δολοφόνησε έναν πλούσιο Ολλανδό για να τον ληστέψει μέσα σε ένα τρένο. Ο φόνος περνάει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Ναζεάρ βρίσκει καταφύγιο στον φοιτητικό ξενώνα της κυρίας Μπαρόν, μητέρας της ερωμένης του, στο Σαρλερουά του Βελγίου. Εκεί, στην κουζίνα του ξενώνα, περνάει τον περισσότερο χρόνο του, αφηγείται ιστορίες μεγαλείων και παρακολουθεί στενά τους άλλους ενοικιαστές, που όλο και περισσότερο τον υποπτεύονται, ενώ η αστυνομία αναζητά τα ίχνη του... Το μυθιστόρημα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Φιλίπ...

Ένας άγνωστος άντρας, πανικόβλητος, κυνηγημένος από δολοφόνους, τηλεφωνάει από καφέ σε καφέ στη Δικαστική Αστυνομία και ζητάει βοήθεια από τον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Δεν θα καταφέρουν να τον σώσουν. Το πτώμα του θα βρεθεί πεταμένο από ένα αυτοκίνητο στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, στο κέντρο του Παρισιού. Η υπόθεση στοιχειώνει τον Μαιγκρέ, που ξενυχτάει με τους συνεργάτες του για να βρουν τους ενόχους. Θα οδηγηθεί έτσι σε μια σπείρα Τσέχων και Πολωνών κακοποιών, που αποδεικνύονται σήριαλ κίλλερ της γαλλικής επαρχίας, στα πλούσια αγροκτήματα της Πικαρδίας. Ένα μυθιστόρημα με πολλή...

Το "Πεντιγκρή" είναι το πιο μακροσκελές, το πιο εκπληκτικό, το πιο τολμηρό μυθιστόρημα του Ζωρζ Σιμενόν· είναι το βιβλίο που έχει φτάσει να θεωρείται, ολοένα περισσότερο, ο πυρήνας των σημαντικών επιτευγμάτων του ως χρονικογράφου του σύγχρονου εαυτού και της σύγχρονης κοινωνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ο Σιμενόν ξεκίνησε να γράφει μια αυτοβιογραφία με θέμα την παιδική του ηλικία στο Βέλγιο. Έδειξε τις πρώτες σελίδες στον Αντρέ Ζιντ, και εκείνος τον προέτρεψε να τις μετατρέψει σε μυθιστόρημα. Το αποτέλεσμα ήταν, σύμφωνα με μεταγενέστερο σχόλιο του ίδιου του Σιμενό...

"Βγαίνοντας από ένα στενό δρομάκι, ανακάλυπτες ξαφνικά τον ποταμό. Ήταν φαρδύς. Οι όχθες του ήταν ακαθόριστες. Σε πολλά σημεία, το καφετί ρεύμα είχε πλημμυρίσει χωράφια. Κάπου κάπου, ένα υπόστεγο έβγαινε από το νερό. Τουλάχιστον εκατό ποταμόπλοια, ρυμουλκά, βυθοκόροι ήταν εκεί, αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζοντας ένα απέραντο ενιαίο σώμα. [...] Και ήταν περίεργο, από την πόλη, δηλαδή από τη γέφυρα που αποτελούσε το κεντρικό σημείο του Ζιβέ, να κοιτάζεις προς την πλευρά των Φλαμανδών. Επρόκειτο για μια καθαρά γαλλική πόλη. Με μικρούς δρόμους. Καφέ γεμάτα με λάτρεις...

Η Μπέττυ έχει διαλύσει τη συμβιβασμένη ζωή της, σχεδόν προκαλώντας την καταστροφή της. Βυθίζεται σ’ ένα τραγικό ξόδεμα με αλκοόλ και τυχαίους άντρες. Χάνει τον εαυτό της σε ένα παιχνίδι ορίων. Ώσπου μια ώριμη, γοητευτική γυναίκα, η Λωρ, την περιμαζεύει μια νύχτα σ’ ένα επαρχιακό εστιατόριο, κι αρχίζει μεταξύ τους μια παράξενη σχέση φροντίδας και εξάρτησης... Η "Μπέττυ" είναι από τα ωραιότερα "ψυχολογικά - σκληρά" μυθιστορήματα του Σιμενόν, όπως ο ίδιος τα αποκαλούσε. Ο μεγάλος σκηνοθέτης του γαλλικού σινεμά Claude Chabrol γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες του με βάση...

Ξαφνιασμένος, κάπου ανάμεσα σε δύο μικρούς σιδηροδρομικούς σταθμούς που δεν μπορούσε να πει ποιοι ήταν, χωρίς να διακρίνει σχεδόν τίποτα μες στο σκοτάδι, εκτός απ' τη βροχή που έπεφτε συνεχώς μπροστά από έναν μεγάλο γλόμπο και κάτι ανθρώπινες σιλουέτες που έσπρωχναν καρότσια, ο Μαιγκρέ αναρωτήθηκε τί γύρευε σ' αυτό το μέρος. [...] "Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιου είδους καταστάσεις, η κοινή γνώμη υποδεικνύει λίγο-πολύ ανοιχτά έναν ύποπτο και πάρα πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πως τον επιλέγει. Είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο, λίγο τρομακτικό θα έλεγα. Ήδη από την πρώτη μέρα,...

Το Μονικό στις Κάννες είναι ένα καμπαρέ κοντά στο λιμάνι, όπου διάφορα κορίτσια επιδίδονται στο στριπτήζ προς τέρψιν των πελατών, οι οποίοι δεν είναι ιδιαιτέ­ρως απαιτητικοί. Ένας μικρόκοσμος όπου οι φιλίες γίνονται και ξεγίνονται και προχωρούν χέρι με χέρι με τη ζήλια, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τη μνησικακία και τη φιλοδοξία. Στο κέντρο του μικρόκοσμου αυτού βρίσκονται η μαντάμ Φλοράνς, ο άντρας της ο κύριος Λεόν και η Σελίτα, επαγγελματίας χορεύτρια εδώ και καιρό, που εποφθαλμιά τη θέση της αφεντικίνας της πίσω από το ταμείο. Μέχρι τη μέρα που εμφανίζεται η δεκαεννιά...

Δύο γνωστοί παγκοσμίως συγγραφείς, στην κορυφή της καριέρας τους, συζητούν φιλικά για τους θρυλικούς ήρωές τους, τους "κακούς" στα βιβλία τους, τις τεχνικές τους, τις αδυναμίες τους, τους λογοτεχνικούς κριτικούς, καθώς και για την εκδοτική επιμέλεια των γραπτών τους και τις ταινίες που γυρίζονται από τα βιβλία τους.

Η Ναταλί Σαμπέν Λεβέκ έχει μάθει εδώ και καιρό να μην αντιδρά στις αποδράσεις του συζύγου της. Κι ενώ εκείνη παραδίνεται σιγά σιγά στο αλκοόλ, απόβλητη από τον περίγυρο του ευκατάστατου συμβολαιογράφου στη συνοικία του Σαιν-Ζερμαίν, ο Ζεράρ, που δεν την αγαπάει πια, διασκεδάζει στα καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, όπου τα κορίτσια τον γνωρίζουν με το όνομα "κύριος Σαρλ". Έχει περάσει όμως ένας μήνας από την τελευταία φορά που φάνηκε ο Ζεράρ... Ο Μαιγκρέ θα ασχοληθεί εδώ με την ιστορία ενός ζευγαριού που βρίσκεται πολύν καιρό σε διάσταση, προσπαθώντας να αναπλάσει το παρελθόν το...

Τη στιγμή την ίδια που συμβαίνει, θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για ώρες σαν όλες τις άλλες, κι αργότερα μόνο αντιλαμβάνεται ότι είχε συμβεί κάτι το εξαιρετικό και αγωνίζεται να ξαναβρεί το κομμένο νήμα, να αναπαραστήσει απ’ την αρχή ως το τέλος τα λεπτά που του είχαν διαφύγει. Γιατί, άραγε, εκείνο το βράδυ, ο Μαλουέν έφυγε απ’ το σπίτι του κακοδιάθετος; Είχαν δειπνήσει στις επτά, ως συνήθως. Είχαν φάει ψητές ρέγγες, αφού ήταν η εποχή τους. Ο Ερνέστ, ο μικρός, ήταν στο τραπέζι άψογος. Τώρα ο Μαλουέν θυμόταν ότι η γυναίκα του είχε πει: - Ήρθε η Ενριέτ προηγουμένως....

Ίσως ήταν αυτό που, εν αγνοία του, αποπροσανατόλιζε από το πρωί τον Μαιγκρέ. Εννιά φορές στις δέκα, μια έρευνα, μια αληθινή έρευνα, τον βύθιζε απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σ’ ένα καινούργιο περιβάλλον, τον έφερνε αντιμέτωπο με ανθρώπους ενός κόσμου που του ήταν άγνωστος ή που ελάχιστα γνώριζε, και έπρεπε να μάθει τα πάντα, τις παραμικρότερες λεπτομέρειες, μέχρι και τα τικ μιας κοινωνικής τάξης που δεν του ήταν οικεία. Ο Μαιγκρέ, ανήμερα των Χριστουγέννων σ’ ένα χιονισμένο εορταστικό Παρίσι, μακριά απ’ το γραφείο του και τις γειτονιές του Παρισιού ή τις διάφορες μικρές π...

Είχε, όντως, έστω και έναν σοβαρό λόγο για ν’ ανησυχεί; Όχι. Δεν είχε συμβεί τίποτα το αφύσικο. Δεν τον βάραινε καμία απειλή. Ήταν γελοίο να χάνει την ψυχραιμία του και το ήξερε τόσο καλά που ακόμη κι εδώ, στη μέση της γιορτινής βραδιάς, προσπαθούσε ν’ αντιδράσει. Εξάλλου, δεν επρόκειτο για ανησυχία με την απόλυτη σημασία της λέξης και θα ήταν ανίκανος να πει ποια στιγμή ακριβώς τον είχε καταλάβει αυτό το άγχος, αυτή η αδιαθεσία, αποτελέσματα μιας δυσδιάκριτης ανισορροπίας. Σίγουρα όχι όταν εγκατέλειψε την Ευρώπη. Ο Ζοζέφ Τιμάρ είχε φύγει με τη θέλησή του, γεμάτος έξ...

"- Θα μπορούσα πολύ εύκολα να γίνω αντικοινωνικός και ίσως γι' αυτό επιβάλλω στον εαυτό μου αυτή την καθημερινή παρτίδα του μπριτζ. Φαίνεται απλό και φυσικό, έτσι δεν είναι; Ο καθένας μας θεωρεί τη ζωή του απλή, ώσπου μια μέρα συμβαίνει κάτι και οι άνθρωποι μας βλέπουν όχι όπως είμαστε αλλά σε συνάρτηση με αυτό το γεγονός. Νομίζω, κύριε Μαιγκρέ, ότι αυτός είναι και ο λόγος που σας παρακάλεσα να έρθετε. [...] Κι όμως ήταν ευαίσθητη και πιθανόν αν έπιανε τον δολοφόνο στα χέρια της, να τον τιμωρούσε με τον τρόπο που είχε αναγγείλει πριν στο μαγαζί της. Στην παραλία ο κόσ...

"Συμβαίνει καμιά φορά ένας άνθρωπος να πηγαινοέρχεται μέσα στο σπίτι του, να κάνει τις συνηθισμένες του κινήσεις, τις κινήσεις της κάθε μέρας, χαλαρωμένος, μόνος με τον εαυτό του, και, σηκώνοντας ξαφνικά τα μάτια, ν’ αντιληφθεί ότι οι κουρτίνες δεν είναι τραβηγμένες και ότι ο κόσμος τον παρακολουθεί απ’ έξω. [...] Υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να προβλέψει ότι η βραδιά εκείνη θα έμπαινε εν συνεχεία στο μικροσκόπιο, πως θα τον ανάγκαζαν να την ξαναζήσει κάτω από το μεγεθυντικό φακό, κυριολεκτικά σχεδόν σαν έντομο;" Η ύπαρξη του Σπένσερ Άμπυ, ενός γλυκομίλητου...

"Όλα όσα είχε πει στον επιθεωρητή ήταν αλήθεια, αλλά συμβαίνει και η αλήθεια να είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Γιατί χωρίς να διστάσει, πήγε στη γωνία του μπουλβάρ Σαιν-Μισέλ και περίμενε ένα λεωφορείο που πήγαινε στο σταθμό Γκάρ ντε Λυόν; Το έκανε χωρίς να σκεφτεί. Ούτε μια στιγμή δεν είχε πει να κάνει αυτό ή το άλλο. Μήπως άρχιζε επιτέλους η ζωή; Δεν ήξερε. Φοβόταν να θέσει στον εαυτό του την ερώτηση. Δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε τι θα έκανε. Είχε φύγει. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε ακόμη τίποτα μπροστά του. Βρισκόταν απλώς μέσα στο χώρο. Μιλούσε χωρίς...

"Έκλεψα τα ρολόγια και σκότωσα τη δεσποινίδα Βιλμός, την αδελφή τού ωρολογοποιού του χωριού μου. Είχα ήδη σκοτώσει έναν αξιωματικό σας, στη γωνία της παρόδου του βυρσοδεψείου, για να του πάρω το περίστροφο, γιατί ήθελα πολύ να έχω ένα περίστροφο. Διέπραξα πράξεις πολύ πιο ειδεχθείς, διέπραξα το μεγαλύτερο έγκλημα τού κόσμου, όμως αυτό δεν σάς αφορά. Δεν είμαι ούτε φανατικός, ούτε ταραχοποιός, ούτε πατριώτης. Είμαι ένα κάθαρμα ". Η ιστορία ενός πολύ κακού ανθρώπου πού ζει σε πολύ σκοτεινούς καιρούς. "Το χιόνι ήταν βρόμικο", που εκδόθηκε το 1948, είναι το πιο ζοφερό, το πι...