Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο "Κοριός" είναι μια σατιρική βιτριολική κριτική στην εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας. Σε περιβάλλον που θυμίζει έργα του Κάφκα, οι ήρωες του έργου κινούνται σαν μαριονέτες ενός συστήματος που καταπιέζει το άτομο, μη δίνοντάς του ταυτόχρονα το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστεί. Μέσα σε ατμόσφαιρα που δεν επιτρέπει στον πολίτη να ανασάνει, οι ήρωες του Μαγιακόφσκυ αναζητούν απεγνωσμένα συγκινήσεις σε συναισθήματα όπως ο έρωτας και η φιλία, δεν τα βρίσκουν, και λυγίζουν κάτω από τον κρατικό ζυγό. Ο ήρωας του έργου, Πρισύπκιν, γίνεται στο τέλος έκθεμα σε ζωολογικό κήπο, μαζί με έ...

Επηρεασμένος από τον Πλαύτο και τον Τερέντιο, αλλά και χρησιμοποιώντας τη φαρσική εφευρειτικότητα της Κομμέντια Ντελλ' Άρτε, ο Μολιέρος αναδείχτηκε ο κατ' εξοχήν συγγραφέας που εστιάζει την προσοχή του σε έναν τύπο ανθρώπου και, μεγεθύνοντας το ελάττωμά του, τον μετατρέπει σε σύμβολο και παράδειγμα προς αποφυγήν. "Ο κατά φαντασίαν ασθενής" είναι το κύκνειο άσμα του κορυφαίου κωμωδιογράφου και εκπροσώπου του γαλλικού κλασικισμού. Το έγραψε όντας ο ίδιος άρρωστος και ταλαιπωρημένος από τους γιατρούς της εποχής. Στο πρώτο ανέβασμά του στο Παρίσι, ο Μολιέρος έπαιξε τον πρωταγων...

Ο Μακντόνα αρύεται τα θέματά του από τα προσωπικά του βιώματα, κυρίως από το άθλιο οικογενειακό του περιβάλλον, που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την παιδική ψυχή του. Στα περισσότερα έργα του η γονική αναλγησία ζωγραφίζεται με τα μελανότερα χρώματα, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύεται η αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου να συνδράμει κάποιον που αδικείται κατάφωρα. Στον "Ιρλανδό υπολοχαγό" καταπιάνεται και πάλι με το θέμα της κοινωνικής και οικογενειακής βίας και οδηγεί τους ήρωές του στην πλέον ακανθώδη ατραπό: στην επαναστατική βία, που είναι η άλλη όψη του νομίσματος της κρατικής -...

Ο Αντόν Τσέχωφ έγραψε το 1880 ένα έργο με τίτλο "Οι δαίμονες του δάσους". Δέκα χρόνια αργότερα, το ξαναδούλεψε και το έδωσε στον Στανισλάβσκι με τον τίτλο "Ο θείος Βάνιας". Είναι μια περίπλοκη ιλαροτραγωδία ανεκπλήρωτων ερώτων, αφοσίωσης στην αγροτική ζωή και επαρχιακής ανίας, όπου οι εξαίρετα πλασμένοι από τον Τσέχωφ χαρακτήρες δημιουργούν από μόνοι τους την έντονη εσωτερική δράση.

Έργο γραμμένο το 1979, Ο θαυματοποιός πραγματεύεται την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ατομική αποτυχία και την παρακμή διαφόρων θεσμών - κυβέρνησης, εκκλησίας, οικογένειας κτλ.

Ο θάνατος του εμποράκου θεωρείται το κορυφαίο έργο του συγγραφέα, και χάρισε στον Άρθουρ Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερ. Πραγματεύεται τη ζωή ενός ασήμαντου πλασιέ και την άρνησή του να αντιμετωπίσει την αποτυχία της καριέρας του και της σχέσης με την οικογένειά του.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ ασχολήθηκε με τα παραμύθια όταν άρχισε να τα διηγείται στα δύο παιδιά του. Αργότερα κατέγραψε ορισμένα, που τα εξέδωσε σ' ένα τομίδιο. Σ' αυτά βλέπουμε την άλλη πλευρά του ταλέντου του, που τον κατέστησε κορυφαίο θεατρικό συγγραφέα: Το δηλητηριώδες χιούμορ γίνεται ευαισθησία και η κοινωνική κριτική γίνεται τρυφερότητα. Ο Όσκαρ Ουάιλντ ως πεζογράφος του ανεπανάληπτου "Ντόριαν Γκρέυ" και του πικρού αυτοβιογραφικού "De Profundis" συγκλόνισε τη συντηρητική βικτοριανή εποχή. Ως παραμυθάς συνεχίζει να μιλάει στις καρδιές όχι μόνο των παιδιών αλλά και των ενηλίκ...

Στον "Επιστάτη" έχουμε ένα θέμα αρκετά κοινό στον χώρο της λογοτεχνίας και του θεάτρου: την εισβολή κάποιου στη ζωή δυο άλλων και τις καταστάσεις που αναπόφευκτα δημιουργούνται ανάμεσα στους τρεις. Και οι τρεις χαρακτήρες είναι αδιαμόρφωτοι και προσπαθούν μέσα από τη γλώσσα της ανάμνησης να πλάσουν ένα παρελθόν που ίσως τους βοηθήσει να πορευτούν προς το θολό μέλλον τους. Στο "Εκείνα τα χρόνια" το ίδιο θέμα επαναλαμβάνεται: στη μεσοαστική ηρεμία ενός ζευγαριού εισβάλλει μια κοινή φίλη από το παρελθόν, αυτό το παρελθόν κατακτά το παρόν και προσδιορίζει το μέλλον, που θα...

Το κλασικό αριστούργημα του κορυφαίου Ρώσου δραματουργού, που πρωτοπαίχτηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1836. Είναι στην ουσία μια αττική κωμωδία του Βορρά, όπου η ιδιωτική ίντριγκα του Μένανδρου σμίγει με τη δημόσια κριτική του Αριστοφάνη. Σε μια επαρχιακή πόλη στα βάθη της αχανούς Ρωσίας, οι αρχές του τόπου νομίζουν από παρεξήγηση πως ο νεαρός Χλιεστακόφ είναι ο αναμενόμενος κρατικός Επιθεωρητής από την πρωτεύουσα. Όταν τον επισκέπτονται αρχίζουν να επιδίδονται σε ένα πρωτοφανές πανδαιμόνιο από κολακείες, αλληλοκατηγορίες και αυτοεξευτελισμούς. Στην καλοκουρδισμένη αυτή φάρσα...

Πολύ συχνά οι χαρακτήρες των θεατρικών έργων του Τεννεσσή Ουίλλιαμς είναι προεκτάσεις ατόμων της ίδιας του της οικογένειας, και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι τα πρόσωπα του Γυάλινου κόσμου. Η μητέρα Αμάντα, με τη δήθεν τελειομανία και τη φλυαρία της, ταιριάζει αρκετά με τη μητέρα του συγγραφέα, Εντουίνα. Η κόρη Λώρα, εκ γενετής χωλή, ενδοστρεφής και μόνιμα θλιμμένη, είναι αντίγραφο της αδελφής του Ουίλλιαμς, Ρόουζ, η οποία παρουσίασε από νωρίς σχιζοφρένεια και αργότερα υπεβλήθη σε μετωπιαία λοβοτομή. Ο γιος Τομ, υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, με κρυφή νυχτερινή ζωή...

Έργο γραμμένο το 1890, με το οποίο ο Αντόν Τσέχωφ γνώρισε θρίαμβο και καθιερώθηκε ως κορυφαία μορφή της ρωσικής δραματουργίας. Ο Τσέχωφ καταφέρνει χάρη στην αφαιρετική τεχνική του να ξεφύγει από τον ηθογραφικό ρεαλισμό και να κάνει σκηνική ποίηση την καθημερινότητα. Στο έργο απεικονίζεται η διαρκής φθορά της ακύμαντης ζωής και το ξόδεμα της ανθρώπινης ενέργειας σε δευτερεύουσες δραστηριότητες, αφήνοντας ταυτόχρονα και κάποιες ελπίδες για το μέλλον.

Το τελευταίο έργο του Αντόν Τσέχωφ, και το πιο ώριμο του σε ποιητικό ρεαλισμό. Πρωτοανέβηκε στο Καλλιτεχνικό Θέατρο της Μόσχας το 1904 σε σκηνοθεσία Στανισλάβσκι, με την Όλγα Κνίππερ στο ρόλο της Λιουμπόβ Αντρέγιεβνα. Η γοητεία αυτού του έργου έγκειται σε ένα απροσδιόριστο άρωμα, βαθιά κρυμμένο, που για να το νιώσεις πρέπει να προκαλέσεις το άνοιγμα του λουλουδιού, όχι βίαια όμως, γιατί το λουλούδι θα μαραθεί. Οι ήρωες στο "Βυσσινόκηπο" είναι όπως όλοι οι Τσεχωφικοί: καλοί και συνεπείς μέσα στη μετριότητα τους, εγκλωβισμένοι, σ' έναν κόσμο που πεθαίνει και αυτοί δεν...