Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μπορεί ο Ιονέσκο να έγραψε αυτό το έργο πριν από πενήντα χρόνια, αλλά οι τελευταίες δύο ατάκες του Μπερανζέ, με την πάροδο του χρόνου μοιάζουν όλο και πιο επίκαιρες... Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος, και θα μείνω άνθρωπος ως το τέλος! Εγώ δεν θα συνθηκολογήσω ποτέ... δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσάς!

Στο κυρίαρχο θέμα είναι η τρυφερή αντιμετώπιση ενός παιδιού με κινητικά προβλήματα από τις γηραλέες κυρίες που το μεγάλωσαν μετά το θάνατο των φυσικών γονέων του και, σε αντίθεση, η επαίσχυντη συμπεριφορά της υπόλοιπης κοινωνίας του νησιού προς αυτό το παιδί. Από μια σχεδόν εύνοια της τύχης, ο νεαρός θα επιλεγεί να παίξει σε μια αμερικάνικη ταινία και στη συνέχεια να ταξιδέψει στο μυθικό Χόλλυγουντ. Η φαρισαϊκή στάση της μικρής κοινωνίας προς το νεαρό είναι κατάπτυστη, ιδιαίτερα μιας κοπέλας με την οποία ο νεαρός ήταν ερωτευμένος. Η κοπέλα γοητεύεται από την κινηματογραφική...

Ο Μακντόνα αρύεται τα θέματά του από τα προσωπικά του βιώματα, κυρίως από το άθλιο οικογενειακό του περιβάλλον, που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την παιδική ψυχή του. Στα περισσότερα έργα του η γονική αναλγησία ζωγραφίζεται με τα μελανότερα χρώματα, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύεται η αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου να συνδράμει κάποιον που αδικείται κατάφωρα. Στον "Ιρλανδό υπολοχαγό" καταπιάνεται και πάλι με το θέμα της κοινωνικής και οικογενειακής βίας και οδηγεί τους ήρωές του στην πλέον ακανθώδη ατραπό: στην επαναστατική βία, που είναι η άλλη όψη του νομίσματος της κρατικής -...

Το αριστούργημα αυτό του Ίψεν περιέχει όλα τα θέματα που επεξεργάστηκε ο νορβηγός δραματουργός: το ιδεολογικό, το ψυχολογικό, το κοινωνιολογικό, το πολιτικό και το πολιτιστικό. Κεντρικό μοτίβο του έργου είναι το αίτημα κάθε ηθικού ανθρώπου να παραμείνει ο εαυτός του και να μην παραβεί τις αρχές του. Ο Ρόσμερ και η Ρεβέκκα, διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης άτομα, κουβαλώντας βαθιά ριζωμένες ενοχές, συγκρούονται με αποτέλεσμα να ηττηθούν και οι δύο και να οδηγηθούν στο θάνατο, δηλαδή στην ήττα των δύο κόσμων: του κόσμου της παλιάς ηθικής και του κόσμου της απελευθερωμένης σ...

Άκρως εκκεντρικός και προκλητικός, ο Ουάιλντ ανήγαγε το ευφυολόγημα σε καλλιτεχνική άποψη. Μέσα σε όλα του τα έργα (θεατρικά, πεζογραφήματα, δοκίμια) το σπινθηροβόλο πνεύμα του αντιμάχεται τη μεσοαστική λογική και ηθικολογία, ταυτόχρονα κηρύσσοντας πόλεμο στους σοβαροφανείς καλλιτεχνίζοντες του 19ου αιώνα. Το θαυμαστό με τον Ουάιλντ είναι ότι απορρίπτει κάτι με την ίδια ευκολία που θα το εξυμνήσει αργότερα και επαινεί κάτι που έχει κατακεραυνώσει προγενέστερα.

Άκρως εκκεντρικός και προκλητικός, ο Ουάιλντ ανήγαγε το ευφυολόγημα σε καλλιτεχνική άποψη. Μέσα σε όλα του τα έργα (θεατρικά, πεζογραφήματα, δοκίμια) το σπινθηροβόλο πνεύμα του αντιμάχεται τη μεσοαστική λογική και ηθικολογία, ταυτόχρονα κηρύσσοντας πόλεμο στους σοβαροφανείς καλλιτεχνίζοντες του 19ου αιώνα. Το θαυμαστό με τον Ουάιλντ είναι ότι απορρίπτει κάτι με την ίδια ευκολία που θα το εξυμνήσει αργότερα και επαινεί κάτι που έχει κατακεραυνώσει προγενέστερα.

Δύο φίλοι Νεουορκέζοι χωρίζουν από τις γυναίκες τους και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν στο σπίτι του ενός. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν διαπιστώνουν ότι ο ένας είναι αφόρητα ακατάστατος και ο άλλος νοσηρά τακτικός. Μέσα από πανέξυπνους διαλόγους ο αριστοτέχνης της κωμωδίας Σάιμον φιλοτεχνεί μια εικόνα της σύγρονης Αμερικής, όταν το περίφημο -αμερικανικό όνειρο -έχει πια ξεθωριάσει και δεν υπάρχει πια κάτι να το αντικαταστήσει στην καρδιά του μέσου πολίτη.

Έργο γραμμένο το 1666, όπου ο Μολιέρος σκιαγραφεί έναν από τους γνωστότερους ήρωες του, τον Αλσέστ, έναν ακοινώνητο μισάνθρωπο που σε όλους και σε όλα βρίσκει ελαττώματα. Το παγκόσμιο θέατρο έχει κατά καιρούς ασχοληθεί μ' αυτό τον τύπο ανθρώπου. Ο Αριστοφάνης αναφέρει ως μισάνθρωπο τον Τίμωνα τον Αθηναίο ("Λυσιστράτη"), τον οποίο ο Λουκιανός περιγράφει σε αφήγημα του. Επίσης, ο Μένανδρος αναφέρει ως μισάνθρωπο τον Κνήμωνα ("Ο Δύσκολος"). Ο μολιερικός Αλσέστ φτάνει με τη συμπεριφορά του στα άκρα, αρνούμενος όχι μόνο τους φίλους του αλλά και την Σελιμέ, με την οποία είναι ερω...

Μία από τις τέσσερις κλασικές κωμωδίες του Ουάιλντ, γραμμένη το 1893, όπου ο Ιρλανδός συγγραφέας σατιρίζει τα δακρύδρεκτα κοινωνικά δράματα του 19ου αιώνα, ενώ παράλληλα καταγγέλλει τον δικτοριανό πουριτανισμό. Οι ήρωες του έργου, με όπλα τους το επιγραμματικό χιούμορ και την παραδοξολογία, αποτελούν ένα μωσαϊκό που διακωμωδεί την κοσμική κοινωνία του Λονδίνου με όλες τις μικρότητές της.

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Το πιο μεταφυσικό έργο του Ίψεν. Η ιστορία μιας γυναίκας που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην ήρεμη οικογενειακή ζωή και στο κυνήγι της περιπέτειας. Το ιψενικό τρίγωνο εδώ είναι πιο ευδιάκριτο απ' όσο σε άλλα έργα του μεγάλου Νορδηγού δραματουργού. Η Ελλίντα θα βρεθεί σε προσωπικό αδιέξοδο, όταν δύο άντρες τη διεκδικούν. Τη λύση θα δώσει η ίδια μόνον όταν θα νιώσει απόλυτα ελεύθερη να δείξει την προτίμηση της. Το έργο αυτό, μαζί με τη "Νόρα" και την "Έντα Γκάμπλερ" θεωρήθηκαν υπερβολικά τολμηρά για την εποχή τους, επειδή οι ηρωίδες διεκδικούν το δικαίωμα της ελεύθερης διαμ...

"Έχω ύψος εξήντα έξι εκατοστά, σώμα συμμετρικό, τα μαλλιά μου είναι κόκκινα και σκληρά, τα φρύδια μου σμίγουν· το πρόσωπό μου είναι αγένειο αλλά κατά τ' άλλα σαν των άλλων ανθρώπων. Δεν είμαι γελωτοποιός. Εγώ είμαι νάνος και μόνο νάνος· αλλά έχω και φαρμακερή γλώσσα που μπορεί πότε πότε να προσφέρει τέρψη στους γύρω. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαι και γελωτοποιός τους. Τ' αφεντικά μου, ιδίως ο Πρίγκιπας, μου φέρονται πολύ καλά. Κι εγώ τους υπηρετώ όσο μπορώ καλύτερα. Άλλωστε, μόνο εγώ ξέρω όλα τα μυστικά τους. Έχω πάει και στον πόλεμο. Έχω κι εγώ μπήξει το σπαθί μου στη σάρκα τ...

Ο κλεισμένος στον εαυτό του χειρουργός Ροντιόν Νικολάγιεβιτς, διοικητικός υπεύθυνος ενός "ησυχαστηρίου" σε παραλία κοντά στη Ρίγα, καλεί στο γραφείο του τη Λύντια Βασίλιεβνα, μια κυρία μεταιχμιακής ηλικίας, για να της συστήσει ευγενικά την τήρηση του κανονισμού λειτουργίας του ιδρύματος, τον οποίο αυτή παραβαίνει κατ' εξακολούθηση. Η φαινομενική αφέλεια -άλλη μορφή τρυφερότητας- η ειλικρίνεια και η ευρηματικότητα της Λύντια αποκαλύπτονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια στις επόμενες συναντήσεις της με τον Ροντιόν και ανάμεσά τους αναπτύσσεται αυτό που σε νεότερες ηλικίες θα ο...

"Το γέλιο του Ιονέσκο -που κι ο ίδιος το ζητάει απ' τους θεατές του- στάθηκε το αποτελεσματικότερο ίσως όπλο στην όλη παράλογη επανάσταση της εικοσαετίας '50-'60. Μα ο δραματουργός δεν ξεχωρίζει κωμωδία και δράμα. "Η Κωμωδία -γράφει στις Σημειώσεις κι αντισημειώσεις- είναι για μένα η έμφυτη αίσθηση της ασυναρτησίας, που δημιουργεί μεγαλύτερη απόγνωση απ' ό,τι η Τραγωδία, επειδή οδηγεί στο αδιέξοδο." Αλέξης Σολωμός, "Θεατρικό Λεξικό", Εκδόσεις Κέδρος

Ο "Μαξιλαρένιος" είναι, ίσως, το πιο άγριο έργο του ΜακΝτόνα. Εκτυλίσσεται σε ένα φανταστικό απολυταρχικό καθεστώς και θέμα του είναι η ωμότερη μορφή βίας: οι βασανιμοί και οι δολοφονίες παιδιών. Ο Κατούριαν, συγγραφέας μικρών ιστοριών με θέμα τη βία σε παιδιά, συλλαμβάνεται από δύο αστυνομικούς, τον Άριελ και τον Τουπόλσκι, γιατί μερικές από τις ιστορίες του έμοιαζαν με τους πρόσφατος φόνους παιδιών στην πόλη. Όταν ακούει πως ο αδελφός του Μίσαλ ομολόγησε τους φόνους, λέγοντας ότι διάβαζε τις ιστορίες και δολοφονούσε, ο Κατούριαν δέχεται να εκτελεστεί, υπό τον όρο να διασω...

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Ο νεαρός Ρος και ο υπέργηρος κύριος Γκρην είναι δύο άτομα που βιώνουν τη μοναξιά τους στη σημερινή Νέα Υόρκη. Ο Ρος, επιτυχημένο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας, έχει αναγκαστεί ν' ακολουθήσει τον δρόμο όπου πάντα οδηγεί η ιδιαιτερότητα: τον δρόμο της επιλεκτικής συναναστροφής και της αγωνιώδους προσπάθειάς του να επικοινωνήσει. Από την άλλη, ο κύριος Γκρην, ο γηραιός συντηρητικός, που γνωρίζει πως η ζωή του δεν θ' απασχολήσει ποτέ -λόγω χαρακτήρα ή και προσόντων- το κοινωνικό σύνολο, έχει περιτειχιστεί στο μικρόκοσμό του, στο ρημαγμένο του διαμέρισμα, από τότε που ο θάνατος...

Η Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ είναι χαρακτηριστική περίπτωση αισθηματικής κωμωδίας που, αν της έλειπε το βιτριολικό χιούμορ, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μπουλβάρ, δηλαδή ένα είδος θεάτρου που μέσα από πνευματώδη επίκαιρη σάτιρα σχολιάζει ανάλαφρα τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη. Το μέγα προσόν του είναι ότι, με αφορμή τη συζυγική πίστη και την πουριτανική ηθική του δέκατου ένατου αιώνα, ο Ουάιλντ τεχνουργεί ένα καμβά της καλής κοινωνίας, όπου διάφοροι τιτλούχοι κυκλοφορούν σε σαλόνια ανταλλάσοντας αφειδώς ευφυολογήματα.