Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το τελευταίο έργο του Αντόν Τσέχωφ, και το πιο ώριμο του σε ποιητικό ρεαλισμό. Πρωτοανέβηκε στο Καλλιτεχνικό Θέατρο της Μόσχας το 1904 σε σκηνοθεσία Στανισλάβσκι, με την Όλγα Κνίππερ στο ρόλο της Λιουμπόβ Αντρέγιεβνα. Η γοητεία αυτού του έργου έγκειται σε ένα απροσδιόριστο άρωμα, βαθιά κρυμμένο, που για να το νιώσεις πρέπει να προκαλέσεις το άνοιγμα του λουλουδιού, όχι βίαια όμως, γιατί το λουλούδι θα μαραθεί. Οι ήρωες στο "Βυσσινόκηπο" είναι όπως όλοι οι Τσεχωφικοί: καλοί και συνεπείς μέσα στη μετριότητα τους, εγκλωβισμένοι, σ' έναν κόσμο που πεθαίνει και αυτοί δεν...

Οι τέσσερις μονόλογοι αυτού του βιβλίου, τρεις γυναικείοι και ένας αντρικός, διαθέτουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την απόγνωση. Είναι μονόλογοι ατόμων της μεσοαστικής ή και μικροαστικής τάξης που, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο, βρέθηκαν σε προσωπικό αδιέξοδο. Με δήθεν αφέλεια, η οποία καταλήγει να γίνει χιούμορ πικρό, οι ήρωες του Μπέννετ αφηγούνται λεπτομέρειες του βίου τους, φιλοτεχνώντας για τον αναγνώστη/θεατή ένα κοινωνικό μωσαϊκό της Βρετανίας του 20ού αιώνα, όπου το ψυχικό αδιέξοδο είναι η συνηθέστερη κατάληξη του μέσου ανθρώπου.

Το ιστορικό δράμα "Βασιλιάς Ιωάννης" γράφτηκε το 1596 ή το 1597 και το θέμα του αντλεί ο ποιητής από χρονικά της εποχής εκείνης. Είναι η ιστορία της αλλοπρόσαλλης όσο και δραστήριας βασιλείας του Ιωάννη, που καταχράστηκε τα κληρονομικά δικαιώματα του ανιψιού του Αρθούρου, πολέμησε με τη Γαλλία, μάλωσε με τον Πάπα, άρπαξε τις μοναστικές περιουσίες και πέθανε δηλητηριασμένος από έναν καλόγερο. Με στίχους και διάλογους που θυμίζουν "Κομμέντια ντελ άρτε", επιτηδευμένες ομοιοκαταληξίες και σωρεία παρομοιώσεων, το έργο αυτό θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα γραφής των συγγραφέω...

Γνωρίζουμε τον Τζάκομπ μέσα από τα μάτια των άλλων και όλους τους άλλους από τη γνώμη που έχει ο Τζάκομπ για αυτούς. Τον συναντάμε μικρό παιδί ακόμα να βρίσκει το κρανίο ενός ζώου στην παραλία. Μετά στο Καίμπριτζ να συζητά για λογοτεχνία και φιλοσοφία με τους φίλους του. Σε ένα πάρτι τη βραδιά των πυροτεχνημάτων ή μέσα στο Βρετανικό Μουσείο να διαβάζει Μάρλοου. Σχηματίζουμε άποψη για αυτόν όπως αυτός σχηματίζει άποψη για τη Φλορίντα στην οδό Γκρηκ, περπατώντας στο μπράτσο ενός άλλου άνδρα. Ο Τζάκομπ κάθεται στο δωμάτιό του και διαβάζει στην εφημερίδα: μία απεργία, ένας φό...

Η Ροζίτα, μια νέα ορφανή κοπέλα ζει στη Γρανάδα με τους θείους της και την παραμάνα της. Ο θείος της καλλιεργεί στο θερμοκήπιό του σπάνια λουλούδια. Το πιο αγαπημένο του και το πιο σπάνιο, είναι το τριαντάφυλλο "Rosa mutabile" που σημαίνει "μεταβαλλόμενο τριαντάφυλλο". Το τριαντάφυλλο αυτό, το πρωί είναι κόκκινο, το απόγευμα γίνεται άσπρο και το βράδυ φυλλορροεί. Η Ροζίτα, ερωτευμένη και αρραβωνιασμένη με τον ξάδελφό της, αναγκάζεται να τον αποχωριστεί όταν αυτός φεύγει για την Αμερική, δίνοντας της την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρίσει και θα την πάρει μαζί του. Το έργο...

"Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" είναι θεατρικό έργο του Ισπανού συγγραφέα και ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Είναι το τελευταίο έργο που έγραψε ο Λόρκα, το 1936, και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1945. Μαζί με τη "Γέρμα" και το "Ματωμένο Γάμο" αποτελούν την τριλογία της "ισπανικής υπαίθρου" του συγγραφέα. Το εργο περιγράφει τα γεγονότα κατά την περίοδο πένθους σε ένα σπίτι στην Ανδαλουσία, όπου η 60χρονη Μπερνάρντα Άλμπα κατέχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στις κόρες της: Αγκούστιας, Μαγκνταλένα, Αμέλια, Μαρτίριο και Αδέλα. Στο σπίτι ζουν επίσης η Πόνθια, η οικονόμος, κι...

Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936) είναι ο ποιητής και δραματουργός που το θεατρικό όραμα του δημιούργησε ένα δεύτερο χρυσό αιώνα ισπανικού θεάτρου. Η "Θαυμαστή Μπαλωματού" (έργο γραμμένο το 1930) είναι μια λαϊκή κωμωδία που συγγενεύει πολύ με την Κομμέντια ντελ' Άρτε και το κουκλοθέατρο. Η νεαρή μπαλωματού, κακότροπη στην αρχή του γάμου της, αναγκάζει τον κατά πολύ μεγαλύτερο της μπαλωματή να φύγει από το σπίτι τους, αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι για μια φτωχιά κοπέλα να επιβιώσει μόνη της και νοσταλγεί το λίγο χρόνο που έζησε με τον ταπεινό άντρα της...

Ένας πλούσιος των αρχών του εικοστού αιώνα έχει ταυτιστεί με τον αυτοκράτορα Ερρίκο τον Δ΄ της Γερμανίας, ηγεμόνα του ενδέκατου αιώνα. Ο περίγυρος του επιμένει να του συντηρεί την αυταπάτη μέχρι να έρθει το απροσδόκητο φινάλε του έργου. Ο Πιραντέλλο επιτυγχάνει να διασπάσει το ανθρώπινο άτομο πριν οι επιστήμονες καταφέρουν να διασπάσουν το άτομο της ύλης. Με οξυδέρκεια και διορατικότητα εξετάζει αυτό που ο Σοπενάουερ ονομάζει "αληθινό ψέμα", το οποίο δεν είναι παρά ένα πλάσμα της φαντασίας μας, που διαψεύδεται συνεχώς από το πολυσχιδές του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ (το πλήρες όνομά του Όσκαρ Φίνγκαλ Ο' Φλάερτυ Ουίλλς Ουάιλντ, 1854-1900) θεωρείται η "καταραμένη ιδιοφυΐα" της βικτοριανής εποχής. Έργο της ώριμης περιόδου του συγγραφέα, το "Η σημασία να είσαι σοβαρός" θαμπώνει το κοινό με το επιγραμματικό του χιούμορ και τον άκρατο κυνισμό του. Με αφορμή τους έρωτες δύο νέων με δύο κοπέλες, ο Ουάιλντ κάνει βιτριολική κριτική στο στρουθοκαμηλισμό της ανώτερης τάξης της Αγγλίας του δέκατου ένατου αιώνα. Τα συχνά παραδοξολογήματα που αφειδώς λένε οι ήρωες του έργου αποτελούν παγκόσμιο πρότυπο οξυδερκούς θεατρικού λόγου.

Ο Μολιέρος (ψευδώνυμο του Ζαν Μπατίστ Ποκλέν, 1622-1673) είναι ο μόνος εκπρόσωπος του γαλλικού κλασικισμού που επιβίωσε πανηγυρικά ως κτήμα του παγκόσμιου θεάτρου. Επηρεασμένος από τον Πλαύτο, τον Τερέντιο αλλά και την Κομμέντια ντελ' Άρτε, αναπτύσσει προσωπικό ύφος, επιμένοντας στους χαρακτήρες των έργων του και όχι στην κατάσταση. Ο "Φιλάργυρος", είναι έργο που διακρίνεται για τη φραστική του εφευρετικότητα, όπου μέσα από μια σειρά ευφρόσυνες παρεξηγήσεις κατακρίνεται το ελάττωμα της φιλαργυρίας με τρόπο κωμικό, σκωπτικό και όχι τόσο διδακτικό.

Το πιο γνωστό έργο του κορυφαίου τεχνίτη της αστικής φάρσας, που μαζί με τον Λαμπίς άνοιξαν νέους δρόμους στη Γαλλική κωμωδία. Μια σειρά από παρεξηγήσεις οδηγεί σε ερωτικές ζήλιες, καυγάδες και ανατροπές, που διαδέχονται η μια την άλλη με φρενιτιώδη ρυθμό. Η εσκεμμένα απλοϊκή ματιά του συγγραφέα καταλήγει να γίνεται κριτής των πιο ουσιαστικών προβλημάτων της αστικής κοινωνίας και οι δήθεν αφελείς διάλογοι ομολογούν ή αποκαλύπτουν αλήθειες που δεν θα ήταν δυνατόν να λεχθούν με τους κώδικες του δράματος.