Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το μεγαλύτερο σε έκταση έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ γράφτηκε σε τρία μέρη, και μάλιστα ο ποιητής έγραψε πρώτα το δεύτερο μέρος (1590), στη συνέχεια το τρίτο μέρος (1591) και τέλος το πρώτο μέρος (1592). Το ιστορικό υλικό αντλεί ο Σαίξπηρ από τα χρονικά του "Χόλινσεντ" (1587). Η ιστορία του βασιλιά Ερρίκου του ΣΤ΄ εκτυλίσσεται παράλληλα με ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας για την Αγγλία: τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο από τους παλιότερους οίκους, τους Λανκάστερ και τους Γιορκ. Ένας απλός καυγάς στην αυλή της νομικής σχολής του Λονδίνου ανάμεσα σε εκπροσώπους των δύο οίκων...

Το μεγαλύτερο σε έκταση έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ γράφτηκε σε τρία μέρη, και μάλιστα ο ποιητής έγραψε πρώτα το δεύτερο μέρος (1590), στη συνέχεια το τρίτο μέρος (1591) και τέλος το πρώτο μέρος (1592). Το ιστορικό υλικό αντλεί ο Σαίξπηρ από τα χρονικά του "Χόλινσεντ" (1587). Η ιστορία του βασιλιά Ερρίκου του ΣΤ΄ εκτυλίσσεται παράλληλα με ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας για την Αγγλία: τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο από τους παλιότερους οίκους, τους Λανκάστερ και τους Γιορκ. Ένας απλός καυγάς στην αυλή της νομικής σχολής του Λονδίνου ανάμεσα σε εκπροσώπους των δύο οίκων...

Το μεγαλύτερο σε έκταση έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ γράφτηκε σε τρία μέρη, και μάλιστα ο ποιητής έγραψε πρώτα το δεύτερο μέρος (1590), στη συνέχεια το τρίτο μέρος (1591) και τέλος το πρώτο μέρος (1592). Το ιστορικό υλικό αντλεί ο Σαίξπηρ από τα χρονικά του "Χόλινσεντ" (1587). Η ιστορία του βασιλιά Ερρίκου του ΣΤ΄ εκτυλίσσεται παράλληλα με ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας για την Αγγλία: τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο από τους παλιότερους οίκους, τους Λανκάστερ και τους Γιορκ. Ένας απλός καυγάς στην αυλή της νομικής σχολής του Λονδίνου ανάμεσα σε εκπροσώπους των δύο οίκων...

Δύο άνθρωποι που υπήρξαν ερωτευμένοι ως νέοι, αν και πια είναι δυο ξένοι αναγκάζονται να ζουν μαζί εξαιτίας της ανασφάλειας που αισθάνονται λόγω της προχωρημένης ηλικίας τους. Ο Σάμουελ Μπέκετ θεωρείται ο σημαντικότερος σύγχρονος συγγραφέας τραγωδίας μετά την αρχαία τραγωδία.

Η "Αγριόπαπια" είναι η τραγωδία και η απόδειξη του μικροαστικού ψεύδους. Οι ήρωες του Ίψεν εδώ συντρίβονται λόγω της ωμής ειλικρίνειας τους, που οφείλεται στην έλλειψη ηθικών αρχών και στην αντικατάσταση των αρχών αυτών από κίβδηλες ψευδαισθήσεις. Θέμα του έργου είναι η φαινομενικά απλή ζωή μιας οικογένειας που εθελοτυφλεί για να μην παραδεχτεί τις ανήθικες κατά τα προτεσταντικά δεδομένα συμβάσεις που τη διέπουν. Το τραυματισμένο πουλί που φιλοξενούν, η αγριόπαπια, είναι το τραγικότερο σύμβολο της εξέλιξης των ιψενικών ηρώων που, βυθισμένοι στις ιδεοληψίες τους, οδηγούνται...

Σ' έναν παλιό εγκαταλειμμένο φάρο, στις ερημικές ακτές του Έσσεξ, ένας μοναχικός άνθρωπος, με σώμα σακατεμένο και ψυχή γεμάτη τρυφερότητα, ζούσε αφοσιωμένος στη ζωγραφική του και στα άγρια και κυνηγημένα πλάσματα της φύσης. Μαζί του, μια πληγωμένη αγριόχηνα, που της έσωσε τη ζωή κι έγινε ο πιστότερος σύντροφός του, κι ένα κοριτσάκι, που μπόρεσε να δει την κρυφή ομορφιά πίσω από την αποκρουστική μορφή του, είναι οι βασικοί ήρωες μιας συγκλονιστικής ιστορίας, μέσα στις φλόγες του πολέμου, ιστορίας άδολης αγάπης, αφοσίωσης και αυτοθυσίας.

Σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας ζουν μόνες τους η ηλικιωμένη Μαγκ Φόλαν και η ώριμη κόρη της Μωρήν. Οι δύο γυναίκες έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μια περίεργη σχέση μίσους και αγάπης, που κάνει τη συμβίωσή τους σχεδόν αφόρητη. Στην ακύμαντη καθημερινότητά τους θα εισβάλει ο Πάτο Ντούλαν, ένας στιβαρός άντρας που κάποιο βράδυ ξαπλώνει με τη Μωρήν. Από την άλλη μέρα η ζωή των γυναικών αλλάζει, όταν αρχίζουν απροκάλυπτα η μία να πολεμάει την άλλη. Το τέλος του έργου, πικρό όσο και διδακτικό, δείχνει καθαρά το θλιβερό τέλος στο οποίο οδηγούνται πολλές μοναχικές ψυχές στην επαρχία...

Η Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ είναι χαρακτηριστική περίπτωση αισθηματικής κωμωδίας που, αν της έλειπε το βιτριολικό χιούμορ, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μπουλβάρ, δηλαδή ένα είδος θεάτρου που μέσα από πνευματώδη επίκαιρη σάτιρα σχολιάζει ανάλαφρα τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη. Το μέγα προσόν του είναι ότι, με αφορμή τη συζυγική πίστη και την πουριτανική ηθική του δέκατου ένατου αιώνα, ο Ουάιλντ τεχνουργεί ένα καμβά της καλής κοινωνίας, όπου διάφοροι τιτλούχοι κυκλοφορούν σε σαλόνια ανταλλάσοντας αφειδώς ευφυολογήματα.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, αυτή η "καταραμένη ιδιοφυΐα" της βικτοριανής Αγγλίας, έγραψε στα νεανικά του χρόνια τη "Δούκισσα της Πάδουας" μιμούμενος στο ύφος και στη γλώσσα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Το δράμα χωρίζεται σε πέντε Πράξεις, όπως τα σαιξπηρικά, και διακρίνεται για το συμβολικό και ρομαντικό χαρακτήρα του. Είναι το πρώτο άρτιο θεατρικό έργο του κορυφαίου ιρλανδού συγγραφέα, ένας ύμνος στον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Έργο γραμμένο το 1753, από τα πολλά σχεδόν ίδια που έγραψε ο Γκολντόνι εκείνη την εποχή. Η επιρροή της Κομμέντια ντελ Άρτε στα έργα της περιόδου αυτής είναι φανερή, αφού χρησιμοποιεί ως και τα ονόματά της (Παντελόνε, Μπριγκέλλα κ.τ.λ.). Όμως, ήδη παρατηρούμε μια προσπάθεια του συγγραφέα να διαφοροποιηθεί από τις αυτοσχέδιες κωμωδίες της Αναγέννησης. Με το έργο αυτό αντιδρά στην προκαθορισμένη φόρμα της κωμωδίας χωρίς κωμική επινοητικότητα, και εισάγει μια νεοπαγή τακτική, τη «λογική και την ηθικολογία της καθημερινότητας». Υπηρέτριες και υπηρέτες μιλάνε αποφεύγοντας τους πρ...

Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936) είναι ο ποιητής και δραματουργός που το θεατρικό όραμα του δημιούργησε ένα δεύτερο χρυσό αιώνα ισπανικού θεάτρου. Η "Θαυμαστή Μπαλωματού" (έργο γραμμένο το 1930) είναι μια λαϊκή κωμωδία που συγγενεύει πολύ με την Κομμέντια ντελ' Άρτε και το κουκλοθέατρο. Η νεαρή μπαλωματού, κακότροπη στην αρχή του γάμου της, αναγκάζει τον κατά πολύ μεγαλύτερο της μπαλωματή να φύγει από το σπίτι τους, αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι για μια φτωχιά κοπέλα να επιβιώσει μόνη της και νοσταλγεί το λίγο χρόνο που έζησε με τον ταπεινό άντρα της...

Η συνύπαρξη στο ίδιο βιβλίο δύο μονόπρακτων διαφορετικών συγγραφέων δεν είναι τυχαία: και τα δύο πραγματεύονται το αφόρητο βάρος της μοναξιάς που αισθάνεται όποιος αναγκάζεται να ζήσει μόνος, χωρίς δηλαδή αυτό να αποτελούσε στάση ζωής ή, τουλάχιστον, επιλογή του. Και τα δύο έργα, λοιπόν, έχουν ως θέμα την ανάγκη επικοινωνίας που νιώθουν ορισμένοι άνθρωποι και τις ακραίες λύσεις που συχνά αναζητούν για το πρόβλημά τους. Στην "Ιστορία του Ζωολογικού Κήπου" έχουμε έναν νέο που αναγκάζει έναν άγνωστό του να τον ακούσει, ενώ στον "Τίγρη" έχουμε έναν νέο που κάνει απαγωγή μόνο κα...

Τα δύο μονόπρακτα που παρουσιάζονται εδώ είναι έργα της ώριμης ηλικίας του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (1849-1912) και διαπνέονται από την κυριότερη εμμονή του -νευρωσικού αλλά και μεγαλοφυούς- συγγραφέα: την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ του ζευγαριού και τις ολέθριες επιπτώσεις που έχει αυτή στις διαπροσωπικές σχέσεις τους. Ο Στρίντμπεργκ είναι μοναδικό φαινόμενο συγγραφέα που μεταποιεί σε τέχνη τις μονομανίες του και δίνει καλλιτεχνική μορφή στις νευρώσεις του. Ίσως αυτό τον συντηρεί, τον σώζει από το βύθισμα στο σκότος και στην τρέλα και, ταυτόχρονα, λειτουργεί ως θεραπευτική...

Το πιο μεταφυσικό έργο του Ίψεν. Η ιστορία μιας γυναίκας που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην ήρεμη οικογενειακή ζωή και στο κυνήγι της περιπέτειας. Το ιψενικό τρίγωνο εδώ είναι πιο ευδιάκριτο απ' όσο σε άλλα έργα του μεγάλου Νορδηγού δραματουργού. Η Ελλίντα θα βρεθεί σε προσωπικό αδιέξοδο, όταν δύο άντρες τη διεκδικούν. Τη λύση θα δώσει η ίδια μόνον όταν θα νιώσει απόλυτα ελεύθερη να δείξει την προτίμηση της. Το έργο αυτό, μαζί με τη "Νόρα" και την "Έντα Γκάμπλερ" θεωρήθηκαν υπερβολικά τολμηρά για την εποχή τους, επειδή οι ηρωίδες διεκδικούν το δικαίωμα της ελεύθερης διαμ...