Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μπορεί να κατασκευαστούν όργανα με τα οποία τα μεγαλύτερα σκάφη, που θα οδηγάει ένας μόνο άνθρωπος, θα αναπτύσσουν μεγαλύτερη ταχύτητα παρά αν ήταν γεμάτα ναύτες. Μπορεί να κατασκευαστούν καρότσες που θα κινούνται με απίστευτη ταχύτητα χωρίς τη βοήθεια των ζώων. Μπορεί να γίνουν πτητικές συσκευές όπου ένας άνθρωπος, καθισμένος άνετα να σκέφτεται ό,τι θέλει, θα μπορεί να χτυπά τον αέρα με τα τεχνητά φτερά του όπως κάνουν τα πουλιά... καθώς επίσης και μηχανές που θα επιτρέψουν στον άνθρωπο να περπατάει στο βυθό της θάλασσας..."

Ήταν δέκα χρονών ο Ντάνκαν Μακένζι σαν ανακάλυψε το μαγικό αριθμό. Κι αυτό, από καθαρή τύχη. Σκόπευε να καλέσει τη Γιαγιά του την Έλεν, αλλά δεν πρόσεξε καλά, και τα δάχτυλά του πρέπει να πάτησαν λανθασμένα πλήκτρα. Αμέσως κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος, γιατί η οπτική οθόνη της Γιαγιάς καθυστέρησε δύο δευτερόλεπτα ν' ανάψει, κι ας ήταν Αυτόματης Εγγραφής. Το κύκλωμα βέβαια λειτούργησε αμέσως. Ωστόσο, μήτε ήχος ακούστηκε μήτε κι εικόνα φάνηκε. Η οθόνη ήταν τελείως κενή. Δεν παρουσίαζε το παραμικρό ίχνος παρεμβολής. Ο Ντάνκαν σκέφτηκε πως είχε μπει σε ακουστικό μόνο κανάλι, ή...

Η ξηρασία κρατούσε εδώ και δέκα εκατομμύρια χρόνια. Η βασιλεία των φοβερών σαυροειδών είχε από καιρό λήξει. Εδώ, στον Ισημερινό, πάνω στην ήπειρο που κάποια μέρα θα ονομαστεί Αφρική, ο αγώνας για την επιβίωση έχει φτάσει στη μεγαλύτερη ένταση βαρβαρότητας. Ο νικητής όμως είναι ακόμα άγνωστος. Στην άγονη αυτή και έρημη γη μόνο ο πιο μικρός και ο πιο γρήγορος ή ο πιο δυνατός μπορεί να πολλαπλασιάζεται και να ελπίζει ότι θα επιβιώσει. Ωστόσο οι πιθηκάνθρωποι της ερήμου δεν διέθεταν κανένα από τα προσόντα αυτά. Δεν πλήθαιναν. Στην πραγματικότητα κινδύνευαν να εξαφανιστούν.

Η επιχείρηση ήταν φυσικά, από τη δική τους άποψη, μια πολύ μικρή επιχείρηση, αλλά για τη Γη ήταν το πιο μεγάλο γεγονός που είχε συμβεί ποτέ. Χωρίς καμιά προειδοποίηση τα μεγάλα πλοία έφθασαν σαν χείμαρρος από τα άγνωστα βάθη του διαστήματος. Αναρίθμητες φορές μυθιστορήματα είχαν περιγράψει μια τέτοια ημέρα, αλλά κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι θα συνέβαινε κάποτε στην πραγματικότητα. Τώρα είχε επιτέλους συμβεί. Οι σιωπηλές λαμπερές σιλουέτες που αιωρούνταν πάνω από κάθε χώρα ήταν το σύμβολο μιας επιστήμης που ο άνθρωπος δεν είχε ελπίδες να φτάσει για αιώνες.

"Όλα εντάξει. Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε". "Το βάρος δεν πίεζε το υποβρύχιο κι ο Φράνκλιν μπορούσε πάλι να δει. Ο Πέρσυ είχε αγκιστρωθεί ωραία. Γύρω από το σώμα του είχε δεθεί μια ταινία από χοντρό, ελαστικό ύφασμα, στο πιο στενό του σημείο, ακριβώς πίσω από το αγκίστρι. Από το δέσιμο αυτό ένα σύρμα έφτανε μέχρι το υποβρύχιο του Ντον, αόρατο στην ομίχλη των εκατό ποδιών βάθος. Ο Πέρσυ ρυμουλκήθηκε στο νερό με τη συνηθισμένη του οπίσθια κίνηση. Αν είχε τις αισθήσεις του κι αντιδρούσε ενεργητικά, θα μπορούσε να ξεφύγει αρκετά εύκολα, αλλά στην παρούσα διευκόλυνε τον Ντον να...

Τα θέματα που καλύπτονται στο βιβλίο τούτο είναι αποτέλεσμα πολύμηνων συζητήσεων μεταξύ του Σάιμον Γουέλφεαρ, του Τζων Φαίρλεη κι εμένα. Κατά τη διάρκεια περισσότερο από μισού αιώνα παμφάγου και αδιάκριτης μελέτης (μαθητής ακόμα χανόμουν στη Δημοτική βιβλιοθήκη του Τώντον και καταβρόχθιζα βιβλία με ρυθμό αρκετών τόμων την ημέρα -κατόρθωμα που έγινε πλέον αδύνατο στην εποχή της τηλεόρασης), συνάντησα αμέτρητους γρίφους και μυστήρια που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Πολλά από αυτά έχουν πλέον λυθεί· τα περισσότερα όμως παραμένουν άλυτα, και από αυτόν τον σκληρό πυρήνα των υπολο...

... Κι όμως υπάρχουν οι μύθοι. Πριν από χιλιάδες γενιές, λένε, μερικά από τα φώτα αυτά πλησίασαν στ' αλήθεια πάρ πολύ -αλλά πάντα εκρήγνυνταν τρομακτικά, και οι λάμψεις τους, πολύ πιο φωτεινές από τον ήλιο, σκέπαζαν τον ουρανό. Τότε παράξενα, σκληρά μέταλλα έπεφταν σαν βροχή πάνω στη στεριά. Μερικά από αυτά λατρεύονται ακόμα μέχρι σήμερα. Κανένα ωστόσο δεν είναι τόσο ιερό όσο ο τεράστιος μαύρος Μονόλιθος, που στέκεται στη γραμμή η οποία χωρίζει το φως από το σκοτάδι, με τη μια του πλευρά γυρισμένη αιώνια κατά τον ακίνητο ήλιο και την άλλη προς την περιοχή της νύχτας. Μέχρ...

Την πρώτη "νύχτα" πάνω στον Ράμα δυσκολεύτηκαν πολύ να κοιμηθούν. Η σκοτεινιά της και τα μυστήρια που αυτή έκρυβε στον κόρφο της δημιουργούσαν παράξενη ένταση, μα το πιο ανησυχητικό ήταν η απόλυτη σιωπή που επικρατούσε. Η πλήρης απουσία ήχων δεν είναι κάτι φυσικό. Κάθε ανθρώπινη αίσθηση νιώθει την ανάγκη να λειτουργήσει, και, αν κάποιος της στερήσει τη δυνατότητα αυτή, τότε το μυαλό εφευρίσκει από μόνο του τα αναγκαία υποκατάστατα.

Προγνωστικές ικανότητες, τηλεπαθητικές δυνάμεις, στίγματα, πυροβασίες, κατάρες, μετεμψύχωση, ψυχοκινητικές εκδηλώσεις κι ένα πλήθος άλλα "παράδοξα" - ή τουλάχιστον απρόσιτα για τους πολλούς- φαινόμενα, όπως τα καταγράφει, περιγράφει και επιχειρεί να ερμηνεύσει ένας μεγάλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και μαζί σπουδαίος επιστήμονας που δεν αποκλείει από την οπτική του την "ενόραση". Ένας πραγματικά συναρπαστικός και υποβλητικός κόσμος άγνωστων δυνάμεων, για την κατάληψη του οποίου οι αισθητηριακές μας δυνατότητες δεν φαίνονται απόλυτα επαρκείς.

Το 2197, ο κόσμος γνώριζε πια ότι το αντικείμενο που ερχόταν βιαστικά προς τους εσωτερικούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος ήταν ένα δεύτερο εξωγήινο διαστημόπλοιο. Καθώς ο καινούργιος επισκέπτης πλησίαζε και τα φυσικά του γνωρίσματα γίνονταν όλο και πιο ευδιάκριτα, από το πλήθος των οργάνων που ήταν στραμμένα προς το μέρος του, επιβεβαιώθηκε ότι αυτό το διαστημόπλοιο, εξωτερικά τουλάχιστον, ήταν ολόιδιο με το προηγούμενο. Ο Ράμα είχε επιστρέψει. Η ανθρωπότητα είχε ένα δεύτερο ραντεβού με το πεπρωμένο.

"... Το φως του Εωσφόρου έπεφτε πάνω στο μαύρο γυαλί του αρχαίου κτιρίου και ταυτόχρονα πάνω στο στενό ασημένιο τόξο που απλωνόταν πάνω από το νότιο τμήμα του ουρανού... Αν κάποιος κοίταζε προσεκτικά, θα μπορούσε να ξεχωρίσει τη λεπτή κλωστή του Πύργου του Παναμά, ενός από τους έξι ομφάλιους λώρους από διαμάντι που ένωναν τη Γη με τα διασκορπισμένα της παιδιά..." "Ξαφνικά, σχεδόν τόσο απότομα όσο είχε φανερωθεί, ο Εωσφόρος άρχισε να εξασθενεί και σιγά σιγά να χάνεται. Η νύχτα που οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει για τριάντα γενιές απλώθηκε με τα όμορφα φτερά της για να δώσει στον...

Το διαστημόπλοιο "Ράμα ΙΙ" ταξιδεύει έξω από το ηλιακό σύστημα. Πλήρωμά του δύο άντρες και μία γυναίκα. Μπροστά τους ανοίγεται το ανεξερεύνητο, σε ένα ταξίδι που κανένας άνθρωπος δεν επιχείρησε ποτέ. Στο τέλος της περιπετειώδους περιπλάνησης -άγνωστο πόσα χρόνια μετά- ίσως τους περιμένει η αλήθεια για τις μυστηριώδεις επισκέψεις του Ράμα και για τους αινιγματικούς κατασκευαστές του, που αναστάτωσαν τον πλανήτη.

Με τα πρώτα τους βήματα μέσα στην πόλη των χταποδοαραχνών, βρέθηκαν σε κατάσταση έκστασης, σαν μαγεμένοι (...) Τριγύρω τους ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων (...) Μια ομάδα από τέσσερα μεγάλα σκουλήκια ή φίδια που έμοιαζαν με στριφογυριστά ζαχαροκάλαμα, μόνο που είχαν πιο έντονα χρώματα, σέρνονταν μπροστά στην πύλη, στα πόδια του Ρίτσαρντ και της Νικόλ (...) Φυσικά υπήρχαν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, χταποδοαραχνών, που όλες τους είχαν έρθει στην πύλη για να ρίξουν μια ματιά στα δύο ανθρώπινα όντα που επισκέπτονταν την πόλη τους. Ήταν παραταγμένες σε ομάδες, μπροστά ή και πάνω...