Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στήσε το αντίσκηνό σου, δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος, ούτε σημείο g, ούτε ελεύθερη ζώνη. Τα σύνορα με το κράτος περνούν μέσα από το μυαλό σου. Φύλαγέ τα! Αυτά φυλάνε εσένα, μικρή ντροπαλή φονική βιολέτα

Ο Β. Γκ. Μαξ Ζέμπαλντ συνεργάστηκε με δύο εικαστικούς, τη Βρετανή Tess Jaray και τον Γερμανό Jan Peter Tripp. Η συνεργασία τους, όπως ήδη γνωρίζουμε, ήταν στενή και συνεπής, και συγχρόνως ελεύθερη από κάποια αυστηρά προδιαγεγραμμένη συμφωνία. Ο Ζέμπαλντ έστελνε κατά διαστήματα τα μικρά του ποιήματα στον Tripp [...] και στη Jaray, και αυτοί είχαν την ευχέρεια να διαλέξουν ποια από αυτά και με ποιο τρόπο θα τα χρησιμοποιήσουν. Σ' ένα γράμμα του προς τη Jaray ο Ζέμπαλντ γράφει πως τα ποιήματά του με το "ελάχιστο μέγεθός τους και την πλάγια φύση τους θα ταίριαζαν πολύ με τις α...

Το " Απαλό σκοτάδι" στη συλλογή της Εύας Ρούνεφελτ είναι κυρίως το σκοτάδι του θανάτου. Είναι απαλό, επειδή ο θάνατος δεν ερμηνεύεται ως άρνηση, αλλά ως καταφατικό μέρος της ζωής. Οι νεκροί ζουν ανάμεσά μας, συνομιλούν με τους ζωντανούς, τους θρέφουν και θρέφονται απ' αυτούς. Μια απαλή, αλλά αποφασιστικής σημασίας διερεύνηση της ζωής, την οποία η Εύα Ρούνεφελτ, από τους σημαντικότερους ποιητές στη Σουηδία σήμερα, παρακολουθεί με γλώσσα αποσπασματική, λιτή και, πάνω απ' όλα, πυκνή. Οι λυρικές της εικόνες ξαφνιάζουν και με τη δύναμη των λεπτών παρατηρήσεών της και με το βά...

Ένα μυθοπλαστικό, δοκιμιακό και ποιητικό συγχρόνως αφήγημα. Εξερευνά τη λεπτή βοή της ακατάπαυστης αϋπνίας που είναι αδιαχώριστη από τη μελαγχολική ευφορία των τόπων, των συνευρέσεων και των γεγονότων, καθώς διαχέεται από έναν λόγο δίχως λόγο. "Ξεκινάς και πηγαίνεις και πηγαίνεις και χάνεσαι, βγαίνεις έξω, εισχωρείς σε ένα βάθος πέρα από το πέρα, διαισθάνεσαι την άλλη άκρη της αβύσσου. Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις. Βάθος παίρνεις, βάθος αφήνεις. Πάντα εδώ, και εδώ, τώρα. Θεσσαλονίκη, 2 Απριλίου 2012 Το άγγιγμα με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Στο πάνω μέρος...

Μια στοχαστική, ποιητική και φωτογραφική συναντήση με τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και τα κείμενά του. "Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη α...

Μια στοχαστική, ποιητική και φωτογραφική συναντήση με τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και τα κείμενά του. "Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη α...

Μια στοχαστική, ποιητική και φωτογραφική συναντήση με τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και τα κείμενά του. "Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη α...

Το ποδήλατο δεν έβγαζε κανέναν ήχο, εκτός απο τα λάστιχα που μασούσαν την άσφαλτο. Ήταν και πάλι φαγωμένα και ίσως έσκαγαν απο στιγμή σε στιγμή. Τον προσπέρασε ένα αυτοκίνητο χωρίς να κόψει ταχύτητα. Θα πήγαινε με εβδομήντα, όσο το όριο στον δρόμο αυτό. Ένα μικρό άσπρο Σάαμπ, δέκα δεκαπέντε χρόνια παλιό, με σκουριασμένο το πίσω καπό, αλλά αθόρυβο. Σχεδόν σαν να μην είχε μηχανή, ένα φάντασμα που έπλεε πάνω απο την άσφαλτο στο απογευματινό φως. Πλέεις και βλέπεις όλους και όλα γύρω σου να πλέουν. Τα λόγια της ήρθαν πλέοντας στα αυτιά του. Μιλάς και ακούς σαν οι λέξεις να πλέο...

"Ο Θανάσης Βαλτινός δεν είναι ποτέ μόνος και δεν μ’ αφήνει ποτέ μόνο. Η μοναξιά δεν είναι μέρος του κόσμου του. Η μοναξιά στα κείμενά του έχει ξεμείνει μόνη της στο κενό που δημιουργούν οι συγκρούσεις των γεγονότων. Αυτό που μένει εκτός ιστορίας. Η ιστορία όμως με τα γεγονότα της συνομιλεί μαζί μου, αποζητά την παρουσία μου και τη μαρτυρία μου, την κρίση μου. Και τότε δεν είναι μόνο η ιστορία που με συντροφεύει ή τα γεγονότα της, αλλά και η αντίληψη της ιστορίας, η αντίληψη του ρόλου της στη διαμόρφωση μεταξύ άλλων και της αντίληψης αυτής".

"Ο Θανάσης Βαλτινός δεν είναι ποτέ μόνος και δεν μ’ αφήνει ποτέ μόνο. Η μοναξιά δεν είναι μέρος του κόσμου του. Η μοναξιά στα κείμενά του έχει ξεμείνει μόνη της στο κενό που δημιουργούν οι συγκρούσεις των γεγονότων. Αυτό που μένει εκτός ιστορίας. Η ιστορία όμως με τα γεγονότα της συνομιλεί μαζί μου, αποζητά την παρουσία μου και τη μαρτυρία μου, την κρίση μου. Και τότε δεν είναι μόνο η ιστορία που με συντροφεύει ή τα γεγονότα της, αλλά και η αντίληψη της ιστορίας, η αντίληψη του ρόλου της στη διαμόρφωση μεταξύ άλλων και της αντίληψης αυτής".

"Ο Θανάσης Βαλτινός δεν είναι ποτέ μόνος και δεν μ’ αφήνει ποτέ μόνο. Η μοναξιά δεν είναι μέρος του κόσμου του. Η μοναξιά στα κείμενά του έχει ξεμείνει μόνη της στο κενό που δημιουργούν οι συγκρούσεις των γεγονότων. Αυτό που μένει εκτός ιστορίας. Η ιστορία όμως με τα γεγονότα της συνομιλεί μαζί μου, αποζητά την παρουσία μου και τη μαρτυρία μου, την κρίση μου. Και τότε δεν είναι μόνο η ιστορία που με συντροφεύει ή τα γεγονότα της, αλλά και η αντίληψη της ιστορίας, η αντίληψη του ρόλου της στη διαμόρφωση μεταξύ άλλων και της αντίληψης αυτής".

Όταν ξεκινά το έργο η σχέση μεταξύ της Φαίδρας και του Ιππόλυτου έχει ήδη ολοκληρωθεί. Απομένει η αντιμετώπιση της πράξης απ' όλα τα πρόσωπα του έργου. Η τραγική διάσταση της πράξης αυτής τονίζεται με κάθε τρόπο, συγχρόνως όμως θέλω να παρουσιάσω την ανατρεπτική και αναπότρεπτη αυτή πράξη, τα αισθήματα που την προκάλεσαν και τα αισθήματα και τις σκέψεις που την ακολούθησαν ως διαστάσεις μιας πρωταρχικής και καθολικής κατάφασης.(...) Η κατάφαση υπάρχει ως συνεκτική δύναμη και καθορίζει την ακατονόμαστη άβυσσο που έχει ανοίξει μέσα και ανάμεσα στα πρόσωπα η πράξη της Φαίδρας...

"Η διαύγεια με την οποία ταυτίζω τη Μιτσοτάκη ανατέλλει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά χωρία, από τις πιο δυσπρόσιτες παραστάσεις των κειμένων της, τους πιο δυσνόητους συνειρμούς της. Έχω την βαθιά εντύπωση ότι η Μιτσοτάκη δεν μπορεί να αποφύγει τη διαύγεια ακόμη κι αν προσπαθήσει, ότι είναι μια εκ προτέρου σχέση της με τον κόσμο και με τη γλώσσα που τον συνέχει. Εδώ καλωσορίζει μια παρέα κοχλιούς και ρωτά ενδόμυχα αν αισθάνονται δέος".

"Η διαύγεια με την οποία ταυτίζω τη Μιτσοτάκη ανατέλλει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά χωρία, από τις πιο δυσπρόσιτες παραστάσεις των κειμένων της, τους πιο δυσνόητους συνειρμούς της. Έχω την βαθιά εντύπωση ότι η Μιτσοτάκη δεν μπορεί να αποφύγει τη διαύγεια ακόμη κι αν προσπαθήσει, ότι είναι μια εκ προτέρου σχέση της με τον κόσμο και με τη γλώσσα που τον συνέχει. Εδώ καλωσορίζει μια παρέα κοχλιούς και ρωτά ενδόμυχα αν αισθάνονται δέος".

"Η διαύγεια με την οποία ταυτίζω τη Μιτσοτάκη ανατέλλει ακόμη και μέσα από τα πιο σκοτεινά χωρία, από τις πιο δυσπρόσιτες παραστάσεις των κειμένων της, τους πιο δυσνόητους συνειρμούς της. Έχω την βαθιά εντύπωση ότι η Μιτσοτάκη δεν μπορεί να αποφύγει τη διαύγεια ακόμη κι αν προσπαθήσει, ότι είναι μια εκ προτέρου σχέση της με τον κόσμο και με τη γλώσσα που τον συνέχει. Εδώ καλωσορίζει μια παρέα κοχλιούς και ρωτά ενδόμυχα αν αισθάνονται δέος".

Μέρες χωρίς κορόνες 1. Το χορτάρι γνέφει, λέει ότι γνέφει σε μένα και, αμέσως, να προσέξω πολύ πώς μου γνέφει. Το δεντρολίβανο μιλά στο χορτάρι, του λέει τι θέλει αυτός εδώ, και το χορτάρι του απαντά με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, να προσέξει πώς μιλά. Στοχαστικές καρδιές στην καρδιά έρημων τόπων. Μπορώ να είμαι εδώ δίχως να είμαι; Στρατόπεδο Κόδρα, 20 Μαρτίου 2020.