Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στις "Ψεύτικες βλεφαρίδες", το έβδομο βιβλίο του Γιώργου Χρονά στις εκδόσεις της "Οδού Πανός", ο αναγνώστης θα συναντήσει τον Νταίηβιντ Μπάουϊ, τους Μπαουχάουζ, τον Αλέξη Δαμιανό, την Κατερίνα Χέλμη, την Πάτυ Σμίθ, την Σαπφώ Νοταρά, τους ποδοσφαιριστές μιας ομάδας Γ΄κατηγορίας, τις αλεπούδες και τους αετούς του πάρκου της Θεσσαλονίκης, τους νέγρους των οδών, δέκα απελπισμένα λαϊκά τραγούδια και πλήθος από παρόμοια κείμενα ριγμένα στο τυπογραφημένο αυτό χαρτί.

Γεννήθηκα την 1η Ιουνίου του 1926. Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια χωρίς μητέρα. Άλλαξα διαδοχικά δώδεκα οικογένειες μέχρι να καταλήξω στο ορφανοτροφείο της πόλης. Στα δεκάξι μου παντρεύτηκα τον εργάτη Τζαίημς Ντάγκερτυ. Έμεινα μαζί του τρία χρόνια. Το 1954, παντρεύτηκα τον Τζόε Ντι Μάτζιο πρωταθλητή του μπέιζμπολ, σαν Έλληνα θεό ωραίο. Δέκα μήνες μείναμε μαζί. Το '56 παντρεύτηκα τον Άρθουρ Μίλερ. Χώρισα το '60. Θυμάμαι την ημερομηνία, 1 Νοεμβρίου του 1960, το ανήγγειλα στις εφημερίδες... Περιέχονται τα κείμενα: - Γιώργος Χρονάς, "Ο τρελλός χορός της Μαίρλυν" - Ερνέστο Κ...

Γεννήθηκα την 1η Ιουνίου του 1926. Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια χωρίς μητέρα. Άλλαξα διαδοχικά δώδεκα οικογένειες μέχρι να καταλήξω στο ορφανοτροφείο της πόλης. Στα δεκάξι μου παντρεύτηκα τον εργάτη Τζαίημς Ντάγκερτυ. Έμεινα μαζί του τρία χρόνια. Το 1954, παντρεύτηκα τον Τζόε Ντι Μάτζιο πρωταθλητή του μπέιζμπολ, σαν Έλληνα θεό ωραίο. Δέκα μήνες μείναμε μαζί. Το '56 παντρεύτηκα τον Άρθουρ Μίλερ. Χώρισα το '60. Θυμάμαι την ημερομηνία, 1 Νοεμβρίου του 1960, το ανήγγειλα στις εφημερίδες... Περιέχονται τα κείμενα: - Γιώργος Χρονάς, "Ο τρελλός χορός της Μαίρλυν" - Ερνέστο Κ...

"Διαβάζοντας κανείς την αυτοβιογραφία της Καίτης Γκρέϋ, μπορεί από μια άποψη να καταλάβει "τι σημαίνει Ελλάδα", με όλη τη σημασία της φράσης. Και προπαντός, "τι σημαίνει Έλληνας". Μέχρι τώρα, το δικαίωμα της απάντησης σε τέτοιου είδους ερωτήματα το είχαν, κατά κύριο λόγο, τα υψηλά πνευματικά κεφάλαια του τόπου - λογοτέχνες, ακαδημαϊκοί, ιστορικοί, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, ποιητές κ.ά." Γιώργος Νοταράς, "Η Καθημερινή", 12 Μαΐου 1983

Γεννήθηκα στις 3 Απριλίου του 1924 στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Ήμουν το τρίτο παιδί της οικογένειας. Έχω δύο αδελφές. Το όνομα του πατέρα μου σαν το δικό μου - Μάρλον Μπράντο και της μητέρας μου Ντόροθυ. Ο πατέρας ήταν ένας πετυχημένος πωλητής σε μια εταιρεία ζωοτροφών που τον πιο πολύ καιρό έλειπε από το σπίτι. Δεν τα πηγαίναμε καλά. Αδιαφορούσα για μένα. Τίποτα δεν του άρεσε απ' ό,τι έκανα. Όλα τα έβρισκε αδιάφορα. Αυτή η στάση του απέναντι μου με έκανε να έρθω πιο κοντά στη μητέρα μου. Τη μυθοποίησα όπως ο Οιδίποδας (γελάει).

"Το μόνο που θέλω στη ζωή μου είναι να μείνω μόνη, μακριά απ' όλους". "Είμαι μια μοναχική ύπαρξη πάνω στη γη" "Σταματήστε, σας παρακαλώ, να χτυπάτε κάθε βράδυ την πόρτα του δωματίου μου, ενώ ξέρετε ότι έχω ανάγκη από λίγο ύπνο". "Να με αποκαλείτε απλώς G.G.". "Με πειράζει πολύ τ' ο,τιδήποτε γράφετε για μένα... είναι σαν να φυλακίζετε την ψυχή μου μέσα σε δυο κόλες χαρτί". Περιέχονται τα κείμενα: - "Μόνο μια φορά τον αιώνα εμφανίζεται τέτοιο πρόσωπο" - "Γκρέτα Γκάρμπο: ο μύθος της, θα ζει" - Γιώργος Χρονάς, "Γκρέτα Γκάρμπο" - Ελένη Μπίστικα, "Η ανάσταση εν...

Ιερό τέρας, σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας, σούπερ σταρ πολύ γρήγορα ανεβασμένη στο χώρο του μύθου το πεπρωμένο της Brigitte - Bardot - βαπτισμένη BB απ' την εκδότρια του "Elle", την Helene Lazareff - αρχίζει εδώ. Γύρισε 47 έργα, διαφόρων ποιοτήτων, αλλά ορισμένα, όπως "Η αλήθεια", "Η ιδιωτική ζωή", "Η περιφρόνηση" και "Σε περίπτωση δυστυχίας" προβάλλονται στις κινηματογραφικές λέσχες αποδεικνύοντας ότι η Μπριζίτ Μπαρντό πέρα από τον μύθο της, από την σταρ και το μοντέλο για το μπούστο της Δημοκρατίας, απλούστατα μπορούσε να 'ναι και ηθοποιός. Περιέχονται τα κείμενα...

Όλοι οι δρόμοι που οδηγούν σε νεκροταφεία, κοιμητήρια ψυχών, διαφημίζουν, πώς κατασκευάζουν φωτογραφίες, των προσφιλών σας προσώπων, από πορσελάνη. Έτσι και σ' αυτό το βιβλίο αγαπημένα πρόσωπα και ψυχές τυλίγονται την πορσελάνη της στιλπνότητος και τοποθετούνται τυπογραφικά στη σειρά που παρουσιάστηκαν σε εφημερίδες, περιοδικά, οπισθόφυλλα βιβλίων 1981-1992. Ο χρόνος, λένε, πώς είναι πανδαμάτωρ. Η τυπογραφία, δια της "πορσελάνης" της, είθε να συμφωνήσει.

Επειδή πολλές στον ύπνο μου συναντώ παιδιά που δουλεύουν σε αρτοποιεία, σε βενζινάδικα, σε μαγαζιά να είνια γκαρσόνια και να ρωτούν -ποιος είναι αυτός ο Τζαίημς Ντην;- εύκολο, μα την αλήθεια, όνομα, για να το μάθουν κι αυτοί που δεν ξέρουν εγγλέζικα-, για αυτά τα παιδιά λοιπόν, θα διηγηθώ εδώ, σ' αυτό το βιβλίο, ποιος ήμουν, ποιος υπήρξα, γιατί έπαψα να ζω 24 χρονών.

Περιέχονται τα θεατρικά έργα: - Η φαμελιά του Νίχιλ - Επεισόδιο στο σινεμά Ίλιον - Πλατεία Ομονοίας - Το σπίτι της Γκλόρια Μούντι

Στις 5 Ιουλίου 1971, έξη άνθρωποι, φίλοι του Τζίμ Μόρισον στο Παρίσι, τον οδηγούν νεκρό στην τελευταία του κατοικία. Η ημέρα δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Παρίσι με την φίλη του Πάμελα, και η τελευταία του πορεία δεν έχει τίποτα από τη λάμψη και τη φωτιά της σκηνικής του παρουσίας. Οι φύλακες καθαρίζουν τους τάφους, κάποιοι άλλοι μαζεύουν τα σκουπίδια και ποτίζουν τα λουλούδια και το γκαζόν. Οι λιγοστοί επισκέπτες του νεκροταφείου δεν ξέρουν ποιον κηδεύουν. Η Ανιές Βαρντά, ο Άλαιν Ρόναιη, η Ρόμπιν Έρτλ, ο Εβρέ Μύλερ,...

Δείγμα γραφής: ΙΕΡΟΣ ΠΟΝΟΣ Αισθάνομαι χωρίς προέλευση χωρίς καταγωγή όπου καταλήγω με καλύπτουν οι μουσικές οι φωτισμένες πλευρές των πόλεων. Βαδίζω έξω από τα σύνορα θέλοντας να συλληφθώ και να ομολογήσω ότι υπήρξα ένα τίποτα ένας ιερός πόνος στην ωμοπλάτη.

[...]Ονομάζω "Τα αρχαία βρέφη" προσωπικό μου κενοτάφιο. Κενοτάφιο τριάντα ενός χρόνων. Έτσι συσσωρευμένα προκλητικά, τυπογραφικά δηλαδή, σ' αυτό το βιβλίο, μεγαλύτερο από ό,τι είναι οι πλάτες μου, τα κηδεύω. Όπως πτωχεύσας έμπορος τις καρτέλες πελατών του - ακόμα και των επισφαλών πελατών του- τα βάζω στη σειρά και στην θέση περίπου την οριστική. Όπως βρέφη νόθα, που δηλαδή δυνατά και τυχαία συνελήφθησαν, και σε μάντρες βρεφοκομείων ή δίπλα σε ντενεκέδες σκουπιδιών τυλιγμένα μέσα σε εφημερίδες νύχτες διαβατές περνώντας τα βρήκανε. Σαν αιγυπτιακές γάτες ή πουλιά επαρχιακών τ...

99 ποιήματα του Γιώργου Χρονά, από το 1973 έως το 1997, και από τα έργα του: -"Βιβλίο" (1973) -"Οι λάμπες" (1974) -"Τα μαύρα τακούνια" (1979) -"Ο αναιδής θρίαμβος" (1984) -"Κατάστημα νεωτερισμών" (1997)

Τι είναι το βιβλίο "Τελετές μοτοσυκλέτας"; Το σενάριο ενός έργου ελληνικού που δεν γυρίστηκε ακόμα; Δημοσιογραφία αντοχής για τα μηχανάκια και το θόρυβό τους; Η ζωή των μοτοσυκλετών στην Ελλάδα σήμερα; Όνειρο για αγόρια σε σπίτια εκτός σχεδίου πόλεως ή μια πρώτη προσπάθεια να αποτυπωθεί μια νεοελληνική μυθολογία και ένα μνημείον σημερινών καιρών; (από την πρώτη έκδοση, 1981)

91 κείμενα, 300 ή 400 λέξεων, γραμμένα για την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", που μιλάνε για ανθρώπους, για πουλιά, για φόνους στην πρώτη σελίδα, για ναυάγια και ναυαγούς, για τη ζωή των πόλεων, για τη νύχτα, για την επαρχία, για δισκοθήκες και τραπεζικούς υπαλλήλους, για δίσκους, για επώνυμους, για ανώνυμους διαβάτες των οδών. Πορτραίτα προσώπων και εποχών, μιας ζωής που χάνεται. Άλλοτε μοιάζουνε με ζεϊμπέκικα, μακρόσυρτους χορούς των υδάτων, της θάλασσας που χτυπά στα βράχια, ή σβησμένα τραγούδια. Εύθραυστα και επιρρεπή κείμενα όπως πρέπει σε μια "Χάρτινη εξέδρα", που τη χτ...

Τα κορίτσια ενός σχολείου, στο Ρέντη, έχουν ζητήσει το προαύλιο ενός εργαστασίου, στο Ρουφ, για να κάνουν το μνημόσυνο μια συμμαθήτριάς τους, που αυτοκτόνησε, γιατί δεν πέρασε στις εξετάσεις από την Πρώτη στη Δευτέρα Γυμνασίου. Από τον έξω κόσμο καλούν μόνο τη μάνα της που έρχεται χωρίς να ξέρει τι θα συμβεί και πότε. Το έργο αρχίζει μόλις μπαίνει στην είσοδο η μητέρα και ο χορλος κλείνει πίσω της την πόρτα. Κοιτάει έκπληκτη το χώρο. Στο προαύλιο του εργοστασίου.