Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι "Τρεις πραγματείες για τη θεωρία της σεξουαλικότητας", μαζί με την "Ερμηνεία των ονείρων", θεμελιώνουν την ψυχανάλυση, αποτελώντας την σημαντικότερη προσφορά του Φρόιντ στην ανθρώπινη γνώση και κατά κάποιον τρόπο το πνευματικό στίγμα του 20ού αιώνα. Η φροϊδική ψυχανάλυση, από θεραπευτική μέθοδος αρχικά της ψυχικής νόσου, διευρύνεται εν συνεχεία σε γενική θεωρία του ασυνείδητου, σε μεθοδολογικό όργανο ερμηνείας των ανθρώπινων σχέσεων, σε ιδεολογία και κοσμοαντίληψη. Πρόκειται για την ανακάλυψη μιας νέας επιστημολογικής ηπείρου.

Το 1891, αν και "σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις έχει πια στραφεί προς την ψυχοπαθολογία", ο Freud τολμά να ξιφουλκήσει εναντίον των μεγαλύτερων ονομάτων της νευρολογίας. Το Για την ερμηνεία των αφασιών είναι το πρώτο του βιβλίο. Η εμπορική του αποτυχία θα τον απογοητεύσει οικτρά. Πολλοί πιστεύουν - εντελώς απλοϊκά - πως μετά την αποτυχία αυτή εγκατέλειψε το παιχνίδι και η νευρολογική του φλέβα στέρεψε. Το βιβλίο αυτό, που έχει θέμα το λόγο και τις διαταραχές του , αγνοήθηκε από τους ψυχαναλυτές ως κάτι που δεν τους αφορούσε. Στην Αγγλία μεταφράζεται μόλις το 1953, στη Γαλλί...

Δύο πρωτοπόροι γιατροί και πέντε γυναίκες ασθενείς συναντήθηκαν σε μια ευτυχή για την επιστήμη στιγμή και από αυτή προέκυψε τούτο το βιβλίο. Η μία ήταν ασθενής του Μπρόυερ, οι άλλες τέσσερις του Φρόυντ. Δίπλα σε ένα θεωρητικό μέρος, οι δυο γιατροί πραγματεύονται στον πυρήνα του βιβλίου ο καθένας χωριστά τις ιστορίες αυτών των πέντε γυναικών, που με τα ψυχικά τους προβλήματα θα μπορούσαν να είναι γυναίκες της διπλανής μας πόρτας. Παρά την ασθένειά τους, την υστερία, ή ίσως και εξαιτίας αυτής, ήταν τόσο ευφυείς και κατά κάποια έννοια υγιείς, ώστε συνέβαλαν τα μέγιστα στη γέν...

Τα "Δοκίμια μεταψυχολογίας" του 1915 αποτελούν την πρώτη προσπάθεια του Φρόυντ να περιγράψει συστηματικά ορισμένες από τις βασικές ψυχοδιανοητικές διαδικασίες από τη δυναμική, τοπογραφική και οικονομική τους πλευρά. Στα πέντε αυτά δοκίμια πραγματεύεται τη θεωρία των Ενορμήσεων, της Απώθησης, του Ασυνείδητου, του Ονείρου, του Πένθους και της Μελαγχολίας, με σκοπό την αποσαφήνιση των θεωρητικών υποθέσεων που μπορούν να θεμελιώσουν ένα ψυχαναλυτικό σύστημα.

[...] Με την προτροπή του Lowenfeld ο Freud άρχισε να γράφει το 1901 αυτή τη συνοπτική, εκλαϊκευμένη εκδοχή της "Ερμηνείας των ονείρων" (1900) (ελλ.μετάφραση: εκδόσεις "Επίκουρος", 1993), δηλαδή ούτε ένα χρόνο μετά την έκδοση του μεγάλου του έργου, που άφησε μεν εποχή, αλλά αρχικά δεν είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Παρά ταύτα ο Freud έμεινε ακλόνητος στην πεποίθησή του για τη σημασία των ανακαλύψεών του σχετικά με την ουσία του ονείρου. Σε προχωρημένη ηλικία, το 1931, προλογίζοντας την τρίτη αγγλική έκδοση του μεγάλου έργου του, έγραψε ότι τέτοιες γνωστικές ιδέες έρχονται...

Στο βιβλίο αυτό ο ιδρυτής της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ και ο κλασικός φιλόλογος και λαογράφος Νταβίντ Οπενχάιμ πραγματεύονται μια κατηγορία ονείρων τα οποία παρουσιάζονται υπό τη μορφή ανεκδότων ή αστείων ιστοριών στη λαϊκή παράδοση. Τα όνειρα αυτά έχουν άσεμνο χαρακτήρα (αφού αναφέρονται στο σεξ ή την αφόδευση) και εμφανής τους σκοπός είναι να διασκεδάσουν εκείνους που τα αφηγούνται ή τα ακούν. Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς πίσω απ' αυτήν την πρόσοψη, λένε οι δύο μελετητές, διαπιστώνει δύο πράγματα: πρώτο, ότι ο συμβολισμός που ενυπάρχει στα όνειρα αυτά συμπίπτει πλήρως...

Το περίφημο αυτό κείμενο του Sigmund Freud, δημοσιεύεται για πρώτη φορά το 1913. Από την αλληλογραφία του βγαίνει το συμπέρασμα ότι η ιδέα γι' αυτό το έργο του ήρθε τον Ιούνιο του 1912. Σ' ένα γράμμα του -στον Ferenzi, με ημερομηνία 7 Ιουλίου 1913- άφηνε να εννοηθεί πως στην πραγμάτωση αυτού του έργου είχε παίξει ρόλο ένας "υποκειμενικός παράγοντας", το γεγονός δηλαδή ότι και ο ίδιος είχε τρεις κόρες. Δύο σκηνές από τον Σαίξπηρ δίνουν την αφορμή στο Φρόυντ γι' αυτό το κείμενο. Η μία είναι από τον "Έμπορο της Βενετίας", όπου η όμορφη και συνετή Πόρσια καλείται να διαλέξε...