Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] "Δεν έχουν σημασία οι επέτειοι. Μ' αρέσει πάντα να φαντάζομαι αυτήν την ανορθογραφία μέσα στον άνυδρο κόσμο των φιλολόγων, αυτόν τον άνθρωπο που φωτογραφήθηκε να χαϊδεύει τη στήλη της Ηγησούς. να τον σκέφτομαι να παρατηρεί ακόμη όλο αγωνία τη Σαρκοφάγο, εκείνο το δοχείον θανάτου, που γινόταν μπρος στα μάτια του ένας ζωντανεμένος τόπος ερωτικού σμιξίματος δύο νέων. Σκεφτόταν να τους στήσει μια παγίδα: "... να ξαναζωντανέψω τη λάρνακα. Να 'ναι πάλι κλειστή και πάλι με γυμνά σώματα μέσα, που θα πετιούνταν όμως με λαχτάρα σε λίγο σα νεκραναστημένα". Αλλά τις παγίδες μάς τ...

"Με ελάχιστες ελλείψεις -που ως γνωστόν παρατηρούνται ακόμη και στις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης- η συλλογή Κ. Ιωαννίδη αποτελεί ένα χαρακτηριστικό πανόραμα της ελληνικής ζωγραφικής του 20ου αιώνα. Κεντρικός στόχος δεν είναι να δείξει τους πειραματισμούς της εκφραστικής γλώσσας αλλά το σημαινόμενο κάθε έργου, το εσωτερικό νόημά τους που τα ενώνει όλα μαζί σε μιαν αλυσίδα, έτσι ώστε το ένα με το άλλο να αφηγούνται μια ιστορία. Ιστορία όχι πομπώδη και ρητορική αλλά ταπεινή και καθημερινή, σαν να εκπέμπεται από ένα βλέμμα που κοιτάζει τον κόσμο μέσα απ' τη συγκίνηση τ...

Στην έκδοση περιλαμβάνονται 57 ποιήματα του Αλεξανδρινού ανθολογημένα από τον Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Στην έκδοση περιλαμβάνονται 57 ποιήματα του Αλεξανδρινού ανθολογημένα από τον Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Η φράση του Οράτιου "Ut pictura poesis" (Η ζωγραφική είναι σαν την ποίηση) επαληθεύεται ακόμα μια φορά στη συνάντηση δύο κορυφαίων σύγχρονων δημιουργών, που εκπροσωπούν δυναμικά τις Τέχνες αυτές στον τόπο μας. Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης προσεγγίζει με πρωτότυπα ζωγραφικά έργα μια σειρά ποιημάτων του Αντώνη Φωστιέρη επιλέγοντάς τα από πέντε συλλογές που καλύπτουν χρονικό φάσμα τριάντα έξι χρόνων, προβάλλοντας ευρηματικά το εικαστικό τους ισοδύναμο και εμπλουτίζοντάς τα με μια νέα οπτική μυθολογία. Τα περισσότερα έργα εγκιβωτίζουν και ενσωματώνουν ως οργανικά στοιχεία χαρακτηριστικ...

Κάθε Πέμπτη όλοι αναρωτιούνται ποιο θα είναι και όλοι ξέρουν ότι μια ολοσέλιδη εικόνα ενός έργου τέχνης θα χρωματίσει την Αθήνα, θα κάνει όλη την πόλη μια υπαίθρια γκαλερί. Αυτή η τέχνη-πρωτοσέλιδο, ένα μάλλον μοναδικό παγκοσμίως φαινόμενο, η εικόνα ενός εικαστικού έργου στο δρόμο, ίσως αλλάξει τον τρόπο που οι πολίτες της πόλης αντιμετωπίζουν την τέχνη, αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, σε βαθμό που δεν φανταζόμαστε. Η τ έ χ ν η ερμηνεία της καθημερινότητας, πρώτη είδηση, κάθε βδομάδα 100.000 εικαστικές προκηρύξεις. 71 δημιουργοί της εικόνας αναδεικνύουν τις εκπλήξεις που...

Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΟΥ Έτσι όπως ανοίγει τα πανιά του το καλοκαιράκι βλέπω τον Μαγιακόφσκι ξυπόλητο να βαδίζει πάνω στην Κασπία Θάλασσα. Έτσι χλωρός ακόμα είναι στον κήπο μας. Κατηφόρες που έχει ο χρόνος, βογκητά και λησμονιές. Ελλειπτικά που είναι τα φιλιά σου, έχουν τη φορά του αποχωρισμού. Και τι είναι ο χρόνος; Ένα σφυράκι είναι που σου χτυπάει τις νύχτες τα μάτια και σπάει τα κρύσταλλα του ουρανού και τρέχουν: λέξεις, κόμματα, τελείες και παρενθέσεις. Και εκείνη η σπηλιά -που δεν φαίνεται στον χάρτη- μας κρύβει από τον κόσμο και με ψιθύρους και ματιές...

18 μικρά κείμενα δημοσιευμένα τα περισσότερα σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Aποτυπώνουν τη βαθιά αίσθηση και συναίσθηση της ποιητικής συνάφειας του Γιάννη Ψυχοπαίδη με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, την ελληνική καλλιτεχνική παράδοση και το ελληνικό τοπίο. Kαι αναδεικνύουν με γνώση και με ευαισθησία τη βαθύτερη ευθύνη του δημιουργού-ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία και στο περιβάλλον που τον ενέπνευσαν. 18 μικρά κείμενα καλλιτεχνικού ήθους και συλλογικής μνήμης.

Η "Κάθαρση" είναι η πέμπτη ποιητική συλλογή του Νίνου Φένεκ Μικελίδη. Τα σχέδια που κοσμούν το βιβλίο είναι του Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Στη Λέσχη έμαθα να εκτιμώ τον καλό κινηματογράφο. Αλλά και όλη η στάση μου απέναντι στη ζωή άλλαξε μέσα από τις ταινίες, πιστεύω. Έμαθα να εκτιμώ τις ταινίες, τα πράγματα, τα νοήματα, τους ανθρώπους που δεν κραυγάζουν, αλλά "μιλάνε" με άλλο τρόπο, αφήνοντας σκόπιμα κενά, σιωπές που μιλάνε καλύτερα, για να ερμηνεύσεις, να μαντεύσεις, να προβληματιστείς. Επειδή τις απαντήσεις θα τις βρούμε μόνοι μας, δεν θα δοθούν έτοιμες, επειδή η αλήθεια δεν είναι ποτέ μία. Και ο καθένας από μας έχει το δικαίωμα να βρει τη δική του απάντηση, σύμφωνα με τον χαρακτήρα, τις εμπειρίες και τις γ...

Το κολάζ είναι μια τεχνική οικεία και μάλλον αγαπητή. Από τα λερωμένα με κόλλα παιδικά χέρια ως την αφισοκόλληση στους δρόμους κι από τα νεανικά ημερολόγια με τα αναμνηστικά σχέδια, σημειώσεις, εισιτήρια, φωτογραφίες και ποικίλα ευφάνταστα ενθύμια ως τους πίνακες ανακοινώσεων που διαρκώς καλούμαστε για τον έναν ή τον άλλο λόγο να συμβουλευτούμε, το κολάζ βρίσκεται στην καθημερινότητά μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, τα κινήματα του μοντερνισμού και n εισβολή της εικόνας μέσω των διαφημίσεων και της ενημέρωσης, έδωσαν στο κολάζ μια νέα,...

ΖΟΥΣΕ Η Μάρθα ζούσε με ό,τι αφαιρούσε απ’ τους καρπούς των ημερών της μ’ αυτό το στέρημα της αφαίρεσης περνούσε απ’ τη σκόνη στη στάχτη απ’ τα στεγνά νερά του παρόντος στα φλογερά ύδατα του μέλλοντος (F/B Πηνελόπη, 29 Νοεμβρίου 2004) Η Μάρθα του Ντίνου Σιώτη είναι ένα πρόσωπο φανταστικό, με σάρκα και οστά. Κυκλοφορεί ανάμεσά μας φορώντας λογότυπα νοσταλγίας, έκθετη στις τυφλές, πε-ρασμένες δεκαετίες. Στο βλέμμα της στροβιλίζονται αλησμόνητες μέρες και νύχτες εδώ ή εκεί, στην Ελλάδα ή στην Αμερική. Σε έναν ουρανό που είναι και βοσκοτόπι πετάει, π...

[...] Είκοσι Έλληνες δημιουργοί έστρεψαν το φακό τους, ασφαλώς με ιερή συγκίνηση και ευαισθησία, στο κυκλικό νησιώτικο σύνολο του κεντρικού Αιγαίου που περιβάλλει προστατευτικά τη Δήλο, την ιερή νήσο του Απόλλωνα για να απαθανατίσουν συγκεκριμένα υλικά. Το ξερό, πετρώδες, ενίοτε απόκρημνο αλλά ανεπανάληπτο τοπίο των Κυκλάδων και το κρυστάλλινο μάρμαρο, διάφανο σχεδόν σαν την πρώτη αυγή της ανθρωπότητας. Από τους συμπαγείς όγκους που γεννήθηκαν μοναδικές μορφές, τα κυκλαδικά γλυπτά, που συχνά δεν ξεπερνούν σε μέγεθος την ανθρώπινη παλάμη. [...] Η έκθεση "Με τον φακό στραμμέν...

ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕ Ήταν σ' απόσταση ψιθύρου. Κι έτσι νόμιζε πως όλα θα μπορούσε να τα πει. Χωρίς ν' ακουσθεί απ' όσους βέβαια δεν θα έπρεπε να μάθουνε το μυστικό προώρως. Τα χαμηλόφωνα όμως, ακριβώς, τόσο πολύ προφυλαγμένα και με τα σώματα κοντά να τα μιλάνε μεγάλη περιέργεια γεννάνε για όλα αυτά τα έτσι ειπωμένα. Γι' αυτό σε απόσταση ψιθύρου όσα λέγονται τη φαντασία ακόμα πιο πολύ την προκαλούνε. Μιλάτε δυνατά όσοι θα θέλατε κάποια να μη φανούν, και ακουσθούνε.