Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας ποιητής Αποτυχίες, συμβιβασμοί, αλκοόλ, χειρόγραφα σκισμένα, πράξεις ηρωισμού στη φαντασία μου, αφήνοντας σαν τον αυνανισμό, μια αίσθηση ταπεινωμένου αντρισμού, λαχεία που πέφτουν στις ονειροπολήσεις μου, ο χρόνος κι η φιλοδοξία που σαν σκυλιά μοιράζονται τα κόκαλά μου κι άλλοτε μια λύσσα να εξευτελιστείς για να ξεχάσεις όλα όσα δεν έγιναν ή μήπως υπομείνεις αυτά που είναι να γίνουν. Κι η ποίηση; Η ποίηση - ένας τρόπος για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα...

Θά θελα να μιλήσουμε, απόψε, σύντροφε. Χρόνια ονειρευόμουν αυτά τα λόγια, πλημμυρισμένα από δάκρυα μα ντρεπόμουνα σαν το φαντάρο που γυρίζει απ’ το μέτωπο και βλέποντας στο γύρισμα του δρόμου ξαφνικά την αγαπημένη του σκεπάζει και με τα δυο του χέρια αυτό το τραύμα που του παραμορφώνει όλο το πρόσωπο. Ήταν ένα μεγάλο αξέχαστο φθινόπωρο. Δεν αγάπησα ποτέ άλλη γυναίκα τόσο πολύ.

Αυτοί που πολύ βασανίστηκαν, γιατί δεν ξέρανε τι να κάνουν τον εαυτό τους, κι όταν τόμαθαν, είχε πια βραδιάσει - και, καμμιά φορά βγάζουν το παλιό καπέλλο τους έξω απ’ το παράθυρο, στη βροχή, κι ύστερα το κοιτάνε ευτυχισμένοι, αφού εκεί που πήγαν, τους είχαν με χαρά υποδεχτεί, και τους είχαν βάλει να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, αυτοί, που έζησαν χωρίς ιστορία, σαν τον Θεό, κι ο γερο-ράφτης, πεθαμένος χρόνια, πάντα λίγο πιωμένος, ήρθε εκείνο το βράδι, «τα μέτρα, μου λέει, δε μου τάδωσαν σωστά», «μα εγώ του λέω, δεν είχα ποτέ μια δική μου γωνιά -πού, λοιπόν να το...

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ Συχνά, μέσα στη νύχτα, καθώς περπατάς ολομόναχος, κάτι σ' αγγίζει στον ώμο, γυρίζεις τότε - και μονομιάς νιώθεις όλο το μάταιο της ύπαρξης. Αλλά δε θλίβεσαι σα νάσαι ο πρώτος που το ανακαλύπτεις. ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ Οι άλλοι, μάλιστα, απορούσαν που έμενε ακόμα παιδί. Δεν ήξεραν πως απλώς είχε αργοπορήσει. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ "Ήρθα", έλεγες πάντα μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρ’ όλο που δεν σε περίμενε κανείς. Όμως ακριβώς αυτό σου έδινε μια βαθύτερη απάντηση.

[...] Στο ανθολόγιο της παρούσας έκδοσης περιλαμβάνονται κείμενα κριτικής, αποσπάσματα βιβλιοκρισιών και μέρη συνθετικών εργασιών, με θέμα το σύνολο σχεδόν της ποιητικής παραγωγής του Σαχτούρη. Στόχος της ανθολόγησης ήταν να εκφραστεί η πολυφωνία της κριτικής πρόσληψης και να συμπεριληφθούν όσα κείμενα θίγουν ή θέτουν θεωρητικά προβλήματα γύρω από το σαχτουρικό έργο. Όσον αφορά τις βιβλιοκρισίες έγινε προσπάθεια να περιληφθούν κρίσεις για τις περισσότερες ποιητικές συλλογές, με σκοπό την, κατά το δυνατόν, πληρέστερη ιστορική παρουσίασή τους. Ωστόσο η τακτική αυτή δεν τηρήθη...

Ο ανά χείρας τόμος περιλαμβάνει ανθολόγηση 49 δημοσιευμάτων για το λογοτεχνικό έργο του Νάσου Βαγενά. Προτιμήθηκε η βιβλιοκεντρική ομαδοποίηση των δημοσιευμάτων αντί της χρονολογικής ή της κατά συγγραφέα- έτσι προτάσσονται τρία κείμενα που αναφέρονται γενικά στη ποιητική δημιουργία του Βαγενά και ακολουθούν τα υπόλοιπα 46 που χωρίζονται σε εννέα ομάδες, όσες και τα λογοτεχνικά βιβλία του Ν.Β. [= "Πεδίον Άρεως" (4), "Η συντεχνία" (6), "Βιογραφία" (6), "Τα γόνατα της Ρωξάνης" (4), "Ο λαβύρινθος της σιωπής" (3), "Περιπλάνηση ενός μη ταξιδιώτη" (6), "Η πτώση του ιπτάμενου" (3),...

«Δόκιμος ποιητής ο Τάσος Λειβαδίτης αποδεικνύεται με το πρώτο κιόλας βιβλίο των αφηγημάτων Το εκκρεμές αξιόλογος επίσης πεζογράφος. Το περίεργο μάλιστα, στην περίπτωσή του, είναι ότι στην πεζογραφία φαίνεται ν' ακολουθεί μία "γραμμή" ολότελα διαφορετική από κείνη, που επέλεξε ως ποιητής. Μεγαλόστομος και "αποδεικτικός" στην ποίησή του, χαμηλόφωνος και υπαινικτικός στην πεζογραφία του.» Βάσος Βαρίκας, "Βήμα", 1967

ΥΙΙΚΗ ΣΤΟΡΓΗ Η μητέρα μου, απ’ τις καλές πλύστρες του καιρού της, έπασχε από αρθριτικά κι ήτανε δύσκολο τώρα να κατέβει. Έπρεπε, λοιπόν, εγώ κάθε νύχτα ν’ ανεβαίνω στον ουρανό. ΖΩΗ Α, ζωή! Ένα ξένο καπέλο φορεμένο βιαστικά, μέσα στον πανικό του βομβαρδισμού.

Τι νάναι αυτό που φέγγει στο σκοτάδι νάναι άραγε ήλιος. Ένας άνθρωπος καίγεται ένας άνθρωπος φωτίζει τη νύχτα ολόρθος σ' ένα φυλάκιο φωτίζει τη νύχτα τον αλείψαν πετρέλαιο και τον άναψαν άναψε κι όλας μια μεγάλη φωτιά στον κόσμο πάμε να ζεσταθούμε απόψε να δούμε λίγο ουρανό να δούμε μήπως έχουμε πεθάνει και αυτά τα δυο παιδιά αυτοί οι δυο ξυλιασμένοι φαντάροι να δούνε την ώρα να δούνε ότι είναι η ώρα που κανένα ρολόι δεν έδειξε ποτέ που κανείς δεκανέας της αλλαγής δεν υπάρχει να δούνε ότι είναι η ώρα η ώρα η πιο βαθειά της νύχτας που ξαναγινόμαστε άνθ...

Χαιρετισμός στην Ιστορία Τα δέντρα είναι τ' αναλόγια που τα πουλιά ακουμπάνε τα φλύαρα αναγνώσματά τους οι δρόμοι προς την ηδονή τη νύχτα χάνονται στο άπειρο - ως ας μην ξαναγυρίζαμε - αλλά το πρωί βγάζω το καπέλο μου στην καθημερινότητα που ξαναγράφει απ’ την αρχή την Ιλιάδα.

Εκδίκηση Φτύστε με χτυπήστε με ποδοπατήστε με εγώ κάθε βράδι σας εκδικούμαι καθώς γυρίζοντας αργά σπίτι μου πιωμένος ταπεινωμένος πλαγιάζω αγκαλιά μ’ ένα αηδόνι.

Παγωνιά, φυσάει στους έρημους δρόμους της πολιτείας ο άνεμος στροβιλίζει τη σκόνη παρασέρνει τ’ αποτσίγαρα τα σύννεφα τα χαρτιά λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνάνε βιαστικοί στους δρόμους φυσάει φυσάει στις καμινάδες στις στέγες κάτω απ’ τις γέφυρες φυσάει μες απ’ τα’ αχαμνά σκέλια των κατάδικων που σουλα- τσάρουν στα προαύλια των φυλακών φυσάει στις ματωμένες κοιλιές των γυναικών που γεννάνε έξω απ’ τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων φυσάει στις παράγκες στα παραπήγματα στα καπηλειά φυσάει κάτω απ’ τα παλιά ανάχτορα Μνημόσυνο για τους πεσόντε...

Η συλλογή και έκδοση των κριτικών του Τάσου Λειβαδίτη από τον ποιητή Θανάση Νιάρχο συνιστά μια πολύτιμη προσφορά. Μας δείχνει πως για μιαν ολόκληρη εποχή, εποχή συγκρούσεων και αγώνων, διωγμών και ελπίδων, καταστροφών που σώρευσε η δικτατορία και προσδοκιών που έφερε η δημοκρατία, ένας μεγάλος ποιητής στοχάζεται πάνω στην ποίηση. Κι ακόμα πως μέσω της ποίησης συνομιλεί και με τον κόσμο και με τους σύγχρονούς του ποιητές, βλέποντάς τους σαν φίλους και συναγωνιστές στον ίδιο δρόμο για τον ίδιο σκοπό. Το δώρο που μας κάνει ένας ποιητής, ο Θανάσης Νιάρχος, σώζοντας αυτά τα κείμ...

Γιατί οι γυναίκες έχουν προαιώνιους, μυστικούς δεσμούς με το αίμα, αίμα της ήβης, αίμα της παρθενιάς, αίμα της γέννησης και βλέπουν πως τα λόγια στάζουν αίμα, λογχισμένα απ’ τη δυσπιστία και βλέπουν πως οι πράξεις τρέχουν αίμα απ’ τη δειλία αποκεφαλισμένες αίμα στα χέρια, αίμα στις κούπες, αίμα στο ψωμί αίμα για να γεννηθείς, αίμα για να πεθάνεις βαθύ, σα θαύμα, ανθρώπινο αίμα

Ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον... ΣΤ΄ Το πρωί, λοιπόν, της αξιομνημόνευτης εκείνης μέρας - αλλά προς τι να γίνομαι τόσο σαφής, αφού αρχίζουμε πάντα εκεί που κάτι έχει για πάντα τελειώσει, κι εγώ ονειρεύτηκα να ‘μαι ένα πρόσωπο μυθιστορηματικό, κι ας γελάνε μαζί μου, κι έπειτα κάθονται κι απορούνε με πόση ευκολία μαθαίνεις ένα όργανο, δεν ξέρουν πόσα χρόνια άναβες με οικονομία το φως, κι αργότερα δεν θα ‘χει πια καμιά σημασία το θύμα - ο δολοφόνος σκοτώνει πάντα κάτι άλλο, - πόσα πράγματα μισοτελειωμένα : ένας δρόμος που τρόμαξες και γύ...

Ο μουσικός Συχνά τη νύχτα, χωρίς να το καταλάβω, έφτανα σε μια άλλη πόλη, δεν υπήρχε παρά μόνο ένας γέρος, που ονειρευόταν κάποτε να γίνει μουσικός, και τώρα καθόταν μισόγυμνος μες στη βροχή - με το σακάκι του είχε σκεπάσει πάνω στα γόνατά του ένα παλιό, φανταστικό βιολί, «το ακούς;» μου λέει, «ναι», του λέω, πάντα το άκουγα», ενώ στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγόταν στα πουλιά το αληθινό ταξίδι.