Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Στην πατρίδα με φωνάζανε Αγγελικώ. Στην ξενιτιά όπου έζησα με φωνάζανε Αγγέλα και Αγγελική. Το συνήθισα όπως συνήθισα και τόσα άλλα... Ό,τι σου πω θα τα πει η καρδιά μου. Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Έζησα θάνατο και μύρισα αίμα. Πουλήθηκα σκλάβα. Αγάπησα δυο άντρες. Ο ένας χάθηκε νωρίς, ο άλλος με έκτισε απ’ την αρχή. Έχω μια κόρη δική του που είναι ο ήλιος μου. Με ξέσκισαν άγρια θεριά τότες που η άνοιξη φούντωνε μέσα μου. Τότε ήταν που έμαθα πόσο κιοτής και Γιούδας γίνεται ο άνθρωπος για να σώσει το τομάρι του. Τις νύχτες ξυπνάω ακόμα γεμάτη φόβο. Ευτυχώς υπήρξα τυχερή και...

Στα άπατα παλάτια του βυθού οι νεράιδες πλέκουν στα μαλλιά τους φύκια και ορίζουν τα μελλούμενα. Μοιραίνουν με μπλε βαθύ της θάλασσας τον ανύποπτο έφηβο, που νιώθει στις φλέβες του να πάλλονται χιλιάδες μυστικά χρώματα, ενώ οι ζωοδότριες αχτίδες του ήλιου βάφουν την έμπνευσή του. Τον θεωρούν αλαφροΐσκιωτο μα αυτός σκάβει στις ζωγραφιές του το σκληρό φλοιό των ανθρώπων γύρω του και παραβιάζει τις διπλοκλειδωμένες πύλες των ανομολόγητων λογισμών τους. Τα έντονα χρώματα και οι φωτοσκιάσεις πάνω στον καμβά του κατακτούν μυστικούς κόσμους και αποκαλύπτουν τις εσωτερικές θύελλες...

Αριστέα: Το καθιστικό ήταν άδειο. Ο Γιάννης είχε φύγει. Κάθισα στον καναπέ, κουλουριάζοντας το σώμα μου στη μια γωνιά. Το μυαλό μου έμενε ακίνητο, λιμνασμένο. Προσπάθησα να σκεφτώ νοερά που ήσουν. Σε φαντάστηκα να μπαίνεις στο μικρό διαμέρισμα και να σε υποδέχεται εκείνη. Εγώ ήμουν μόνο ένα τρελό πάθος. Δεν είχα δικαιώματα πάνω σου. Άλλη διεκδικούσε την αγάπη σου. Μέσα στην απόλυτη μοναξιά του δωματίου όλα είχαν εξαφανιστεί, εκτός από τη συσκευή του τηλεφώνου, που έμενε εκεί σαν μοναδικό σημάδι στο σύμπαν, καλώντας με να σχεδιάσω με κάποιους αριθμούς το πεπρωμένο μου. Σηκώ...

Στα άπατα παλάτια του βυθού οι νεράιδες πλέκουν στα μαλλιά τους φύκια και ορίζουν τα μελλούμενα. Μοιραίνουν με μπλε βαθύ της θάλασσας τον ανύποπτο έφηβο, που νιώθει στις φλέβες του να πάλλονται χιλιάδες μυστικά χρώματα, ενώ οι ζωοδότριες αχτίδες του ήλιου βάφουν την έμπνευσή του. Τον θεωρούν αλαφροΐσκιωτο μα αυτός σκάβει στις ζωγραφιές του το σκληρό φλοιό των ανθρώπων γύρω του και παραβιάζει τις διπλοκλειδωμένες πύλες των ανομολόγητων λογισμών τους. Τα έντονα χρώματα και οι φωτοσκιάσεις πάνω στον καμβά του κατακτούν μυστικούς κόσμους και αποκαλύπτουν τις εσωτερικές θύελλες...