Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η σημασία που είχαν και το ιδιαίτερο άρωμα που παίρναν οι λέξεις από το στόμα της Ρηνιώς έκαναν τον Ηλία πολλές φορές να σκέφτεται ότι ο μόνος τρόπος να γράψει ποτέ κάτι καλό θα ήταν ή να έβαζε τη Ρηνιώ να μιλάει ή ο ίδιος να ήταν τόσο ερωτευμένος με τους ήρωές του, ώστε να ακούει τις κουβέντες τους με την ίδια αγαλλίαση όπως τώρα από το μικρό ρόδινο στόμα της αγαπημένης του. Βαθύτερα όμως από το γλυκό μαρτύριο του έρωτα και της δημιουργίας, μια μονιμότερη αγωνία, σαν γραμμένη μες στη σάρκα του, τον παίδευε τυραννικά: ήταν η φοβία του για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και γι...

Ξεκομμένοι απ' το δέντρο της Ελλάδας, ζητώντας λίγη Ελλάδα αλλού, ζητιανεύοντας, διαλυμένοι σαν τα παγάκια που λιώσαν στο νερό και με τα δάκτυλα παθιασμένα ζητάς να τα βρεις, χωνεμένοι με τα αχώνευτα, ζητάμε λίγη δικαίωση εκ του ασφαλούς. Μας ωρίμασε όλους η δικτατορία. Δεν σηκώνει πια άλλη αυταπάτη. Είμαστε πια μεστοί. Η επιδέξια βλακεία τους μας ωρίμασε.

"H μέρα σηκώθηκε δύσκολα για τους έγκλειστους της Kάτω Kηφισιάς. Πρώτα κελαηδήσαν τα πουλιά μες στον κήπο, έπειτα ένα μπουγάζι της αυγής έκανε τα ξεραμένα φύλλα να θροΐσουν. Δυο γάτες τσακώθηκαν για ένα νεκρό σπουργίτι κι οι αράχνες μες στο παλιό το σπιτικό πανικοβλήθηκαν με τους ανθρώπους. Tα ερμάρια, που είχαν χρόνια να ανοιχτούν, ανατρίχιαζαν όταν τα άγγιζε ένα ανθρώπινο χέρι. O Σάκης, μέσα απ' τα κλειστά παντζουρόφυλλα, έβλεπε στον κήπο την προτομή του Σικελιανού, με την κουτσουλιά στο μάγουλο σαν δάκρυ και τη σπασμένη μύτη, περήφανη μορφή ποιητή, κι ήξερε, σαν "παρ' ολ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

"Είναι το άθροισμα προσωπικού πάθους και της υποκειμενικής ανάγνωσης και λιγότερο ένα έργο αυστηρά φιλολογικό. Όλα τα ποιήματά της μου αρέσουν, διότι με εκφράζουν. Όλα τα έζησα, τα οικειοποιήθηκα. Με πολλά μεγάλωσα, με άλλα που τα βρήκα στο δρόμο μου ώριμος ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια. Όλα τα βλέπω να σηματοδοτούν, σαν τις παλιές χιλιομετρικές πλάκες ή τις σημερινές πινακίδες στις διασταυρώσεις των καιρών, το μεγάλο δρόμο που ακολούθησε η ποίησή μας από τον Ρήγα έως τις μέρες μας... Η "Ελληνική ποίηση", έργο τουλάχιστον μιας δεκαπενταετίας, είναι ίσως το πιο προσωπικ...

- Καλημέρα. Θα θέλαμε να σας προτείνουμε να γράψετε μια ερωτική ιστορία... - Α! Ωραία πρόκληση. Και δύσκολη υπόθεση... Αλλά πώς, βρε παιδί μου; - Χωρίς κανέναν περιορισμό. Μόνο που θα πρέπει να είναι γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο. Σαν να τη διηγείστε σε κάθε αναγνώστη χωριστά. [...] (από τον πρόλογο της Μικέλας Χαρτουλάρη, με τίτλο: "Ένα στοίχημα που κερδήθηκε") Ο τόμος περιέχει τα διηγήματα: - Α. Ασωνίτης, "Τα τρία πρόσωπα της Ίριδας" - Ν. Βασιλειάδης, "Η πεπατημένη" - Β. Βασιλικός, "'Μη νομίζεις πως κι εγώ σε ξεχνάω'" - Ν. Γιαννακοπούλου, "Το κακό δεν επιστρέφετα...

"...Η Ρούλα μού δίνει τα χέρια της. Είναι απλή, το σώμα της διαγράφεται γλυπτό κάτω απ' το φόρεμα. "Κάθισε", μου λέει, και μου δείχνει το κρεβάτι όπου κάθεται. Αρνιέμαι. Μ' αρέσει απόψε τόσο πολύ, η φτώχεια της, η μυρωδιά της μπουγάδας, το παντοτινό χαμόγελο, τα αφράτα, ξυπόλυτα πόδια της, θέλω τόσο πολύ να την αγκαλιάσω, να πιάσω τα πόδια της, να τα φιλήσω, όπως ο εγκληματίας τα πόδια της πόρνης Σόνιας, όταν μετανοεί, και φοβάμαι να καθίσω δίπλα της, μήπως μαγνητιστώ και τα χάσω".

"...Παντού υπήρχαν αναμνήσεις πολύ νωπές, που ξεπετάγονταν σαν κρίνοι και μ' αρρώσταιναν. Παντού αυτές οι αναμνήσεις χαλούσαν καθετί το καινούριο που ήθελα να γευτώ. 'Ετσι ήταν εδώ, έτσι με φιλούσε και τα λόγια της μου ξανάρχονταν στο μυαλό στάζοντας γλυκά σαν το μέλι από την κερήθρα. "Κι ωστόσο, ανάμεσα σ' αυτό που ήθελα και σ' αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή υπήρχε το χάος μιας νύχτας. Μα ζητούσα κι αυτό το είδος του πόνου. Την οδύνη της απουσίας της, όπου η μνήμη γινόταν πανίσχυρη κι επεξεργαζόταν με το δικό της τρόπο τα περασμένα. Γιατί έχει κι η μνήμη μας τις απαιτήσ...

"Υπάρχεις. Παρηγοριέμαι". Γράμματα μικρά, σαν ρίζες συσπειρωμένες, ρίζες που μιας κι αγγίξουν το χώμα μου αρχίζουν να μεγαλώνουν βυζαίνοντας το στέρνο μου, γίνομαι η γλάστρα, "υπάρχεις, παρηγοριέμαι", με πιάνει το χέρι σου και με τινάζει, τόσο χώμα περιττό πέφτει απ' τις ρίζες αυτών των γραμμάτων σου, τόσο άχρηστο χώμα, και από κάτω μια σελίδα λευκή, τσακισμένη στα τέσσερα, για να τυλίξει κάτι φωτογραφίες που σκεπάζουν την τριετία της απουσίας σου.

...Πλοία απ' το βοριά, που δεν αφήσατε ούτε την ηχώ απ' το πέρασμά σας, φωτιές που κάψατε δίχως στάχτη, κι εσύ, σπίτι μου, ζεστασιά μου, εσύ που μου έδινες καινούρια πίστη στη ζωή, πόδια μου, κολόνες που σήκωναν το σύμπαν, τώρα, εσύ, χέρια από φως, μάτια δίχως την εικόνα μου, γιατί, γιατί έτσι να φύγεις, με τόσο πόνο, με τόση αγωνία, με τέτοια κούραση, σταματημένο ρολόι του ουρανού, να που όλο ψηλώνω, χωρίς να το θέλω, όπως κατεβαίνεις εσύ, χωρίς να το θέλεις, δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα να σε ξαναβρώ, το ξέρω πως δεν υπάρχει και δεν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω τουλάχιστο...

Ωραία είναι το να τυπώνεις ιδέες, ατάκες και φαντασιώσεις καταγραμμένες από 'δώ κι από 'κεί, με τον Θανάση Λάλα και τον Βασίλη Βασιλικό, που δεν χρησιμοποιήθηκαν πουθενά αλλού και που συγκεντρώνουν με φρεσκάδα τις προοπτικές και το παραλήρημα για την τέχνη, σ' ένα περιβάλλον ιστορικό και πολιτικό τελείως διαφορετικό από το σημερινό. Αυτές οι φωνο-ερωτήσεις του Βασιλικού, ένα μείγμα αποριών προς την τέχνη, από τη μεριά ενός λόγιου, με μια άποψη όμως για την πολιτική που την έχει βιώσει, εκμαιεύουν φωνο-απαντήσεις βουτηγμένες στο μαύρο της τέχνης και στο μπλε του παραληρή...