Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όλα θα ξεχαστούν. Μια μέρα αγκαλιασμένοι θα βρεθούμε οι απόδημοι κ' οι εδώδιμοι, οι αντιστασιασθέντες κ' οι νεκρόφιλοι. Θα πούμε: "Ό γέγονε, γέγονε· ο νεκρός κείται στον πάνω όροφο". Κ' εσύ, πτωματολόγος εξ επαγγέλματος, θα σκύψεις ξανά πάνω στα εξόριστα κείμενα, ξανά αγνοώντας την απόδημη οδύνη για την ενδημική συμφορά. Βασίλης Βασιλικός, "λάκα-σούλι", 1969

"Με τις "Φωτογραφίες" ο Βασίλης Βασιλικός συνεχίζει [...] τους εκφραστικούς πειραματισμούς του. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο νέος αυτός πεζογράφος [...] καταβάλλει μια συνειδητή κι επαινετή προσπάθεια για ανανέωση στα εκφραστικά μέσα της αφηγηματικής πεζογραφίας μας: αναπτύσσει παλιά θέματα -τις ερωτικές, ψυχικές και σαρκικές σχέσεις ενός ζευγαριού π.χ- με νέο τρόπο, με νέα μορφή, με νέα τεχνική [...]. Ο συγγραφέας εδώ αναμοχλεύει, επεξεργάζεται και αξιοποιεί, με λεπτότητα, με τέχνη, με λυρική έξαρση, τις αναμνήσεις του. 0 κεντρικός ήρωας του βιβλίου μπερδεύει το παρελθόν...

"Η διήγηση του Ιάσονα" (1953) σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση του Βασίλη Βασιλικού στη νεοελληνική πεζογραφία. Ο Ιάσονας του Βασιλικού είναι ένας σύνθετος ήρωας, που κινείται στο μεταίχμιο εφηβείας και ενηλικίωσης, εξάρτησης από την πατρική εξουσία και ελευθερίας, προσκόλλησης στην πατρίδα και φυγής, ασφάλειας και περιπέτειας, μοναξιάς και συντροφικότητας, πεδιάδας και βουνού, στεριάς και θάλασσας, προφορικού και γραπτού λόγου. Ο συγγραφέας αντλεί την έμπνευσή του από τον αρχαιοελληνικό μύθο, για να αναπτύξει έναν εντελώς προσωπικό στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη φύση και ιδιαί...

Το μυθιστόρημα-ντοκουμέντο για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1963). Ένα βιβλίο-σύμβολο τα χρόνια της δικτατορίας, ένα μυθιστόρημα-σταθμός στην ελληνική λογοτεχνία. Γραμμένο εν θερμώ από το συγγραφέα σχεδόν παράλληλα με την εξέλιξη των γεγονότων και της δίκης που συντάραξε την Ελλάδα, το "Ζ" εκδόθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της ταραγμένης δεκαετίας του 1960. "Λογοτεχνικό ρεπορτάζ" ή "φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος" για τον ίδιο τον Βασίλη Βασιλικό, το "Ζ" κινείται στα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας με το συγγραφέα να ενορχηστρώνει τα επίσημα ντοκο...

"Είναι δυνατόν να φορολογούνται τόσο άγρια οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν, επειδή συμβαίνει να γνωρίζει το κράτος τα εισοδήματά τους; Γιατί ξεφεύγουν διαρκώς από την τσιμπίδα του κράτους και δεν τουν πιάνει ποτέ, αυτοί οι πολύ λίγοι στην Ελλάδα που έχουν στα χέρια τουν τον τεράστιο πλούτο; Αν δεν υπάρξει ένα παλαντζάρισμα ανάμεσα σε αυτά τα δύο, θα γίνει επανάσταση. Και δεν μιλώ για την προδοσία ολόκληρου αυτού του κόμματος, που εξακολουθεί να έχει δυστυχώς το ίδιο όνομα μι εκείνο που είχε το 1974..." Βασίλης Βασιλικός Δυστυχώ...

Στα "Χαζά μπούτια" συγκεντρώνονται μερικές από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες που διηγήθηκε ποτέ ο Βασίλης Βασιλικός. Ιστορίες με ερωτικά καλοκαίρια, με ερωτικές μνήμες, με οικογενειακές μνήμες, με πολιτικές μνήμες. Ιστορίες αγάπης και χωρισμού, ιστορίες αιφνίδιας χαράς και γλυκειάς μελαγχολίας, ιστορίες τρυφερές, αλλά και διεισδυτικές μέχρι τον πυρήνα των πραγμάτων. Κινηματογραφικός στην εναλλαγή των εικόνων και της πλοκής, γοητευτικά δραματικός σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως όμως βαθιά ειρωνικός, αλύπητα σατιρικός και παράλληλα συμπονετικός προς την χρονίως πάσχουσα ελλην...

Έλληνες και ξένοι πανεπιστημιακοί, λογοτέχνες και δημοσιογράφοι γράφουν μικρές ιστορίες για τα ζώα και υποστηρίζουν ότι τα ζώα δεν είναι κατώτερα όντα: Αισθάνονται, πονούν, αγαπούν, αντιλαμβάνονται, κρίνουν, θυμούνται, έχουν συνείδηση, έχουν ικανότητες που δεν έχουμε, έχουν δικαιώματα. Με λογική και συναίσθημα σχολιάζεται η σχέση των ζώων με τον άνθρωπο, η παρουσία τους στον μύθο και το παραμύθι, στην τέχνη και την τεχνολογία, στη θρησκεία και τη φιλοσοφία, και καταγγέλλεται η σκληρότητα με την οποία συχνά αντιμετωπίζονται. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται τεκμηριωμένα και...

"... Ο πατέρας μού το έλεγε όταν ήμουν μικρός: "Θα πεθάνεις στην ψάθα με τη λογοτεχνία". Τελικά μπορεί να βγει δικαιωμένος. Αλλά δεν έζησα, μπαμπά, στην ψάθα. Έζησα στα πλούτη με τη λογοτεχνία. Αν πεθάνω στην ψάθα είναι το λιγότερο. Τι να τα κάνεις τα πλούσια φέρετρα;" Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι μια "κλασική" αυτοβιογραφία. Πρόκειται μάλλον για σελίδες ημερολογίου, για "φύλλα φθινοπωρινά", που γράφτηκαν, απότομα και ξαφνικά, μέσα σε κάποιους μήνες στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οριστική έκδοση της φημισμένης "αυτοβιογραφίας" του Βασίλη Βασιλικού...

Ο Βασιλικός έχει πάντα την ανάγκη να ζει "εκτός των τειχών", σύμφωνα με τον τίτλο του πρώτου κειμένου αυτού του βιβλίου. Σ' αυτό ο ίδιος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συνεχίζει τη γραμμή της ανεξάρτητης και ενωτικής δράσης που υπήρξε η γραμμή του Λαμπράκη και της γενιάς που αναφερόταν σ' αυτόν, μια γενιά που άφηνε πίσω της την τραγική κληρονομιά του εμφυλίου πολέμου και ξανάρχιζε τον διάλογο από την αρχή όπως την επαύριο της απελευθέρωσης. Πρέπει να αναφερθούμε στη σύντομη περίοδο της συνειδητοποίησης και των βίαιων συγκρούσεων που αρχίζει με τον "μαραθώνιο" της ει...

Μια απρόβλεπτη συνάντηση δύο συγγραφέων - Βασίλης Βασιλικός και Νίκος Παπανδρέου, με διαφορετική ματιά αλλά με κοινό στοιχείο την προσέγγιση, με γραφή λογοτεχνική, πτυχών της δημόσιας ζωής της μεταπολεμικής Ελλάδας, με την πολιτική προβληματική να συναντά την ηθογραφία - από τις στήλες του μηνιαίου περιοδικού Οικονομική Επιθεώρηση. Μια συνάντηση η οποία ξεκίνησε το 1999 και συνεχίζεται, κάτω από την πίεση αλλά και την πειθαρχία της επικαιρότητας, φωτίζει όλο και ευρύτερες περιοχές του δημόσιου προβληματισμού, δημιουργώντας στους αναγνώστες μια ανάγλυφη εικόνα για όσα αλλ...

"Ήρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ' αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ' την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγίχτηκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ' αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί. Ένα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη δε...

Ο Στέλιος μιλάει για τη ζωή του στον Βασίλη Βασιλικό και αυτοβιογραφείται... Η κυρα-Γεσθημανή, το τραγούδι, οι γυναίκες της ζωής του, η αγάπη του για τη φύση και το ψάρεμα, οι Πόντιοι, οι εταιρείες δίσκων, οι συνεργάτες, το κοινό του, η μοίρα της καταστροφής που τον κυνηγούσε, τα ταπεινά του όνειρα... ιχνογραφούν τον καμβά της ζωής του μεγαλύτερου εκφραστή των καημών του λαού. Η εκ βαθέων αφήγηση του Στέλιου Καζαντζίδη στον Βασίλη Βασιλικό αποτελεί τη μοναδική ίσως ολοκληρωμένη εξιστόρηση των βιωμάτων του ήδη από τα πρώτα παιδικά του χρόνια τις μέρες της Κατοχής ως το...

Πόσο κρατάει η φλόγα της αγάπης στη γυναίκα αν το μάτι ή η αφή συχνά δεν την πυρώνουν; Στο ερώτημα του Δάντη απαντάει ο Βασίλης Βασιλικός με μια ιστορία παθιασμένου έρωτα που δεν τον σταματάει ούτε ο θάνατος, που αντίθετα, ο θάνατος του επιτρέπει να παραμένει απροσδόκητα δυνατός. Το βιβλίο, πρωτογραμμένο το 1978, έχει κάνει αλλεπάλληλες εκδόσεις και έχει γυριστεί σίριαλ για την τηλεόραση. Τριάντα δύο χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το "Foco d' amor" είναι πια ένα κείμενο όπου η λογοτεχνική απόλαυση, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ενισχύεται από τη χρονική απόσταση της πρ...

1993. Όλο και περισσότερο το Παρίσι αυτό, της μοναξιάς, μου θυμίζει το Παρίσι της αυτοεξορίας. Γκρίζο, αδιάφορο. Κράτησα ημερολόγια, μα δεν έγραψα ιστορίες τις ιστορίες που έγραφα άλλοτε, που μυθοποιούσα το μικροπεριστατικό με μιαν ευκολία απίστευτη.... Αυτήν τη βδομάδα έχω δουλειές. Το αμπαλάρισμα είναι το Σάββατο. Μια αγωνία με κατέχει αόριστη. Ο Βαλέριο (ο γάτος) στενάζει, όπως στέναζε και πριν από την επέμβαση. Είναι ένα παράπονο μοναχικού άντρα. Όπως το λέει κι ο Ελύτης στον "Αγράμματο και στην Ωραία", "σκόρπισε σπέρμα κι έσπειρε άστρα". Κάπως έτσι κι ο Βαλέριο,...

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

Ένας Άραβας μονάρχης -τύπος Σιχανούκ- που έχει εξοριστεί από τους κόκκινους μουφτήδες στη Ρώμη -εν είδει Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ-, και ένας διανοούμενος που εγκαθίσταται στην Αιώνια Πόλη για να συγγράψει τη βιογραφία του εξόριστου άνακτα, αποτελούν τους δύο βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος. Ποιοι όμως βρίσκονται από πίσω τους και καθορίζουν τη ζωή τους και τον θάνατό τους σαν να επρόκειτο για ανήμπορες μαριονέτες; Ποιοι επιθυμούν τη δολοφονία του μονάρχη; Πώς οι μεγαλοεκδότες γνωρίζουν τη σχεδιαζόμενη εκτέλεσή του; Μήπως έχουν πληροφορίες από τις πολυεθνικές πετρελαί...

Ένας μεγαλογιατρός βρίσκεται δολοφονημένος από ένα σιδερένιο κόκορα. Το μυστήριο εξιχνιάzει η Αθηνά Κακούρη. Ο Πέτρος Μαρτινίδης γράφει για έναν δημοσιογράφο που βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα παιχνίδι εκβιασμών που έχει, φευ, σχέση με τα θεία. Ο Βασίλης Βασιλικός μας γυρίζει πίσω στην εποχή της δικτατορίας, όπου όλα τα σκίαζε ο φόβος κι ο τραμπουκισμός. Ο Ανδρέας Αποστολίδης γράφει για ένα ελικόπτερο, μια ανεμόσκαλα, μια δραπέτευση κι ένα πολύπλοκο δίχτυ μικρών και μεγάλων εγκλημάτων. Η Τιτίνα Δανέλλη αναφέρεται στις τραγικές προεκτάσεις μιας ερωτικής ιστορίας με πρωταγωνιστέ...

Στις "Τρεις γυναίκες" κυριαρχούν η γυναίκα και ο τόπος, η ανάμνηση και το τίμημα του έρωτα. Κάθε γυναικεία φιγούρα συμπληρώνει και κλυδωνίζει ταυτόχρονα τον εσωτερικό κόσμο του αφηγητή. Kάθε προσπάθεια του ερωτευμένου νέου προσκρούει σε ένα "μυστήριο" ή ένα απρόοπτο. Kάθε επιβεβαίωση απειλείται από τη διάψευση. H χαρά είναι πρόσκαιρη, η αναζήτηση διαρκής. Επίκαιρες και διαχρονικές -η αυθόρμητη Ρούλα, η πρόσχαρη Έλεν, η αινιγματική Μάγδα- επανασυνδέουν το πλούσιο συγγραφικό έργο του Βασίλη Βασιλικού με τη λογοτεχνική παράδοση της νουβέλας. Κάτι που καλλιέργησαν, σε μια α...

Ξέρετε, εκείνο που αγάπησα περισσότερο στην Ελλάδα δεν ήταν τα μνημεία ή τα θέατρα, αλλά τ' Ανάπλι. Και ξέρετε, εκεί, κάτω απ τις φυλακές, υπάρχει μια μικρή εκκλησία με κάτασπρους τοίχους που με συγκίνησε όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. (από συνέντευξη του Ζεράρ Φιλίπ στον "Ταχυδρόμο" της 30.4.1955 για το παρεκκλήσι της Παναγίτσας)