Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συγκεντρωτική έκδοση των τεσσάρων έργων: "Γλαύκος Θρασάκης: Μυθιστόρημα" (α' έκδοση: Πλειάς, 1974), "Γλαύκος Θρασάκης: Η επιστροφή" (Πλειάς, 1975), "Γλαύκος Θρασάκης: Μπερλίνερ Ανσάμπλ" (Πλειάς, 1976), "Τα απόκρυφα του Γλαύκου Θρασάκη" (Κάκτος, 1978).

"...Τα όνειρα είναι μια ουσία ζωής, η πρώτη που σε κρατά σε εγρήγορση στην άθλια ύπαρξή σου και βιάζεσαι να τρέξεις, να ξεχαστείς, σε μια ονειρική ταινία ή σε ένα βιβλίο με όνειρα ή στον έρωτα, όπου τα όνειρα που πλάθουν οι εραστές είναι τόσο συχνά τ' αντίθετο απ' την πραγματικότητα που ζούνε· και βγαίνουν ξανανιωμένοι απ' τον έρωτα, γιατί μπόρεσαν να ονειρευτούν, κι όσα τους προσγειώνουν στη ζωή, η καρτέλα, το νοίκι, η αρρώστια, η γκρίνια, τα μισούν και ζουν σε όνειρα ταξιδιών, σε διακοπές ονείρων, σ' ονειρικές καταστάσεις συμβίωσης ή πηγαίνουν να ξεδώσουν σ' ένα όνειρο γη...

"Σε βλέπω σαν μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που ζητά να με ξαναπεριλάβει. Να χωνευτώ μέσα στη ζέστα σου. Και μετά την τελευταία φορά, ξάπλωσες πάνω στα πόδια μου, απ' την αντίθετη πλευρά της καρδιάς σου. Τίποτα δεν πρόλεγε πως ήταν η τελευταία. Δεν είχες προλάβει να γεράσεις. Τις πρώτες, τις ελάχιστες άσπρες τρίχες που εμφανίστηκαν στους κροτάφους σου τις αγαπούσες. Το ότι θα σου δινόταν να γεράσεις για σένα ήταν ευτυχία. Γιατί σήμαινε πως θα ζούσες".

"...Είναι ακόμα τα λόγια σου μέσα μου πολύ ζωντανά. Η φωνή σου δεν έχει τίποτα χάσει από την έντασή της. Η φλόγα σου που καίει με ζεσταίνει ακόμα. 'Ελα, μαζί να βάλουμε ξανά τις νάρκες, να ανατινάξουμε τα κατεστημένα, να πληγώσουμε τους παχύδερμους, να ξύσουμε τους σοβάδες απ' τις εικόνες, για να λάμψουν οι Παναγίες σ' όλη την έκπαγλή τους ομορφιά. 'Ελα μαζί μου σ' αυτό το ταξίδι που κάνω μόνος μου. Θα σου πληρώσω μια θέση άδεια δίπλα μου, για να 'σαι πάντα κοντά μου".

"'Ηρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ' αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ' την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγιχτήκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ' αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί. 'Ενα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη...

"Ο Βασίλης Βασιλικός έδωσε το 1961 το πιο ώριμο έργο του, μια τριλογία ("Το φύλλο, το πηγάδι, τ' αγγέλιασμα"), που αποτελεί ένα φτάσιμο, αλλά μαζί και όριο για ολόκληρη τη μεταπολεμική πεζογραφία μας. Ο Βασιλικός ακολουθεί εδώ καινούρια εκφραστικά μέσα: τα τρία βιβλία της τριλογίας είναι οι τρεις φάσεις του ίδιου κεντρικού θέματος, ο μύθος και τα πρόσωπα, σε κάθε βιβλίο διαφορετικά, συγκλίνουν όμως στον ίδιο, φανερό αλλά και όχι τόσο εύκολα αποκρυπτογραφούμενο συμβολισμό. Το φύλλο, που θεριεύει υπερφυσικά μέσα στο μπετόν της πολυκατοικίας, καταστρέφει την ομαλή λειτουργία τ...

"Η βιολογία του έρωτα είναι να μην ανανεωθούν τα κύτταρα. Γιατί τα νέα που θα 'ρθουν δεν θα ξέρουν το άγγιγμα του χεριού σου. Γι' αυτό δεν θα τους λείπεις. Και δεν θέλω να μην τους λείπεις. Δεν θέλω να είμαι δίχως σου. Αντιστέκομαι στο λωτοφάγο καιρό, απελπισμένα, κρατιέμαι από κλωστές θύμησης που άλλοτε φτιάχναν το ζεστό πουλόβερ της αγάπης, όπως όταν τυλιγόμασταν σ' ένα μακρύ δικό σου φουλάρι, κρυώνοντας, και τα δύο σώματά μας γίνονταν ένα, όπως σε κάτι γλυπτά του Μουρ, η μονοκόμματη πέτρα, με μια τρύπα στη μέση, σχηματίζει δυο σώματα που αγκαλιάζονται".

"'Ηθελα τις μέρες αυτές να μείνω κοντά σου. Μα τι σημαίνει "θέλω"; 'Ενας περίχυτος συναισθηματισμός απ' το πρωί, είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γρήγορα υποχώρησε μπροστά στην έγνοια μου του τι να ψωνίσω για τις γκόμενες στην Αθήνα. Θα μπορούσα να μείνω εδώ, μάλλον θα 'μενα σίγουρα αυτές τις τρεις μέρες που μεσολαβούν ώσπου να κλείσουν τα δίχρονα, αν μπορούσα να 'μουν μόνος στο ξένο σπίτι. Μα χτες φτάσαν απρόβλεπτα οι νοικάρηδες κι έτσι τα μάζεψα άρον άρον κι έτρεξα στο αεροδρόμιο. Δεν είχε θέση στο αεροπλάνο κι έτσι φεύγω αύριο. Πήρα απ' τον κορνιζά τούς τελευταίους σου πίνακε...