Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι "Πέρσες" είναι ένα ιστορικό δράμα, που όμως ξεπερνά τα όρια του είδους, ανιχνεύοντας το νόημα που κρύβεται στο συγκεκριμένο γεγονός. Η νίκη των Ελλήνων είναι επίτευγμα δικό τους, καθώς και των θεών, που τιμωρούν την υπέρμετρη δύναμη αλλά και την ασέβεια. Ούτε λέξη χλευασμού για τον αντίπαλο δεν ακούγεται. Εξίσου σοβαρά αντιμετωπίζεται και η δύναμή του και η τραγικότητα της πτώσης του. Φυσικά, το δράμα είναι ταυτόχρονα και ιστορικό ντοκουμέντο: η μεγαλειώδης αφήγηση της ναυμαχίας γράφτηκε από κάποιον που έλαβε μέρος σ' αυτήν. Albin Lesky, "Η Τραγική Ποίηση των Αρχαίων...

Οι παραλογές ή μπαλάντες είναι αφηγηματικά δημοτικά τραγούδια και αφηγούνται ιστορίες με δραματικό περιεχόμενο, με στοιχεία παραμυθιακά και εξωλογικά και με δυνατή ποιητική πνοή, που φανερώνουν τη δημιουργική δύναμη του λαού. Οι αντιλήψεις που προβάλλουν, προϊόντα άλλων εποχών και άλλων κοινωνιών με κλειστους ορίζοντες, ενδιαφέρουν ίσως μόνο την κοινωνική ανθρωπολογία. Τα θέματα όμως, με διαφορετική κάθε φορά μορφή, μένουν πάντα ζωντανά. Κυρίως όμως μένει ζωντανή η ποητική ουσία των παραλογών. Ποιήματα δυνατά, ανοιχτά στην ερμηνεία, πηγές για νέα έμπνευση και δημιουργία.

Στην αρχή του έργου ο Οιδίπους είναι ο μεγάλος βασιλιάς που έχει σώσει τη Θήβα. Και είναι τώρα η μόνη της ελπίδα. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Οιδίποδα στο διάβασμα σκοτεινών μυστικών. Στο τέλος είναι ο μιαρός απόβλητος, αίτιος της δυστυχίας της πόλης, εξαιτίας εγκλημάτων που ο Απόλλων τα είχε προβλέψει, προτού εκείνος να γεννηθεί. Πρόκειται για αδυσώπητο ντετερμινισμό; Άραγε ο Σοφοκλής μας λέει ότι ο ανθρωπος δεν είναι παρά άθυρμα της Μοίρας; Ή μήπως εννοεί απλώς ότι οι θεοί μηχανεύτικαν αυτή την τρομερή μοίρα για τον Οιδίποδα, για να αποκαλύψουν τη δύναμή τους στ...

0 Οιδίπους, ο τυφλός ζητιάνος, ο "μιαρός", που σκότωσε τον πάτερα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του, καλείται από τους θεούς και πηγαίνει σ' αυτούς μέσα σε συνθήκες μυστηριώδους μεγαλοπρέπειας. Γίνεται φανερό ότι μετά το θάνατο του θα έχει δύναμη -για το καλό και το κακό, για να βοηθάει τους φίλους του και να βλάπτει τους εχθρούς του· θα γίνει δηλαδή "ήρωας", κάτι ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους... Η ηρωοποίηση του Οιδίποδα μετά θάνατον αποτελεί μυστήριο, όπως ήταν μυστήριο και η μοίρα της ζωής του. Είναι το κατεξοχήν θύμα των θεών, που υψώνεται με τη χάρη τους. Αυτά τα δυο...

Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως «οδηγός» για μια σωστή ξενάγηση στη νεοελληνική πεζογραφία. Να βοηθήσει δηλαδή τον αναγνώστη στην καλύτερη γνωριμία με τη νεοελληνική πεζογραφία και το λόγο της, με σημαντικούς πεζογράφους και τα έργα τους, με την τεχνική και την τέχνη της αφηγηματικής γραφής και της ανάγνωσης. Στο πρώτο μέρος δίνει με τρόπο απλό και εύληπτο βασικά στοιχεία αφηγηματολογίας και εκθέτει πολύ συνοπτικά την εξελικτική πορεία της νεοελληνικής πεζογραφίας από το 1830 ως το 1990 σε συνδυασμό με τα λογοτεχνικά ρεύματα και την ιστορική ζωή. Στο δεύτερο μ...

Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως «οδηγός» για μια σωστή ξενάγηση στη νεοελληνική πεζογραφία. Να βοηθήσει δηλαδή τον αναγνώστη στην καλύτερη γνωριμία με τη νεοελληνική πεζογραφία και το λόγο της, με σημαντικούς πεζογράφους και τα έργα τους, με την τεχνική και την τέχνη της αφηγηματικής γραφής και της ανάγνωσης. Στο πρώτο μέρος δίνει με τρόπο απλό και εύληπτο βασικά στοιχεία αφηγηματολογίας και εκθέτει πολύ συνοπτικά την εξελικτική πορεία της νεοελληνικής πεζογραφίας από το 1830 ως το 1990 σε συνδυασμό με τα λογοτεχνικά ρεύματα και την ιστορική ζωή. Στο δεύτερο μ...

Εδώ, για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο, η δύναμη τον δράματος βρίσκεται μάλλον στους χαρακτήρες παρά στις πράξεις τους. Τα αισθήματα της Μήδειας συγκινούν περισσότερο από την εκδίκησή της. Η διανοητική κατάσταση του Ιάσονος είναι πιο ενδιαφέρουσα από όσο η συμφορά του. Η δολοφονία των παιδιών, οφειλόμενη σε ζήλια και θυμό εναντίον του πατέρα, είναι καθαρή κτηνωδία... Όμως τα αισθήματα μιας γνναίκας της οποίας ο έρωτας έχει μεταβληθεί σε μίσος, όπως τα αισθήματα ενός άντρα που πλέον δεν αγαπά, αντιπροσωπεύουν κάτι το αιώνιο και αναλλοίωτο μέσα στην ανθρώπινη φύση. Εδώ βρίσκ...

Στην κωμωδία [εν αντιθέσει προς την τραγωδία] δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να ταυτίζονται ποιητής και σκηνοθέτης. Γνωρίζουμε ότι ο Αριστοφάνης ανέθετε συχνά τη σκηνοθεσία των έργων του σε άλλους... Από τα έντεκα σωζόμενα έργα του τρία σκηνοθετήθηκαν από τον Καλλίστρατο και δύο από τον Φιλωνίδη. Σ' αυτά περιλαμβάνονται, ίσως όχι τυχαία, οι περιφημότερες και δημοφιλέστερες κωμωδίες του: οι "Όρνιθες", η "Λυσιστράτη" και οι "Βάτραχοι". (Horst-Dieter Blume, "Εισαγωγή στο αρχαία θέατρο", Μ.Ι.Ε.Τ., 1986)

Η λυρική ποίηση ως ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος εξαφανίζεται ουσιαστικά τον 5ο αιώνα π.Χ. και ενσωματώνεται στο δράμα με τη μορφή του χορικού άσματος, για να κάνει ξανά την εμφάνισή της στους αλεξανδρινούς χρόνους, οπότε καλλιεργείται με επιτήδευση από λόγιους ποιητές. Κι αυτό γιατί στο μεταξύ η λογοτεχνία γενικότερα εξειδικεύεται, καθώς απευθύνεται σε ειδικούς και όχι στην κοινότητα. Ν.Χ. Κονόμης, "Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση", Βικελαία Δημ. Βιβλιοθήκη, Ηράκλειον, 1991

"Λογοτεχνία και Παιδεία" είναι μια σύζευξη μάλλον πλεοναστική, αφού μέσα στην έννοια της λογοτεχνίας υπάρχει όχι μόνο σπερματικά αλλά συνειδητά και αναγκαία το παιδευτικό, με την ευρύτερη σημασία του όρου, στοιχείο. Ακριβώς αυτή τη διάσταση θέλει να τονίσει και η σύζευξη, που επιπλέον δηλώνει ότι ο συγγραφέας των κειμένων, που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο, αντικρίζει το θέμα της λογοτεχνίας από την παιδευτική περισσότερο οπτική γωνία. Δεν κάνει λογοτεχνική κριτική αλλά επιμένει στην προβολή του λογοτεχνικού έργου ως μορφωτικού αγαθού και άρα στην καλύτερη αξιοποίησή του μέ...