Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ετούτες οι δεκαενιά ιστορίες μας θυμίζουν τα χαλικάκια που σκόρπιζαν πίσω τους εκείνα τα παιδιά του παραμυθιού για να μη χάσουν το δρόμο... Στεκόμαστε για λίγο, ρίχνουμε μια ματιά μονάχα πίσω, σ' αυτά τα πενήντα χρόνια, και προχωράμε. Σίγουροι πως θα συναντηθούμε ξανά για να γιορτάσουμε, στην επόμενη στροφή, με κάποια άλλη αφορμή... Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που έχει σημασία είναι η διαδρομή που έχουμε μοιραστεί, οι εικόνες που την έχουν σημαδέψει. Οι εικόνες που σώζονται ανεξίτηλες στα μάτια των φίλων που έρχονται να γιορτάσουν μαζί μας... Το καλύτερο δώρο που θα μπορ...

Ένας πίνακας μιλάει: το πορτρέτο της βαρόνης Μπέτι ντε Ρότσιλντ (1805-1881), όπως το φιλοτέχνησε το 1848 ο Ενγκρ. Και η ιστορία που έχει να διηγηθεί καλύπτει ενάμιση αιώνα μεγαλείου και περιπετειών μιας από τις διασημότερες δυναστείες τραπεζιτών της Ευρώπης. Με αρκετές βιογραφίες στο ενεργητικό του, όπως των Ερζέ, Γκαλιμάρ, Σιμενόν και Καρτιέ-Μπρεσόν, ο συγγραφέας του "Ξενοδοχείου Lutecia" βρίσκεται και πάλι στο στοιχείο του, καθώς αντλεί το υλικό του από πλήθος ιστορικών πηγών. Με αφετηρία το θάνατο της πρώτης Ρότσιλντ, που παντρεύτηκε έναν τόσο κοντινό συγγενή της (τον θε...

Σήμερα όποιος αναφέρεται στη "μουσική κωμωδία", στο μιούζικαλ, σκέφτεται γενικά το "χολιγουντιανό μιούζικαλ των δεκαετιών του 1940 και του 1950" -μια χρυσή εποχή, στην οποία τούτο το βιβλίο δίνει την τιμητική θέση που της ταιριάζει. Όμως το είδος έχει γράψει μια ολόκληρη ιστορία, από το Μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ μέχρι διάφορες σύγχρονες ταινίες, όπως είναι το "Moulin Rouge" ή το "Χορεύοντας στο σκοτάδι", οι οποίες δείχνουν πως η μουσική κωμωδία δεν έχει τελειώσει τις μέρες της. Μέσα σε αυτήν τη σύνθεση, ο συγγραφέας αναλύει τη μουσική κωμωδία ως είδος, θυμίζει τις ωραιότ...

Ένα άγριο έγκλημα που παραπέμπει στην ελληνική μυθολογία και ένας ασθενής που καθώς χάνει τη μνήμη του ενστερνίζεται νέα ταυτότητα είναι το σκηνικό του "Ταξιδιώτη δίχως αποσκευές", από τον μετρ των ψυχολογικών θρίλερ Ζαν-Κριστόφ Γκρανζέ.

Ένας ιδιότυπος και πανούργος αστυνόμος, προκειμένου να πατάξει το κακό, χρησιμοποιεί διάφορα αθέμιτα ή περίεργα μέσα. Μια αιθεροβάμων υπάλληλος του δημοσίου παρατά τη δουλειά της και περιφέρεται στην Αθήνα, σκιτσάροντας τα παράδοξα των δρόμων. Ένας ηχολήπτης, που έχει μανία με τους αινιγματικούς ήχους, προσπαθεί να ξετρυπώσει την πηγή εκπομπής μιας μυστήριας γυναικείας κραυγής. Μια πλανόδια χορεύτρια από τη νήσο Μαρτινίκα επιβιώνει στην πρωτεύουσα, ξαφρίζοντας πορτοφόλια αλλά και λύνοντας αστυνομικούς γρίφους. Ένας παρανοϊκός εγκληματίας το σκάει από τις φυλακές Κορυδα...

Το τέταρτο μυθιστόρημα της Μαρίας Γαβαλά "Στη δροσιά των κήπων μου" είναι μια ιστορία που περικλείει πολλές ιστορίες πάνω στις σχέσεις -κυρίως ερωτικές- οκτώ προσώπων που ζουν στη σύγχρονη Αθήνα. Ιστορίες μέσα σε ιστορίες, βίοι που περιπλέκονται μεταξύ τους, ξετυλίγοντας τις δυσκολίες αυτής της συνύπαρξης κι αποκαλύπτοντας την εύθραυστη φύση τους. Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται σ' εκείνο που μένει και σ' εκείνο που εξακολουθεί να γίνεται στη ζωή των ηρώων μετά τη θραύση, μετά το κομμάτιασμα των σχέσεων αλλά και των προσωπικών ισορροπιών.

Ο Noel Burch απ' όσα ξέρω είναι ο μόνος μετά τον Andre Bazin που δεν προτείνει μια θεωρία για τον κινηματογράφο. Το έργο του είναι ένα σύστημα έρευνας και όχι κανόνων. Το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις κενές ουτοπίες (θεωρίες) ούτε τις κοινότυπες αναλύσεις που τείνουν να επιβάλουν στην κινηματογραφική τέχνη τα μεθοδολογικά συμπεράσματα της γλωσσολογίας. Η τέχνη αυτή προσεγγίζεται στις σελίδες του μέσα από τα δικά της εκφραστικά (πρακτικά) μέσα. Μέσα δηλαδή από τα κατ, τα ρακόρ, τις εισόδους και εξόδους από το οπτικό πεδίο... και το καλλιτεχνικό καθεστώς που αυτά επ...

Στο τρίτο της αυτό μυθιστόρημα, η Μαρία Γαβαλά (ήδη γνωστή από την "Υπηρέτρια των Αγγέλων" και την "Κυρία του σπιτιού") επεξεργάζεται με μαεστρία μια δύσκολη και λεπτή θεματική. Η ορμή του έρωτα και η ορμή του θανάτου μορφοποιούνται σε δυο γυνακεία πρόσωπα (Σοφία και Δομνίκη αντιστοίχως) με εντελώς διαφορετικό ψυχισμό, που κινούνται σε ένα παραθαλάσσιο τοπίο. Συγχρόνως παρακολουθούμε να ξετυλίγεται η ιστορία ενός εντεκάχρονου κοριτσιού (Λένα), που, αδυνατώντας να ζήσει και να μεγαλώσει κοντά στην αλκοολική μάνα του (Δομνίκη), ξεκινά έναν ξέφρενο και ατελέσφορο αγώνα δρόμου...

Πού οδηγεί η αχαλίνωτη φαντασία ενός μικρού κοριτσιού, η οποία το σπρώχνει σε ένα παιχνίδι διόγκωσης των γεγονότων και αλλοίωσης της πραγματικότητας; Και τι γίνεται όταν κάποιος ζητά εκδίκηση επειδή τον έδιωξαν μακριά από τον παράδεισο των πρώτων στιγμών της ζωής του; Πώς συνδυάζονται η νοικοκυροσύνη και η λογική με την αταξία και την παραφορά; Και πόσο σώφρον είναι τελικά μια ενήλικη γυναίκα να τρυπώνει σε ξένες αυλές και σε απαγορευμένους κήπους, γυρεύοντας την ηδονή του ξεχωριστού και του σπάνιου; Τα κύρια πρόσωπα αυτού του μυθιστορήματος είναι δύο φίλες. Η Ιωάννα προ...

"Το να θεραπεύεις το σώμα είναι χωρίς αμφιβολία θεμελιώδες, αλλά το να επαγρυπνείς ώστε να μην πληγώσεις την ψυχή είναι εξίσου σημαντικό. Κατά την άποψή μου, αυτό ακριβώς σημαίνει ''είμαι γιατρός'', ο λόγος για τον οποίο έγραψα το συγκεκριμένο βιβλίο". Ο Δρ Νταβίντ Καγιάτ καταθέτει την εμπειρία του και τη μεθοδολογία που ακολουθεί κατά τον πολυετή δρόμο του στην ιατρική και στη μάχη ενάντια στον καρκίνο. Στο βιβλίο του διαβάζουμε ενδιαφέροντα περιστατικά και μεταφερόμαστε, σχεδόν κινηματογραφικά, στην ατμόσφαιρα του νοσοκομείου μέσα από μια αφήγηση γεμάτη αμεσότητα, επι...

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με αφορμή το αφιέρωμα στο έργο του Μίκιο Ναρούσε που οργανώθηκε από το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του τμήματος "Ημέρες ανεξαρτησίας" (16-25 Νοεμβρίου 2007), με συντονιστή τον Λευτέρη Αδαμίδη.

Το σενάριο της ταινίας του Λουί Μαλ γράφτηκε σε συνεργασία με τον Πατρίκ Μοντιανό. Τον Ιούνιο του 1944, στη Νοτιοδυτική Γαλλία, ένα δεκαοκτάχρονο χωριατόπαιδο θα μοιραστεί διαδοχικά τη ζωή μιας ομάδας Γάλλων συνεργατών των Γερμανών που δουλεύουν για την Γκεστάπο και, στη συνέχεια, την παράξενη οικογενειακή ζωή ενός Εβραίου ράφτη από το Παρίσι. Περισσότερο από απεικόνιση της Γαλλίας κατά την περίοδο της Κατοχής, είναι η ιστορία ενός αγοριού ο οποίος, μέσα στην αφέλειά του, αδυνατεί να διακρίνει το καλό από το κακό και με τη λαχτάρα του για ζωή πέρα από κάθε ιδεολογία, θα μπ...

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από την ίδρυσή της, συγκέντρωσε μια σειρά αναλύσεων αλλά και συνεντεύξεων με επίκεντρο τον κριτικό λόγο στον κινηματογράφο, κείμενα που, πέρα από την πρωταρχική τους συμβολή στον κριτικό διάλογο, προσθέτουν στοιχεία και για την ιστορική διαδρομή της κριτικής κινηματογράφου στην Ελλάδα. Ο τόμος περιλαμβάνει συνεντεύξεις των επιμελητών με τους: Μάριο Πλωρίτη, Διαμάντη Λεβεντάκο, Μιχάλη Δημόπουλο, Θανάση Ρεντζή, Αλέξανδρο Μουμτζή, Μπάμπη Ακτσόγλου, Χρήστο Μήτση, Μάκη Μωραΐτη, Γιάννη Φραγκούλη, καθώς και τα...

Την άνοιξη του 1965 ο γάλλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου Ρομπέρ Μπρεσόν προτείνει σ' ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι, την Αν Βιαζεμσκί, να παίξει στην επόμενη ταινία του, "Στην τύχη ο Μπαλταζάρ" (Au hasard Balthazar). Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία, η Αν Βιαζεμσκί αναρωτιέται: "Ήταν άραγε ερωτευμένος μαζί μου;" Το "Κορίτσι" είναι ένα βιβλίο που συνταράζει με την απλότητα, την ευαισθησία και την ευφυΐα του· η συνάντηση ενός δεκαεπτάχρονου κοριτσιού που τυχαίνει να είναι και εγγονή του Φρανσουά Μωριάκ, και ενός εξηντατετράχρονου κινηματογραφιστή....

Κοιτάξτε, αυτή την υπέροχη ζωγραφιά την έφτιαξα εγώ. Τι δροσερά και ευωδιαστά λουλούδια! Όμως, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν δόκτορα να τρυπώσει στην κόρη του ματιού μου. Είναι η ιδιοκτησία μου, η εκκλησία μου, το άβατό μου. Η Αριάδνη Χόπε, Ελληνογερμανίδα φοιτήτρια, σπουδάζει Ιστορία της Τέχνης στο Πολυτεχνείο της Δρέσδης. Το θέμα της μεταπτυχιακής εργασίας της είναι η σχέση ανάμεσα στην Τέχνη και στις εκφραστικές δυνατότητες ψυχασθενών, χρονίως ιδρυματοποιημένων, που εξοντώθηκαν από τους ναζί, με σκεπτικό τη "διά νόμου εξόντωση άχρηστων ζωών". Ένα από...

Θεωρία. Κινηματογράφος και ερωτική λογοτεχνία. Σκηνοθεσία. Αισθητική - ιδεολογικές κατευθύνσεις. Το σινεμά πορνό (σοφτ και χαρντ). Ο "ερωτικός κινηματογράφος των δημιουργών": Μπουνιουέλ, Στέρνμπεργκ, Όσιμα, Παζολίνι, Φερρέρι, Φελλίνι, Μακαβέγιεφ, Μπορόβτζυκ. Ελληνικός κινηματογράφος.

Ο συλλογικός τόμος περιλαμβάνει τα κείμενα: - Anthony Easthope, "Κινηματογραφημένες πόλεις της δεκαετίας του '60" - Νίνος Φένεκ Μικελίδης, "Εφιαλτικές και άλλες πόλεις του μέλλοντος" - Federico Fellini, "Βία Βένετο" - Μαρία Γαβαλά, "Ο ηρωισμός της αδυναμίας: η Βενετία στον κινηματογράφο" - Edmund White, "Παραδοξότητες του Παρισιού" - Katherine Shonfield, "Ελεύθερη κυκλοφορία=ελεύθερη συνουσία" - Κώστας Τερζής, "Εξουσία πάνω στην πόλη: αποτυπώματα στο σελυλόιντ" - Ελεονώρα Πασπαλιάρη, "Η αρχιτεκτονική στον κινηματογράφο: μια 'τέχνη καθώς γεννιέται'" - Volker Schlond...

Ο Ολιβιέ Πασάν είναι ένας αστυνόμος πιστός στη Γαλλική Δημοκρατία, όπως οι παλιοί Γιαπωνέζοι πολεμιστές ήταν πιστοί στον σογκούν, τον μεγάλο στρατηγό. Παράτολμος, πεισματάρης, ευθύς και αδιάφθορος, συχνά παρακάμπτει το γράμμα του νόμου και ρίχνεται στη μάχη, ακολουθώντας τον δρόμο του ενστίκτου. Δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά μια ζωή φορτωμένη με τύψεις και αχρειότητα. Πιστεύει πως η δράση είναι η κατάλληλη θεραπεία για όλα τα δεινά: στον κόσμο των βορειοδυτικών προαστίων του Παρισιού, στις ευαίσθητες αστικές ζώνες όπου ζουν κυρίως μετανάστες απ' τη Βόρεια Αφρική, στις καυτ...

Έμεινα στη βελούδινη ζώνη περίπου μία ώρα, απόλυτα σίγουρη πώς αυτό το κομμάτι της γης ουδέποτε επρόκειτο να δεχτεί κάποια άγρια επίθεση ανέμων. Είχε διαλέξει για να το φρουρούν καλά κι αγαθά πνεύματα που τα ένιωθα ήδη να φτερουγίζουν γύρω μου, πάνω απ' το χορτάρι, σκορπίζοντας απαλούς ήχους, σαν ν' άγγιζαν τα χείλη τους φλάουτο. Αμέσως ο νους μου έτρεξε στο φωτογράφο κι αναρωτήθηκα αν στις συνεχείς περιπλανήσεις του είχε συναντήσει τη βελούδινη ζώνη. Ύστερα σκέφτηκα πως έπρεπε, χωρίς αργοπορία, να προτείνω στη Σαβίνα να πάρει την Ίλμη και να εγκατασταθούν σε τούτο το μέρος...