Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ελευθερία είναι καταλυτικός παράγοντας στο πώς θα διαχειριστεί κανείς την κριτική του ικανότητα. Αυτός που δεν μπορεί να κρίνει, είτε αγνοεί παντελώς το αντικείμενο που καλείται να κρίνει είτε δεν είναι ελεύθερος άνθρωπος. Εάν όμως αγωνιζόμαστε να αποκαταστήσουμε το κατ' εικόνα στην προσωπικότητά μας, πρέπει να ξέρουμε ότι, χωρίς άπλετη ελευθερία, δεν πρόκειται να προχωρήσουμε μακριά. Διότι η ελευθερία εκφράζεται και μέσα από την κριτική.

Όπως περπατούσαμε στην έρημο, ο Μαχμούτ εντελώς απρόσμενα, μου είπε: - Τι όμορφα που θα ’ταν αμπούνα, να ’κανες ένα βιβλίο για τους βεδουΐνους! Ξαφνιάστηκα. - Και πώς σου ’ρθε αυτή η ιδέα; - Ε, να, ένας ευρωπαίος έκανε ένα βιβλίο κι έβαλε μέσα ένα σωρό βεδουΐνους· εμένα δεν μ’ έβαλε. Δεν θα μπορούσες κι εσύ να κάνεις βιβλίο;

Σ' όλη την εκκλησιαστική ιστορία, οι πνευματικοί πατέρες (οι φυσιολογικοί τουλάχιστον), λειτούργησαν με την οικονομία και σπάνια με την ακρίβεια των νόμων. Οικονομία σημαίνει, όταν ψαλιδίζεις τον νόμο και τον προσαρμόζεις στη δύναμη (ή ενίοτε και στη διάθεση) του προσερχόμενου Χριστιανού, αρκεί να μη βλάπτεται η σωτηρία του. Αυτό είναι ένας ρεαλισμός που τιμά την Εκκλησία που τον ασκεί. Δηλαδή βάζει τον πήχη στην τελειότητα, κι από κει και πέρα, γνωρίζοντας ότι ελάχιστοι φθάνουν σ' αυτή την τελειότητα, τους άλλους δεν τους αντιμετωπίζει με ακαμψία και αυστηρότητα, αλλά μ...

Αυτοί που επιτελούν το έργο του Θεού προϋποτίθεται ότι έχουν κατακτήσει την ειρήνη στην καρδιά τους μόνιμα και ότι η ειρήνη αυτή πλεονάζει όταν θυσιάζονται για το έργο του Θεού. Αλλ' αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι τους ζουν ή τους ακούν ή τους διαβάζουν, θα γεμίζουν ειρήνη από τα έργα τους. Ο καθένας στέκεται ή πέφτει απέναντι σ' ένα θεϊκό γεγονός ανάλογα με την αναζήτηση της ζωής του, το όραμά του, κι επίσης πολύ σημαντικό, από την αγωγή που έχει λάβει μέσα στην Εκκλησία· κι αυτό σημαίνει εν πολλοίς, από την τιμιότητα και την ειλικρίνεια που έχει μάθει να εκφράζει.

Ο Θεός ετοιμάζει την αντεπίθεσή του με μια νέα γενιά αγίων. Οι νέοι αυτοί άγιοι θα σκέφτονται τελείως διαφορετικά. Δεν θα φοβούνται κανένα πρόβλημα διότι θα 'χουν εμπειρία Θεού και θα ξέρουν ότι το μεγαλείο του Θεού δεν μαγαρίζεται απ' τη δική μας σχιζοφρένεια κι ακαθαρσία. Θα γνωρίζουν την παντοδυναμία του Θεού και πιστεύοντας σ' αυτή, θα προχωρούν πάντα ακάθεκτοι μπροστά και τίποτα δεν θα αναχαιτίζει την πορεία τους αυτή προς τη διαφάνεια, την εντιμότητα, την αλήθεια και το φως του Θεού. Κανένα κόστος, όσο "πνευματικό" κι αν είναι, δεν θα τους πείθει ποτέ ν' αλλάξουν την...

Το βλέμμα της άφησε το προβατάκι και στηλώθηκε πάνω μου. Της χαμογέλασα. Θα ’θελα να της δώσω τόσα πολλά, αλλοίμονο όμως, τόσο φτωχός. Και τότε ένοιωσα την ανεπάρκειά μου αλλά και την πνευματική μου αποτυχία. Ένοιωθα μπροστά της το ίδιο αίσθημα όπως και στους γεροντάδες που πήγαινα να εξομολογηθώ, και που τόσο είχα λαχταρήσει· μικρός, ευτελής, ανήμπορος, αποτυχημένος. Η καλωσύνη στο βλέμμα της σε συνέτριβε, κι άφηνε ελεύθερη την καρδιά σου.

Η επιβολή του άνδρα πάνω στη γυναίκα είναι ένα δώρο που του το χάρισε μια κοινωνία φτιαγμένη από ομοίους του κι όχι η πραγματική του αξία. Γι αυτό κι ως επιβολή βασικά εννοεί την καταπίεση, την υποβάθμιση και τον εξευτελισμό της γυναικείας προσωπικότητας και ποτέ του δεν την σκέφτηκε σαν μια σχέση που ο καθένας θα καταθέσει τα δώρα του για να ομορφήνει η ζωή και να ολοκληρώσει τον άλλον.

Η κοινωνία μέχρις ενός σημείου πέτυχε τον εικοστό αιώνα μια μεγάλη κατάκτηση: την συμφιλίωση των δύο φύλων. Καιρός αυτή η συμφιλίωση να μεταφερθεί και στον εκκλησιαστικό χώρο, και στο μοναχισμό. Μου κάνει εντύπωση πόσο απλά αναφέρονται στις γυναίκες νεαροί της Αθήνας και πόσο πολύπλοκη και στρεβλή είναι η σκέψη των νεαρών που θρησκεύουν. Δεν ξέρω αν άκουσα στα 33 χρόνια που έχω μοναχός, έναν νεαρό που συχνάζει στα μοναστήρια να είπε μια καλή κουβέντα για γυναίκα. Αναμασούν πάντοτε τις θεωρίες και τα αποφθέγματα των γερόντων και των μοναχών στους οποίους συχνάζουν και τα οπο...

Η επιβολή του άνδρα πάνω στη γυναίκα είναι ένα δώρο που του το χάρισε μια κοινωνία φτιαγμένη από ομοίους του κι όχι η πραγματική του αξία. Γι αυτό κι ως επιβολή βασικά εννοεί την καταπίεση, την υποβάθμιση και τον εξευτελισμό της γυναικείας προσωπικότητας και ποτέ του δεν την σκέφτηκε σαν μια σχέση που ο καθένας θα καταθέσει τα δώρα του για να ομορφήνει η ζωή και να ολοκληρώσει τον άλλον.

Μου έκανε εντύπωση όταν πέθανε ο γερο-Παΐσιος, με τι εμπάθεια μιλούσαν κάποιοι Ζηλωτές εναντίον του. Το ίδιο για τον γέροντα Πορφύριο. - Καλά, είναι τρελοί; ρώτησα κάποιον παλαιότερο μοναχό. Πώς μπορούν να λεν τέτοια πράγματα; - Ξέρουν τι κάνουν, Μιχαήλ. Έχουν το σχέδιό τους αυτοί. Διατυμπανίζουν στα σχίσματά τους ότι με την αλλαγή του ημερολογίου η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτοκαθαιρέθηκε και το Άγιο Πνεύμα την εγκατέλειψε. Γι αυτό κι όλοι θα πάνε στην Κόλαση. Θα σωθούν μόνο όσοι κράτησαν το παλαιό ημερολόγιο, διότι το Άγιο Πνεύμα παρέμεινε στη δική τους «γνήσια εκκλησία». Τώρα...

Υπάρχουν δύο είδη υπακοής: α) η υγιής και β) η νοσηρή υπακοή. Η βασική διαφορά ανάμεσά τους είναι ότι η μεν υγιής υπακοή αποβλέπει σε δημιουργία αυτόνομης πνευματικής προσωπικότητας και προσωπική σύνδεση του υποτακτικού με τον Θεό, η δε δεύτερη, αποβλέπει στην αυθεντία του Γέροντα.

Όταν υπάρχουν σκοτεινές γωνίες μέσα στην καρδιά μας, δημιουργούν ανασφάλεια, αβεβαιότητα και δειλία - και ελοχεύει πάντοτε ο φόβος για την ενδεχόμενη αποκάλυψη και το φανέρωμά μας. Όταν όμως το φως της αλήθειας που χαρίζει η παρουσία του Χριστού εμφανίζεται μέσα μας, πρώτ' απ' όλα συντρίβει το αίτιο του σκότους που είναι ο εγωισμός μας. Και το φως της παρουσίας του Χριστού, ελευθερώνει πλέον τον άνθρωπο και τον καθιστά αδέσμευτο, ειλικρινή, άφοβο και ξεκάθαρο. Είναι μεγάλο δώρο του Χριστού όταν ο άνθρωπός του δεν έχει να φοβηθεί τίποτε ούτε και να κρύψει τίποτε. Αλλά το δώρ...

Παντού, βλέπετε, κυριαρχεί ο ίδιος νόμος, υπουργοί και πρωθυπουργοί, αυτοκράτορες και βασιλιάδες, διευθυντές και καθοδηγητές, επίσκοποι και ηγούμενοι, θέλουν δίπλα τους μόνο λειψές προσωπικότητες. Επιδιώκουν να έχουν πλάι τους προσωπικότητες μόνο κατά τα δύο τρίτα φυσιολογικές, ούτως ώστε το υπόλοιπο ένα τρίτο, το ελλείπον, να συμπληρώνεται από τη δική τους παρουσία και διαταγή. Αυτές οι ελλειπείς προσωπικότητες είναι οι ιδανικοί και αναντικατάστατοι συνεργάτες ανθρώπων, ισχυρών μεν, αλλ' όχι ικανών να δημιουργήσουν και να εμπνεύσουν ένα αληθινό και υψηλό ιδανικό στο περιβά...

Η περιρρέουσα εμπάθεια και η κατάρρευση του κόσμου των αξιών έχει κληροδοτήσει στους ανθρώπους μια αυθάδεια, μια προκλητικότητα κι έναν απέραντο φιλοτομαρισμό. Η αυθάδεια αντικατέστησε σήμερα τον ηρωισμό και το τσαμπουκαλίκι τη λεβεντιά και την αρχοντιά· ο δε φιλοτομαρισμός τη μετριοφροσύνη, την απλότητα, την καλοσύνη και τη φιλαδελφία. Το να οδηγήσεις έναν άνθρωπο σήμερα στο να συναισθανθεί το λάθος του ή τα κουσούρια του και να μετανοήσει γι' αυτά, είναι σαν να λυγάς κάθε φορά μια κολόνα ατσάλι. Αυθάδης και αταπείνωτος ο σημερινός άνθρωπος, κι απ' την άλλη σαρκολάτρης και...