Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου ήταν το "Desire" του Μπομπ Ντύλαν. Μου άλλαξε τη ζωή. Η βελόνα του Kenwood έλιωνε, ξανά και ξανά, παίζοντας "One more cup of coffee", το "Hurricane", το "Joey". Η ενορχήστρωση απείχε έτη φωτός από ό,τι είχα συνηθίσει ν' ακούω ως τότε, τους βαρύγδουπους Yes, τους Genesis, και το αναπόφευκτο στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα "Smoke on the Water". Μετά, με τον καιρό, απέκτησα τα Άπαντα Ντύλαν. Μετά, τα έχασα (μετακομίσεις, κλοπές, δωρεές, πυρκαγιές!) Τώρα, τα ξαναμαζεύω. Και εξακολουθώ να γοητεύομαι. Ναι, ο Ντύλαν μού άλλαξε...

[...] Αυτούς τους τροβαδούρους, που δεν παύω να τους ακούω και να τους ξανακούω, λιώνοντας τα βινύλιά τους στο πικάπ, πίνοντας εωθινά ουίσκι με όσους τους αγάπησαν μαζί μου, μιλώντας γι' αυτούς ατελείωτες ώρες στα πιο όμορφα μπαρ της Αθήνας, ναι, αυτούς τους τροβαδούρους θέλω πάντα να θυμάμαι και θέλω πάντα να τους θυμίζω. Έγραψα για τον Κοέν και τον Ντύλαν, για τον Βαν Μόρισoν και τον Νηλ Γιανγκ , για τον μακαρίτη Τζον Λένον και για τον αείμνηστο Τζόνι Κας, γιατί μια ζωή ήσαν για μένα παρόντες με τις μελωδίες τους, με το ήθος τους, με τον τρόπο ζωής τους, με τα στοιχήματα...

Δώδεκα διηγήματα από δώδεκα Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι δίνουν ο καθένας, μέσα από την ιστορία του, το δικό του χαρακτήρα και ρόλο στο τσιγάρο. Το τσιγάρο καίγεται διακριτικά σε ένα σταχτοδοχείο, συντροφιά του πρωταγωνιστή. Παίρνει τον ίδιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Γίνεται στοιχείο απόλαυσης, διέξοδος αμηχανίας και, σε όλες τις περιπτώσεις, πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Απολαύστε και τα δώδεκα διηγήματα, με ή χωρίς τη συνοδεία τσιγάρου, λαμβάνοντας υπόψη ότι το κάπνισμα, αν και προσωπική επιλογή των ενηλίκων, μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία.

Η ζωή είναι παραφορά. Παραφορά ερωτική, οιδιπόδεια, πολιτική, μαγική, κτηνώδης, μας οδηγεί στα πιο έξοχα ύψη και στα πιο άξεστα βάθη. Αυτό είμαστε, αυτό πασχίζουμε να κρύψουμε σαν γινόμαστε κοινωνικά όντα - το τρομακτικό ανθρώπινο κτήνος μέσα μας. Ξεσκίζουμε ο ένας τον άλλο, τον κάνουμε κομμάτια. Ο Μάλικ Σολάνκα, καθηγητής των ιδεών και πετυχημένος κουκλοποιός, τα παρατάει μια μέρα όλα και φεύγει για τη Νέα Υόρκη. Μέσα του σιγοβράζει μια ανεξήγητη οργή και νιώθει ότι θα κάνει κακό στους αγαπημένους του. Ελπίζει ότι μέσα στο χάος της μητρόπολης θα μπορέσει να κρυφτεί και να...

Όπως ο ναύτης στα ξάρτια γλίστρησε πάνω στον τροπικό του Καρκίνου και στον τροπικό του Αιγόκερω κι ήταν πολύ φυσικό που δεν μπορούσε να σταματήσει μπροστά μας στο ύψος ανθρώπου αλλά μας κοίταζε όλους από το ύψος της πυγολαμπίδας ή από το ύψος του πεύκου παίρνοντας βαθιά την ανάσα του στη δροσιά των άστρων ή στη σκόνη της γης. Τον περιστοίχιζαν γυμνές γυναίκες με μπρούντζινα φύλλα αραποσυκιάς σβησμένοι φανοστάτες ανεμίζοντας τους κηλιδωμένους επίδεσμους της μεγάλης πολιτείας ασύμμετρα κορμιά γεννοβολώντας κενταύρους και αμαζόνες σαν άγγιζαν τα μαλλιά τους...

"Ο Χένρι παραβλέπει την ηδονή που υπάρχει στο να μην τα ξέρεις όλα, στο να μην τα έχεις δικά σου όλα, στο να σκύβεις επικίνδυνα πάνω απ’ την άβυσσο, στο να μην φτάνεις σε μια συγκεκριμένη κορύφωση. Και οι δυο, και ο Χένρι και η Τζουν, κατέστρεψαν τη λογική και την ισορροπία της ζωής μου. Είναι καλό αυτό. Το πρότυπο είναι νεκρό. Τώρα, μπορώ πια να ζήσω. Δεν είμαι εγώ για πρότυπα." (Αναΐς Νιν). Η Αναΐς Νιν θα γνωρίσει τον Χένρι Μίλερ και τη σύζυγό του την Τζουν, στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930. Aυτές οι ημερολογιακές σελίδες καταγράφουν το χρονικό ενός ερωτικού τριγώνου,...

Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία ενός πατέρα και μιας κόρης. Είναι επίσης η ιστορία ενός menage a trois, ενός ερωτικού τριγώνου. Παρότι η πλοκή του επικεντρώνεται στο σεξ, το μυθιστόρημα αυτό -το οποίο, πριν καν εκδοθεί, χάρισε στον εικοσιπεντάχρονο τότε Άνταμ Θίρλγουελ μια θέση στη λίστα του περιοδικού Granta με τους καλύτερους νέους Βρετανούς συγγραφείς- δεν είναι ένα βιβλίο για το σεξ. Παραφράζοντας το σχόλιο του φανταστικού αφηγητή μετά την περιγραφή μίας ακόμα ερωτικής σκηνής ανάμεσα στον Μόισα και τη Νάνα, θα λέγαμε εμφατικά: "Αυτή δεν είναι η ερωτική τους ζωή. Διαβάζε...

H "Προσωπικότητα" αρχίζει με το λόγια της Τζούντι Γκάρλαντ: "Έχουμε ανάγκη το χειροκρότημα. Μ' αυτό ζούμε. Όταν δεν έχεις αρκετό θόρυβο γύρω σου, ο θόρυβος μέσα σου σε συνθλίβει." Η ηρωίδα της "Προσωπικότητας", ένα δεκατριάχρονο κορίτσι Ιταλικής καταγωγής που ζει σ' ένα μικρό νησί της Σκοτίας, προικισμένο με καταπληκτική φωνή, έρχεται πρώτη σε μια τηλεοπτική εκπομπή για νέα ταλέντα και γίνεται σταρ της ποπ μουσικής μέσα σε μια μέρα. Ακολουθούν δίσκοι, περιοδείες στην Αμερική, συναυλίες στις καλύτερες αίθουσες, σόου στην τηλεόραση, συνεργασία με τον Ντην Μάρτιν. Η επιτυχί...

Τι είναι αυτό το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας; Δοκίμιο; Αφήγημα; Ενθύμηση; Κάτι απ' όλα μαζί, και συνάμα μια μουσική της αλήθειας που, καίτοι συνετέθη και ακούστηκε για πρώτη φορά πριν από μισόν αιώνα, διατηρεί τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια της, καταφέρνει ακόμη να συνεπαίρνει, περιδινίζεται, στροβιλίζεται, χαμηλώνει, ανεβαίνει, εκτινάσσεται απότομα, οδηγείται σε ένα απροσδόκητο ιντερμέδιο, στρέφεται στο τότε, επανέρχεται στο νυν, χιμάει στο αύριο, ξαναγυρίζει στα παλιά, σφυρίζει πότε αμέριμνα και πότε επιτακτικά, δεν αφήνει στιγμή τ' αυτιά μας, δεν αφήνει στιγμή το λογισ...

Η αποστολή μας δεν είναι να ανατρέψουμε την παγκοσμιοποίηση, αλλά να κατανοήσουμε την ουσία της, και να τη χρησιμοποιήσουμε σαν όχημα για την πρώτη παγκόσμια δημοκρατική επανάσταση της ανθρωπότητας. Ο Μόνμπιοτ, στο βιβλίο αυτό, καταθέτει τις εναλλακτικές προτάσεις του για ορισμένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της εποχής μας. Βασισμένος σε συλλογισμούς δεκαετιών, αναλύει τον τρόπο με τον οποίο διοικείται πολιτικά, οικονομικά και εμπορικά ο κόσμος, και θέτει ερωτήματα όπως: Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, δεν έχουμε άλλο τρόπο να επηρεάζουμε τους κατέχοντες την εξουσία παρά μόν...

Στην αυτοβιογραφική αυτή αφήγηση, που αποτελεί ίσως την καλύτερη εισαγωγή στο magnum opus του Χένρι Μίλερ, τον "Τροπικό του Καρκίνου", θίγονται όλα τα θέματα που απασχόλησαν τη ζωή και τη σκέψη του μεγάλου αμερικανού συγγραφέα. Έτσι στις σελίδες του διαβάζουμε για τη φιλία μεταξύ δύο ανδρών και τις ατέρμονες συζητήσεις τους, που όσο ξαλαφρώνουν την ψυχή άλλο τόσο τροφοδοτούν το πνεύμα· την άσκοπη περιπλάνηση στο πανέμορφο Παρίσι, κατά την ένδοξη δεκαετία του '30, στην καλύτερη στιγμή του, όταν τα πιο συναρπαστικά πνεύματα του δυτικού κόσμου βρίσκονταν εκεί· την αγάπη και τη...

"Ας προσκολλούνται άλλοι στην οικογένειά τους, στην πατρίδα τους, ακόμα και στη γη τους· εγώ δεν νιώθω τούτο το είδος άμιλλας. Συμπάθησα στον εαυτό μου μονάχα όσα έρχονταν σε ζωηρή αντίθεση μ' αυτούς τους εξωτερικούς διαπληκτισμούς, και ποτέ δεν ένιωσα άβολα σχετικά με την εσωτερική μου ισορροπία. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δέχομαι να ενδιαφερθώ για τη δημόσια ζωή και να θυσιάσω ένα μέρος του χρόνου μου στο γράψιμο." (Andre Breton). Ό,τι και αν λένε, από τα πρώτα του σκιρτήματα (τα τόσο εμπρηστικά άλλωστε), ο υπερρεαλισμός παρατάχθηκε στη μεριά της εξέγερσης επιμένοντα...

Η Βέρα Εβσέεβνα Σλόνιμ "γεννήθηκε" δύο φορές... στις 5 Ιανουαρίου του 1902, αλλά και στις 8 Μαΐου του 1923 στο Βερολίνο, σε μια γέφυρα πάνω από ένα ποτάμι... Τότε συνάντησε, με αξιοθαύμαστα δική της πρωτοβουλία, έναν ποιητή, τον οποίο θαύμαζε και ο οποίος έμελλε να την θαυμάσει από την πρώτη στιγμή και για πάντα... Η Βέρα Εβσέεβνα Σλόνιμ και ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Ναμπόκοφ, συναντήθηκαν και σε χρόνο μηδέν διαπίστωσαν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, συναντήθηκαν και σε χρόνο μηδέν μάγεψαν ο ένας τον άλλον, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να αναγάγουν σε «υψηλή τέχ...

Οι παρτίδες κάθε παγκόσμιου πρωταθλητή αποτελούν πραγματικό σκακιστικό σχολείο. Η εξέλιξη της ζωής τους, οι επιτυχίες και απογοητεύσεις, οι κορυφώσεις και η παρακμή τους, συνιστούν παράδειγμα προς μίμηση και ενίοτε προς αποφυγή! Η ιστορική εξέλιξη της σκακιστικής θεωρίας γράφεται από τους παγκόσμιους πρωταθλητές, τους γίγαντες στους ώμους των οποίων πατάμε για να κατανοήσουμε τις αλήθειες που κρύβονται στα 64 μαύρα και άσπρα τετράγωνα. Ο ποιητής και συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης έγραψε την βιογραφία, ενώ ο Διεθνής Μετρ, ψυχολόγος και προπονητής Ηλίας Κουρκουνάκης α...

[...] Τίποτε από όσα έγιναν πριν ή από όσα θα συμβούν μετά δεν μπορεί ν' αγγίξει εκείνο το καλοκαίρι, τότε που ήμουν μέρος της τρελής, τραγικής μουσικής που συνέθετε η ζωή τόσων ανθρώπων. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το δικό μου κονσέρτο για ορχήστρα - κάθε όργανο της ορχήστρας να έχει τη δική του ισάξια και όμως απολύτως διακριτή φωνή. [...] Ο Φριτς Μπράουν, πρώην αστυνομικός, τώρα πια ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο οποίος λατρεύει τον Μπετόβεν, θα αναλάβει μια υπόθεση παρακολούθησης, για την οποία προαισθάνεται πως θα είναι η τελευταία του. Καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, θα παγιδευτε...

Ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης χαρτογραφεί την πόλη, με πυξίδα τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις ενός συγγραφέα. Καταγράφει τις μυστικές συνομιλίες του με τον Μπομπ Ντύλαν και τον Μαρσέλ Προυστ, τον Γκυ Ντεμπόρ και τον Χένρυ Μίλλερ. Μιλάει την γλώσσα των αγαπημένων του νεκρών, αλλά διαλέγει την ζωή, που απ' όσο γνωρίζει, ήταν, είναι και θα είναι "ωραία και εύκολη"! Ασπάζεται τα ήθη των Happy Few και εξακολουθεί να ερωτεύεται, σε πείσμα των καιρών!

Οι παρτίδες κάθε παγκόσμιου πρωταθλητή αποτελούν πραγματικά σκακιστικό σχολείο. Η εξέλιξη της ζωής τους, οι επιτυχίες και απογοητεύσεις, οι κορυφώσεις και η παρακμή τους, συνιστούν παράδειγμα προς μίμηση και ενίοτε προς αποφυγή! Η ιστορική εξέλιξη της σκακιστικής θεωρίας γράφεται από τους παγκόσμιους πρωταθλητές, τους γίγαντες στους ώμους των οποίων πατάμε για να κατανοήσουμε τις αλήθειες που κρύβονται στα 64 μαύρα και άσπρα τετράγωνα. Στο βιβλίο "Bobby Fischer - αυτοδίδακτη μεγαλοφυΐα", το πρώτο βιβλίο μιας σειράς για τη ζωή και το έργο των παγκόσμιων πρωταθλητών στο σκά...

O Λούζιν, εσωστρεφής και μελαγχολικός ως παιδί, στρέφεται στο σκάκι για να αποφύγει την πραγματικότητα. Μεγαλώνοντας, το πρωτοφανές ταλέντο του τον φέρνει στην κορυφή, αλλά το τίμημα είναι βαρύ. Το πάντοτε ικανό για λαμπρούς σκακιστικούς συνδυασμούς μυαλό του αποδεικνύεται τραγικά ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει το λαβύρινθο της ζωής και είναι αυτό που θα τον οδηγήσει στη συντριβή.

Οι μπίρες ρέουν, οι ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, η ταβέρνα στεγάζει φιλόξενα την παραφορά μας. Παίζουμε ξανά με τη διαλεκτική του εγώ και του εμείς, δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε αλλιώς, δεν βρίσκουμε παιχνίδι άλλο πιο ωραίο, παιχνίδι άλλο πιο συναρπαστικό. Στις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, αθέατοι και όμορφοι, γλεντάμε ξεγελώντας τη θλίψη, λέμε τα τραγούδια μας ελισσόμενοι μες στη μελαγχολία. Τα μικρά μας ονόματα είναι ήδη συνθήματα.