Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια συνολική αντιπαράθεση της δυτικής φιλοσοφίας με την ανατολική σοφία, όπου η φιλοσοφία παρουσιάζεται ως μία από τις δυνατές μορφές σκέψης, και με εμφανή μάλιστα τα όριά της. Ο Φρανσουά Ζυλιέν, φιλοσοφικής παιδείας και ιδιαίτερα εξοικειωμένος με την αρχαιοελληνική γραμματεία, στράφηκε στη μελέτη της κινεζικής σκέψης ωθούμενος κυρίως από την ιδέα ότι η κρίση που μαστίζει την ευρωπαϊκή σκέψη τους δύο τελευταίους αιώνες, και έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο κάθε φιλοδοξία οικουμενικότητάς της, θέτει αμετάκλητα ένα θεμελιώδες ζήτημα πηγών και αποτελέσματος. Το βιβλίο κυκλοφορεί επ'...

...Η απελπισία είναι ασθένεια προς θάνατον, είναι η βασανιστική αντίφαση, η ασθένεια του Eγώ που πεθαίνει διαρκώς, που πεθαίνει δίχως να πεθαίνει, που πεθαίνει τον θάνατο. Γιατί πεθαίνω σημαίνει ότι όλα τέλειωσαν, αλλά πεθαίνω τον θάνατο σημαίνει ζω το θνήσκειν· και να τον βιώνω μόνο μια στιγμή σημαίνει να τον βιώνω διά παντός. ...Tο πεθαίνω από απελπισία μετατρέπεται σταθερά σε ένα ζην. O απελπισμένος δεν μπορεί να πεθάνει...

...Η απελπισία είναι ασθένεια προς θάνατον, είναι η βασανιστική αντίφαση, η ασθένεια του Eγώ που πεθαίνει διαρκώς, που πεθαίνει δίχως να πεθαίνει, που πεθαίνει τον θάνατο. Γιατί πεθαίνω σημαίνει ότι όλα τέλειωσαν, αλλά πεθαίνω τον θάνατο σημαίνει ζω το θνήσκειν· και να τον βιώνω μόνο μια στιγμή σημαίνει να τον βιώνω διά παντός. ...Tο πεθαίνω από απελπισία μετατρέπεται σταθερά σε ένα ζην. O απελπισμένος δεν μπορεί να πεθάνει...

[...] Ο γρίφος των προσωπογράφων έχει να κάνει με αυτή την έκδηλη ιδιοτυπία: θέλουν να ζωγραφίσουν κατιτίς που δεν είναι τοπίο, αντικείμενο, τετράποδο, πλάσμα τέλος πάντων που μπορείς να το αποσπάσεις από το χρόνο. Το πρόσωπο αφηγείται τον εαυτό του, είναι ταμείο παρελθόντος και ανατοκισμός του εγώ - με ποια γλώσσα να το κάνεις καλά; Κατά μία έννοια έχει κάτι το ονειρικό. Όπως το όνειρο, όταν το βλέπεις, είσαι εκεί, έστω με κλειστά μάτια, και μόλις εγερθείς διαλύεται θροΐζοντας, το πρόσωπο διατηρεί ύποπτες σχέσεις με το μη πραγματικό. Ο ζωγράφος έρχονται στιγμές που νιώθει...

Ο Βακαλόπουλος έπαιζε πολύ με τη βαθύτητα της παιδικής ηλικίας, το πιο άφθαρτο μέρος του εαυτού του. Φυσικά δεν είχε πάνω του τίποτα το παιδικό, απεναντίας μάλιστα· συχνά όμως έδινε την εντύπωση ότι δεν ζούσε στην επιφάνεια του εαυτού του -ήταν βυθισμένος. Το "καλύτερο" από το οποίο προερχόταν ήταν αυτή η ιδιωτική κρύπτη του οικογενειακού χρόνου, που απαιτούσε παρατεταμένες ακινησίες, "βαριά" τσιγάρα σαν διαβατήρια άδεια προς το μύχιο, απόλυτη αυτοσυγκέντρωση σε ένα φίλτρο ζωής όπου αφουγκραζόταν τους ψίθυρους του αίματος. Εκεί που άλλοι έχουν ανάγκη να λησμονήσουν, αυτός ε...

Το Πορ-Ρουαγιάλ του Παρισιού (1625), περίφημο μοναστήρι που συνέχισε την παράδοση του Πορ-Ρουαγιάλ ντε Σαν, υπήρξε κέντρο του ιανσενισμού και στα σχολεία του δίδαξαν προσωπικότητες σαν τον Λεμέτρ, τον Λανσελό, τον Αρνώ και τον Νικόλ. Η Γραμματική και η Λογική είναι από τα πιο θρυλικά έργα των Κυρίων της μονής, που δίδασκαν συστηματικά την αρχαία ελληνική. Μαθητές των σχολείων της μονής υπήρξαν ο Ρακίνας και ο Πασκάλ (η αδελφή του οποίου ήταν μοναχή της μονής από το 1625). Το αββαείο του Παρισιού διαλύθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.

Το Πορ-Ρουαγιάλ του Παρισιού (1625), περίφημο μοναστήρι που συνέχισε την παράδοση του Πορ-Ρουαγιάλ ντε Σαν, υπήρξε κέντρο του ιανσενισμού και στα σχολεία του δίδαξαν προσωπικότητες σαν τον Λεμέτρ, τον Λανσελό, τον Αρνώ και τον Νικόλ. Η Γραμματική και η Λογική είναι από τα πιο θρυλικά έργα των Κυρίων της μονής, που δίδασκαν συστηματικά την αρχαία ελληνική. Μαθητές των σχολείων της μονής υπήρξαν ο Ρακίνας και ο Πασκάλ (η αδελφή του οποίου ήταν μοναχή της μονής από το 1625). Το αββαείο του Παρισιού διαλύθηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.

Συνεχίζοντας σε ουσιαστικά σημεία την σκέψη του Λούκατς, ο συγγραφέας των ερευνών αυτών επιχειρεί μια ανανέωση της μαρξιστικής μεθοδολογίας με επίκεντρο την έννοια της ολότητας. Τη γονιμότητα αυτής της νέας μεθοδολογικής προσέγγισης την δείχνει η εφαρμογή της στο χώρο της ιστορίας των ιδεών και της αισθητικής, δηλ. στην προσπάθεια σύλληψης λογοτεχνικών ή φιλοσοφικών έργων στη διαπλοκή τους με μια κοινωνική ομάδα και με μιαν εποχή. Συγκεκριμένες αναλύσεις θεμάτων από την κλασσική γαλλική και γερμανική λογοτεχνία παρουσιάζουν απτά τις θεωρητικές αυτές θέσεις του συγγραφέα, ο...

Από το σύνολο του διηγηματικού έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο δοκιμιογράφος Κωστής Παπαγιώργης επιλέγει να παρουσιάσει μόνο δέκα τέσσερα έργα. Αλλά όπως παρατηρεί, σ' αυτό το Ανθολόγιο θα έπρεπε να περιλαμβάνει δύο μόνο διηγήματα· αν τα δύο έγιναν δεκατέσσερα ο λόγος είναι απλός: προσθέσαμε μια ντουζίνα διηγήματα που πλησίασαν το άκρον άωτον αλλά για κάποιους λόγους, εγγενείς στη δημιουργία του Σκιαθίτη, δεν το έφτασαν». Έχει σημασία η άποψη του συγκεκριμένου ανθολόγου, γιατί ενώ θεωρεί τη γλώσσα του συγγραφέα ένα κατασκεύασμα και τον κόσμο που μας δίνει σχεδόν ανύπαρ...

Το "Δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης" (1709) αποτελεί το πρώτο φιλοσοφικό και το επιτυχέστερο εκδοτικά στην εποχή του έργο του Τζωρτζ Μπέρκλεϋ. Τοποθετημένο με σημερινά κριτήρια στο μεταίχμιο ανάμεσα στη φιλοσοφία και την ψυχολογία της αντίληψης, ο Ιρλανδός συγγραφέας επιχειρεί να προσδιορίσει τη φύση και τον μηχανισμό της όρασης, εστιάζοντας στην αντίληψη του βάθους, του μεγέθους των αντικειμένων και στο πρόβλημα της ανεστραμμένης εικόνας στον αμφιβληστροειδή του ματιού. Συνδιαλεγόμενος και αντιπαρατιθέμενος με άλλες θεωρίες και φιλοσόφους, όπως τον Ρενέ Ντεκάρτ και τ...

Αν η ιστορία της μεταφυσικής είναι η ιστορία ενός καθορισμού του «είναι» ως παρουσίας, αν η περιπέτειά της συγχέεται μ' εκείνην του λογοκεντρισμού, αν ολόκληρη γεννιέται ως παραμερισμός του ίχνους, τότε νομίζουμε ότι το Δοκίμιο περί καταγωγής των γλωσσών του Ρουσώ καταλαμβάνει μιαν ιδιάζουσα θέση ανάμεσα στον Φαίδρο του Πλάτωνα και στην Εγκυκλοπαίδεια του Χέγκελ. Ζακ Ντεριντά

Αν η ιστορία της μεταφυσικής είναι η ιστορία ενός καθορισμού του «είναι» ως παρουσίας, αν η περιπέτειά της συγχέεται μ' εκείνην του λογοκεντρισμού, αν ολόκληρη γεννιέται ως παραμερισμός του ίχνους, τότε νομίζουμε ότι το Δοκίμιο περί καταγωγής των γλωσσών του Ρουσώ καταλαμβάνει μιαν ιδιάζουσα θέση ανάμεσα στον Φαίδρο του Πλάτωνα και στην Εγκυκλοπαίδεια του Χέγκελ. Ζακ Ντεριντά

Η επιστήμη που φωτίζει περισσότερο το πνεύμα, που το καθιστά ακριβές και ευρύ, και η οποία κατά συνέπεια οφείλει να προετοιμάσει τη μελέτη όλων των άλλων, είναι η μεταφυσική. Σήμερα στη Γαλλία αυτή η επιστήμη είναι τόσο παραγκωνισμένη, ώστε η σκέψη μας θα φανεί ασφαλώς παράδοξη σε πολλούς αναγνώστες. Ομολογώ ότι άλλοτε θα είχα κι εγώ την ίδια γνώμη. Ανάμεσα στους φιλοσόφους, οι μεταφυσικοί μου φαίνονταν οι λιγότερο σοφοί: τα βιβλία τους δεν με δίδασκαν: παντού σχεδόν έβρισκα φαντάσματα και θεωρούσα έγκλημα κατά της μεταφυσικής τις πλάνες εκείνων που την υπηρετούσαν. Θέλησα...